οτι "απο την πρώτη ημέρα λειτουργίας της δομής, ζήτησε την συνεργασία των φορέων της περιοχής για τους ανήλικους; πρόσφυγες " στα πλαίσια της διαπολιτισμικής γνωριμίας και συμβίωσης "αλλά την αρνήθηκαν με ρητό και κατηγορηματικό τρόπο".
Ο Στέλιος Χλιαράς αναφέρει ακόμη, οτι με την στάση τους οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι φορέων ώθησαν τα παιδιά της δομής στην περιθωριοποίηση. Μάλιστα απορεί πως είναι δυνατόν να αρνούνται να προσφέρουν "χείρα βοηθείας" άνθρωποι του πολιτισμού όταν αυτό το αγαθό μπορεί να φέρει κοντά τους ανθρώπους να αμβλύνει τις διαφορές τους κλπ.
Το σχόλιο του Στέλιου Χλιαρά είναι το παρακάτω:
[..Εργάστηκα στον ξενώνα στους πρώτους μήνες της λειτουργίας του, σαν υπεύθυνος εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τα παιδιά.
Αν όχι την πρώτη, τη δεύτερη μέρα στην Αιανή επικοινώνησα με το σύλλογο γυναικών και τον πολιτιστικό σύλλογο που υπογράφουν αυτή την ανακοίνωση για μια ευρύτερη συνεργασία-πλαισίωση των παιδιών.
Με ευγενικό πλην σαφή τρόπο η απάντηση και των δύο ήταν ένα βροντερό ΟΧΙ!
Ένα όχι από τις γυναίκες, από τις μανάδες, από τους φορείς του πολιτισμού, την ύψιστη πύλη που μπορεί να ενώσει πολιτισμούς, να φέρει κοντά τους ανθρώπους, να αμβλύνει τις διαφορές, να απαλύνει τον πόνο, να διώξει τον φόβο.
Οι φορείς, με μέγιστη εξαίρεση τον αθλητικό, και φυσικά μεμονωμένους ανθρώπους του χωριού που βοήθησαν τα μέγιστα, γύρισαν την πλάτη στη δομή και ώθησαν τα παιδιά στην περιθωριοποίηση.
Ευθύνες φυσικά υπάρχουν εκατέρωθεν, και μιλώ και για τον τρόπο λειτουργίας της Δομής, που ως νεοσσός, λειτούργησε ερασιτεχνικά σε κάποια θέματα όπως ήταν ίσως λογικό.
Η στόχευση της επόμενης μέρας είναι επιτακτική και πρέπει να γίνει με νηφαλιότητα, και όχι με θεωρητικές ανακοινώσεις σαν αυτή. Ας δούμε την αλήθεια, και ας διορθωθούν λάθη του παρελθόντος σε νέες βάσεις.]
ΥΓ. Ως δημοσιογράφος παρακολούθησα απο πολύ κοντά το θέμα του προσφυγικού στην Λευκόβρυση Κοζάνης. Είδα αρκετές φορές τον Στέλιο να'ρχεται με την ομάδα του και να κάνει θεατρικό δημιουργικό παιχνίδι με τα 100 και πλέον παιδιά που ήταν στο γυμναστήριο. Μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι ήταν η μοναδική στιγμή που έβλεπες τα πρόσωπα των παιδιών φωτεινά, ζωντανά, γεμάτα χαμόγελο να συμμετέχουν απο την αρχή μέχρι το τέλος. Ηταν η μοναδική στιγμή που έβλεπες να "φωτίζεται " το γήπεδο απο τα 100δες χαμόγελα και δάκρυα χαράς των γονέων τους. Εξάλλου ποιός γονέας δεν επιθυμεί να βλέπει το παιδί του να "χάνεται" στην ανεμελιά και την ευτυχία ;