Περιμένει μέχρι τότε, εξακολουθώντας να το πληρώνει κανονικά, έστω κουτσά–στραβά ή «παγώνει» μόνος του τις δόσεις, προσδοκώντας σε ένα... καλύτερο (δηλαδή, λιγότερο ή καθόλου χρεωμένο) αλλά αβέβαιο αύριο; Το δίλημμα, κρίσιμο. Η λογική απάντηση είναι η πρώτη. Τώρα τελευταία, όμως, ολοένα και περισσότερο δημοφιλέστερη γίνεται η δεύτερη. Και αυτό στο τέλος της ημέρας μπορεί να αποβεί μοιραίο για όλους.

Κατ' αρχάς, για τον ίδιο τον δανειολήπτη, που είναι και το βασικό ζητούμενο της υπόθεσης. Εχει παρατηρηθεί ότι όσοι προσφεύγουν σήμερα στα ειρηνοδικεία, ζητούν στη συντριπτική τους πλειονότητα ολοκληρωτική διαγραφή του δανείου τους. Ωστόσο, είναι τόσο πολλές και τόσο αυστηρές οι προϋποθέσεις που θα πρέπει να τηρούνται, για να ενταχθεί κανείς στο εδάφιο της πλήρους διαγραφής, ώστε στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές το αίτημα αποδεικνύεται ανεδαφικό, στα όρια του ουτοπικού. Μια απλή ματιά στα σχετικά στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Ωστόσο, εδώ κρύβεται η μεγάλη παγίδα. Αν ο δανειολήπτης, περιμένοντας τη δικάσιμο, σταματήσει να πληρώνει τις δόσεις, τότε ενδεχομένη αρνητική απάντηση του δικαστηρίου στο αίτημα της πλήρους διαγραφής του χρέους θα του στοιχίσει το σπίτι. Γιατί, αν σήμερα έχει έναν «χ» βαθμό δυσκολίας στο να το αποπληρώσει, όταν θα έχουν μαζευτεί πολλές δόσεις, θα έχει «χ εις τη νιοστή». Οπότε...

Εκτός και αν έχει αποφασίσει ότι δεν σώζεται με τίποτα. Σε αυτή τη περίπτωση, η προσφυγή στο ειρηνοδικείο μοιάζει με απονενοημένο διάβημα, στη λογική τού «δεν έχω τίποτα να χάσω...». Κατά συνέπεια, δεν επιδέχεται σχολιασμό, κριτική ή οτιδήποτε άλλο. Αν όμως ο πραγματικός στόχος είναι όντως μία υπό καλύτερους όρους αποπληρωμή του δανείου, τότε κανείς δεν πρέπει να περιμένει τριάμισι χρόνια, μέχρι να έρθει η δικάσιμος. Για την ακρίβεια, δεν χρειάζεται να περάσουν ούτε καν τρεισήμισι ώρες.

Το μόνο που έχει να κάνει είναι το πρώτο βήμα και να πάει στο κατάστημα απ' όπου πήρε το δάνειο. Και να εξηγήσει κάτι πολύ απλό: ότι δεν μπορεί, υπό τις παρούσες συνθήκες και συγκυρίες, να αποπληρώσει ένα δάνειο πού πήρε την εποχή «που έβρεχε ευρώ στην Ελλάδα». Κι ας έχει στο μυαλό του δύο πράγματα και συγκεκριμένα: α) Οι τράπεζες βρίσκονται ενδεχομένως σε δυσκολότερη θέση από τον ίδιο και το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να δουν το ποσοστό των επισφαλειών τους να αυξάνεται. Οπότε θα μπουν στη διαδικασία να του κάνουν τη ρύθμιση που ζητάει και β) στο τέλος τέλος, δεν έχει τίποτα να χάσει. Εκτός και αν έχει αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να χάσει το σπίτι του...

απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ