να στιγματίσει ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής παρεμβαίνοντας και στη Δικαιοσύνη που τους έχει (κακώς πιστεύω και ίσως εκδικητικά) εγκαλέσει. Αλλά και τον Δημήτρη Καμπουράκη που οι τόσο βολικοί «γνωστοί άγνωστοι τιμωροί» πήγαν νύχτα να του κάψουν το σπίτι.

Βοά ο ευρωπαϊκός δημοσιογραφικός και δημοκρατικός κόσμος για τα όσα γίνονται εδώ σε βάρος της ελευθερίας του Τύπου. Οταν ανακοινώθηκε η δικαστική δίωξη ερευνητών δημοσιογράφων έκανα την ακόλουθη δήλωση στο «Documento»: «Είναι να μην ανησυχείς; Δύο δημοσιογράφοι που έχουν την “κακή συνήθεια” να ψάχνουν ανομήματα να βρίσκουν άκρες και φυσικά να κάνουν και λάθη ή να υποπίπτουν σε υπερβολές, η Γιάννα Παπαδάκου και ο Κώστας Βαξεβάνης, διασύρονται ως εγκληματίες και καλούνται σε ανακρίσεις.

»Προσωπικά οι πολιτικής σκοπιμότητας διώξεις είτε για την υπόθεση Novartis είτε για τα εξοπλιστικά (υπόθεση Παπαντωνίου) με εξόργισαν και τις κατάγγειλα. Εθεταν ξανά το πρόβλημα του ποια Δικαιοσύνη θέλουμε. Τώρα προστίθεται και το θέμα της ελευθερίας των δημοσιογράφων και συνεπώς του Tύπου. Ηδη μας κατατάσσουν διεθνώς πολύ χαμηλά ως προς αυτό. Θα γίνουμε Τουρκία, Λευκορωσία, “Λαϊκή” Κίνα; Και το επάγγελμα και οι πολίτες οφείλουν να αντιδράσουν!».

Δηλαδή ασυδοσία; Οχι! Υπάρχουν νόμοι και διαδικασίες που επιτρέπουν σε κάθε πολίτη, αν συκοφαντηθεί και όχι φυσικά αν διαφωνεί, να ζητήσει το δίκιο του. Κάποιοι πολιτικοί, όπως ο Καμμένος και ο Κοτζιάς, έστησαν βιομηχανία αγωγών και μηνύσεων. Υπερασπίστηκα τα «θύματά» τους παρά τις πολιτικές διαφωνίες μαζί τους. Οπως υπερασπίστηκα τα θύματα τρομοκρατικών πράξεων.

Το θέμα όμως είναι ότι με δικαστικές διώξεις αλλά και με τρομοκρατικές πράξεις αλλά και με πολλά «απαγορεύεται» -όπως για την πρόσβαση στα στρατόπεδα μεταναστών- συρρικνώνεται τόσο η ελευθερία γνώμης όσο και η σπάνια στη χώρα μας «ερευνητική δημοσιογραφία». Θα συνεχίσουμε έτσι για να μη σπάνε τα νεύρα του Κυριάκου Μητσοτάκη; Φοβάμαι το προς τα πού μας οδηγούν. Και την ουσιαστική απραξία των συλλογικών οργάνων μας.