να την καθρεφτίσετε και να τη γιορτάσετε» καταλήγει στο μήνυμά του.
«Μέσα στον χρόνο, μέσα στους αιώνες, αυτό που διαρκεί είναι κυρίως η τέχνη. Η τέχνη μοιάζει να είναι όλα όσα αφήνει η ανθρωπότητα στους κληρονόμους της - ή μέσα από τα κτίρια ή τα βιβλία ή τους πίνακες ζωγραφικής ή τη μουσική. Ή μέσα από την κίνηση ή τον χορό. Υπό αυτήν την έννοια βλέπω τον χορό ως το πιο σύγχρονο, το πιο ενημερωμένο μάθημα ιστορίας, καθώς βρίσκεται σε μια διαρκή σχέση με το πιο πρόσφατο παρελθόν του και μπορεί να συμβεί μόνο στο παρόν» γράφει στο μήνυμά του.
Πέραν αυτού, «ο χορός, κατά κάποιον τρόπο, δεν αναγνωρίζει σύνορα, όπως κάνουν πολλές άλλες τέχνες. Ακόμα και όταν ορισμένα στυλ προσπαθούν να περιορίσουν τον εαυτό τους ή να εργαστούν μέσα σ' ένα πλαίσιο, η κίνηση της ζωής, η χορογραφία της κι η ανάγκη για ροή, αυτά αναλαμβάνουν πολύ γρήγορα τα ηνία, επιτρέποντας σε ορισμένα στυλ να σμίξουν με άλλα.

{youtubejw}6ONrj-q2OKY{/youtubejw}
Τα πάντα εμπλέκονται με τα πάντα, φυσικά, κι ο χορός εγκαθίσταται μόνο στον χώρο όπου ανήκει - σε αυτόν του αενάως μεταβαλλόμενου παρόντος. Πιστεύω ότι τον χορό μπορούμε να τον εκτιμούμε ως μία από τις πιο ειλικρινείς μορφές έκφρασης: γιατί όταν οι άνθρωποι χορεύουν, είτε σε μια παράσταση μπαλέτου, σ' έναν διαγωνισμό χιπ χοπ, σε μια σύγχρονη αντεργκράουντ παράσταση ή απλώς σε μια ντισκοτέκ, τότε αφήνονται ελεύθεροι, κι είναι σπάνιο να πατήσουν στο ψέμα ή να φορέσουν μάσκες. Οι άνθρωποι καθρεφτίζουν ο ένας τον άλλον συνεχώς, αλλά όταν χορεύουν ίσως αυτό που καθρεφτίζουν περισσότερο είναι εκείνη τη στιγμή της ειλικρίνειας.
Κινούμενοι όπως οι άλλοι άνθρωποι, κινούμενοι με τους άλλους ανθρώπους και βλέποντάς τους να κινούνται, μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα τα συναισθήματά τους, να σκεφτούμε τις σκέψεις τους και να συνδεθούμε με την ενέργειά τους. Είναι, ίσως, τότε η στιγμή που μπορούμε να τους γνωρίσουμε και να τους κατανοήσουμε πιο καθαρά».

πηγη:ΕΘΝΟΣ