Η δουλειά των δημοσιογράφων δεν είναι να παριστάνουν τους υμνητές στην εκάστοτε τοπική μικροεξουσία η σε θεσμούς και τα πρόσωπα που τους υπηρετούν.

Οι δημοσιογράφοι στις περισσότερες των περιπτώσεων γίνονται δυσάρεστοι με όσα γράφουν η φέρνουν στο φώς της δημοσιότητας ακόμη και με κάποιες δόσεις υπερβολής. Οι διοικούντες στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης ενοχλήθηκαν από ύφος τον τόνο και ορισμένες εκφράσεις του κειμένου, όπως «αρπαχτή του ΔΗΠΕΘΕ».

Το άρθρο στηλίτευσε την λογική των υπευθύνων του ΔΗΠΕΘΕ, εν μέσω σφοδρής Οικονομικής κρίσης, στην παιδική παράσταση με τίτλο «Ο Αστερίξ και το χρέος» να ζητείται εισιτήριο εισόδου σε εποχές προ κρίσης. Μάλιστα σε μία παράσταση που την παρακολουθούν σχεδόν υποχρεωτικά τα σχολεία της περιοχής του δήμου Κοζάνης αλλά και της Περιφέρειας δηλαδή περίπου 5500 μαθητές μόνο από τα όρια του Δήμου. Δηλαδή με εξασφαλισμένο κοινό και με ελάχιστο επιχειρηματικό και εισπρακτικό ρίσκο. Την παραπάνω νοοτροπία θέλησε να καυτηριάσει το άρθρο και η έκφραση που ενόχλησε. Υπερβολική ως έκφραση; Ναι, έχει στοιχεία υπερβολής, αλλά χρησιμοποιήθηκε χωρίς την προκατάληψη της ισοπέδωσης της δουλειάς και των προσπαθειών που καταβάλουν από την θέση διοίκησης που κατέχουν τα στελέχη του ΔΗΠΕΘΕ.

Η τοπική κοινωνία περιμένει περισσότερα από το Δηπεθε - από όσα θα μπορούσε να πράξει ένας αντίστοιχος ιδιώτης - παίρνοντας οι ίδιοι την ευθύνη της σημαντικής μείωσης του εισιτηρίου. Ένα εισιτήριο που θα μπορούσαν να πληρώσουν, όσοι γονείς εξαιτίας αυτού του γεγονότος δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο θέατρο και όσοι γονείς και παιδιά τόλμησαν να πούν δημόσιο στο σχολείο ότι θέλουν να δούν το θέατρο αλλά δεν έχουν αυτά τα χρήματα. Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποφευχθούν μόνο με μία ενέργεια του ΔΗΠΕΘΕ.