Λοιπόν, το ζήτημα έχει ως εξής:

Έχουμε ένα αντρόγυνο ή, τέλος πάντων, ένα ζευγάρι που έχει υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης – κάτι που λίγη σημασία έχει, εφόσον ούτως ή άλλως η σχέση είναι φύσει καταδικασμένη να πάει κατά διαόλου.

Ας υποθέσουμε πως οι δυο τους έχουν να λύσουν κάποια λιγότερο ή περισσότερο σημαντική παρεξήγηση, σαν κι εκείνες που συχνά-πυκνά (σε καθημερινή βάση) καλούνται να επιλύσουν τα ζευγάρια και οι οποίες, όποιο κι αν είναι το περιεχόμενό τους, καταλήγουν πάντοτε να έχουν την ίδια μορφή: της αρχικά νηφάλιας λεκτικής αντιπαράθεσης που εν συνεχεία μπορεί να μεταλλαχθεί σε ανταλλαγή ύβρεων, ατέλειωτους καυγάδες και ενίοτε, για τους πιο τολμηρούς, σε γενική σύρραξη, σπασμένα κεφάλια και ξεχαρβαλωμένες πόρτες.

Παρατηρώντας τους κανείς, αντιλαμβάνεται στην όλη κατάσταση ένα παράδοξο:

Όσο περισσότερο προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο με ΛΟΓΙΚΟ τρόπο, φέροντας στο τραπέζι επιχειρήματα που κανονικά θα όφειλαν να διαλευκάνουν το πρόβλημα και να οδηγήσουν τους άμοιρους σε άρση της παρεξήγησης, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ τους, τόσο περισσότερο απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον, τόσο περισσότερο προάγουν το χάος και την αταξία, εκεί που κανονικά η ορθολογική αντιμετώπιση του προβλήματος έπρεπε να αυξάνει την τάξη και την αρμονία, την κατανόηση και την σύμπνοια.

Είναι λες και είναι ανίκανοι να ακούσουν ο ένας τον άλλο και να συνεννοηθούν, τη στιγμή που ΚΑΙ αυτιά διαθέτουν ΚΑΙ την ίδια γλώσσα μιλάνε ΚΑΙ έχουν σώας τας φρένας. Λες και η ίδια η θέλησή τους να παράξουν τάξη τους ωθεί προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Η απόπειρά τους να χτίσουν γέφυρες μεταξύ τους, όσο περνάει ο χρόνος, περιπλέκει όλο και περισσότερο την κατάσταση, κάνοντάς την αφόρητη, και όσο πιο αφόρητη γίνεται εκείνη τόσο περισσότερο προσπαθούν να την επιλύσουν, βυθιζόμενοι παραδόξως όλο και πιο βαθιά μέσα σ' αυτήν!

Η ένταση κορυφώνεται, η ασυνεννοησία χτυπάει κόκκινο, οι λέξεις γίνονται όλο και πιο σκληρές, για να ακολουθήσουν σκηνές βίας, οι οποίες επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα, για τον απλό λόγο ότι προσθέτουν ένα ακόμη κακό - και μάλιστα ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ - προηγούμενο το οποίο τα αντίπαλα μέρη θα κληθούν να διευθετήσουν άμεσα ή σε ύστερο χρόνο, επαναλαμβάνοντας τον ίδιο φαύλο κύκλο, ο οποίος θα οδηγεί πάντοτε στο ίδιο σημείο εκκίνησης που θα συμπίπτει με το τέλος του...

Αντιλαμβανόμενος ο καθένας από την πλευρά του τον εαυτό του ως μονάδα, αδυνατεί να δει ότι αποτελεί ο ίδιος μέρος του γενικότερου προβλήματος.

Η παραπάνω περιγραφείσα κατάσταση διαθέτει επιστημονική ονομασία και είναι γνωστή από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το όνομα αυτής; Θερμοδυναμική αταξία.

Μέσα σε κάθε σύστημα (φυσικό, κοινωνικό, οικογενειακό, πολιτικό, οικονομικό, ατομικό), με το πέρασμα του χρόνου, ο βαθμός της αταξίας προοδευτικά αυξάνεται και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Ιδού ο λόγος για τον οποίο οι ζωντανοί οργανισμοί πεθαίνουν, τα μηχανήματα (υπολογιστές, αυτοκίνητα κ.ο.κ.) χαλάνε και οι οικονομίες καταρρέουν.

Γιατί, λοιπόν, αφού ξέρουμε το πρόβλημα και τη φύση του, κάτι τέτοιο δεν αρκεί για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με αυτό; Επειδή, πολύ απλά, ακόμη και το γεγονός ότι το γνωρίζουμε και προσπαθούμε να το μειώσουμε, όσο δηλαδή περισσότερο τάξη προσπαθούμε να βάλουμε στα πράγματα, τόσο μετατοπίζεται το πρόβλημα και αυξάνεται η αταξία.

Ηθικό δίδαγμα: είτε προσπαθεί κανείς να επιλύσει ένα πρόβλημα είτε παραιτείται από αυτό, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το αυτό. Στην πρώτη περίπτωση, το διογκώνει με τη δράση του ενώ, στη δεύτερη, με την αδράνειά του.

Τι μένει, λοιπόν, να κάνει κανείς;

Απάντηση: μη διερωτάστε, διότι με αυτή σας τη διερώτηση προσθέτετε άλλο ένα πρόβλημα στο ήδη υπάρχον... Ειδάλλως, μην προκαλείτε τη μοίρα σας, για να μην καταλήξετε να το πληρώσετε ακριβά, ακόμη και με διατροφές...

πηγή-iefimerida.gr