Από το 1996 λοιπόν που εκδόθηκε η σχετική οδηγία 96/92 για την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας η Ελλάδα και η τοπική κοινωνία ξόρκιζαν την απελευθέρωση ή βούλωναν πεισματικά τα αυτιά τους σε κάθε σχετικό καμπανάκι. [Πριν κατηγορηθούμε ως πράκτορες των ιδιωτών, να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε υπέρ της απελευθέρωσης, με τους όρους που αυτή επιχειρήθηκε στην Ελλάδα. Διότι είχε ως κατάληξη να δυσφημιστεί ο υγιής ανταγωνισμός, να συνεχιστεί το καθεστώς των κρυφών επιδοτήσεων στο λιγνίτη και στη ΔΕΗ και να ενισχυθούν σκανδαλωδώς συγκεκριμένοι ιδιώτες, όπως το «Αλουμίνιο της Ελλάδας» (Μυτιληναίος) κ.α].

Όμως, όταν είσαι μέλος μιας υπερεθνικής ένωσης, όπως η Ευρωπαϊκή, δεν απολαμβάνεις μόνο τα θετικά, αλλά προετοιμάζεσαι να αντιμετωπίσεις και τα αρνητικά (κατά την εθνική εκδοχή) ή να ελαχιστοποιήσεις ΕΓΚΑΙΡΑ τις συνέπειες τους. Αν δεν το κάνεις μόνος σου σχεδιασμένα ή αν το πας από παράταση σε παράταση, τότε οι ευρωπαϊκές οδηγίες θα σου επιβληθούν απότομα και άνευ όρων, ειδικά όταν είσαι με τρύπιες τσέπες, όπως καλή ώρα. Τα ίδια είχαμε με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, με τους φορτηγατζήδες και όσους άλλους ακολουθούν, τα ίδια παντού.
Επί 14 χρόνια λοιπόν πουλούσαμε τσαμπουκά ή σφυρίζαμε αδιάφορα και στο θέμα αυτό. Και τώρα, όπως πάντα μας φταίνε οι άλλοι («Έθνος ανάδελφον» γαρ). Αυτά για την ιστορία.
Ας έλθουμε τώρα στα «απαράγραπτα δίκαια της περιοχής» και τις κραυγές ότι θα «στήσουμε νέες Θερμοπύλες», ότι «δε θα περάσουν», ότι «θα υπερασπιστούμε το φυσικό μας πλούτο» κλπ.
Ποιον φυσικό πλούτο ; Αυτόν που ήδη εκχωρήσαμε και εκχωρούμε έναντι πινακίου φακής επί 60 συναπτά έτη στη ΔΕΗ ;
Ας το κάνουμε λιανά με συγκεκριμένα νούμερα για να το καταλάβουμε

· Τι εισπράξαμε από την παραχώρηση των λιγνιτικών αποθεμάτων μέχρι τώρα ; Τίποτα. Τι έπρεπε να εισπράξει ως αντίτιμο το ελληνικό κράτος ; Τουλάχιστον το φόρο στερεών καυσίμων, ήτοι 100 - 120 εκατομμύρια € ετησίως και να τα επενδύσει κατά μεγάλο μέρος στις λιγνιτο-παραγωγές περιοχές. Τι χάσαμε λοπον από αυτή τη δουλική υποταγή της τοπικής μας ηγεσίας -και τη συνενοχή των περισσότερων κομμάτων- την τελευταία δεκαετία? Πάνω από 1 δις ! (Κι αν μετρήσουμε τη χασούρα από το 1955, τότε μαζεύονται πολύ περισσότερα …)

· Τι εισπράξαμε από την παραχώρηση (ή καλύτερα καταστροφή) των άλλων φυσικών πόρων, νερών - εδαφών κλπ ? Τίποτα. Τι έπρεπε να πάρουμε ως αντίτιμο, αν ζητούσαμε να ενσωματωθεί στο λιγνίτη το «εξωτερικό κόστος» δηλαδή το κόστος των περιβαλλοντικών και λοιπών παρενεργειών της εξόρυξης – καύσης του λιγνίτη ; Γύρω στο 1 δις με συντηρητικούς υπολογισμούς. Το χαρίσαμε κι αυτό για να βγει φτηνός ο λιγνίτης, σε βάρος όμως των επόμενων γενιών που θα πληρώνουν πολύ ακριβούς λογαριασμούς ανάπτυξης και εκμετάλλευσης των εξουθενωμένων φυσικών πόρων.

Να μην ξεχάσουμε βέβαια και τα 11 δις € που έφυγαν παλιότερα από τον κρατικό κορβανά (δηλαδή από τους φορολογούμενους πολίτες) για να καλυφτούν οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων που παρακρατούσε η ΔΕΗ επί σειρά ετών και τα χρησιμοποιούσε η επιχείρηση (ως «τζάμπα» χρήμα) για τα σχέδια της ή και τις παροχές στο προσωπικό. Τα είπαμε κι άλλες φορές ως Οικολόγοι Πράσινοι, τα είπε χθες κι ο νομαρχιακός σύμβουλος Γιάννης Αποστολίδης, διαχωρίζοντας πολύ σωστά τα συμφέροντα του τόπου από τα προνόμια μιας μερίδας εργαζομένων της ΔΕΗ.
Το φυσικό μας πλούτο λοιπόν τον χαρίσαμε στη ΔΕΗ. Δώσαμε κυριολεκτικά «γη και ύδωρ». Σε απλή ελληνική -και ευρωπαϊκή- γλώσσα αυτό σημαίνει ότι συμφωνήσαμε στην κρυφή επιδότηση της ΔΕΗ κατά 2 δις τουλάχιστον, μέσω της ΔΩΡΕΑΝ παραχώρησης των φυσικών μας πόρων. Και μάλιστα το μισό του ποσού αυτού, δηλ. 1 δις πήγε δωράκι στους ιδιώτες, διότι η ΔΕΗ από το 2001 είναι ιδιωτική κατά 50% .

Για ποιους ιδιώτες λοιπόν μιλάμε ότι «δεν θα περάσουν»; Για αυτούς που χρόνια τώρα είτε τους ταΐζαμε ως μετόχους της ΔΕΗ είτε τους στρώναμε το χαλί για να μπουν σήμερα στη λιγνιτοπαραγωγή με το ίδιο σκανδαλώδες καθεστώς φορο-απαλλαγών και λοιπών «διευκολύνσεων» που απολαμβάνει η ΔΕΗ ;

Και εν πάση περιπτώσει, να μην εκχωρήσουμε το φυσικό μας πλούτο στους ιδιώτες. Γιατί όμως προτείνετε, κύριοι βουλευτές συνδικαλιστές κλπ, να εκχωρήσουν το δικό τους πλούτο, τους δικούς τους λιγνίτες, άλλες τοπικές κοινωνίες (Ελασσόνα, Δράμα κλπ) για να ικανοποιηθεί η τρόικα; «Μακριά από την αυλή μας και ό,τι θέλει ας γίνει ; ». Είναι αυτό «πολιτική αρχών» ή φτηνός τοπικισμός και έσχατος τυχοδιωκτισμός ;;

Λοιπόν για να τελειώνουμε: Ναι, να αγωνιστούμε για τον τόπο, για το φυσικό μας πλούτο, για αυτά που μας χρωστούν. Ναι «με μια φωνή». Αλλά όχι με την ίδια αποτυχημένη φωνή που ακούμε τόσα χρόνια από τις ίδιες αποτυχημένες ηγεσίες.

Φτάνει πια η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός. Ουαί !

ΠΚ Οικολόγων Πράσινων

Δυτικής Μακεδονίας