Το θέμα λοιπόν της συζήτησης ήταν ιδιαίτερα σοβαρό και για το λόγο αυτό χρειαζόταν ένα ανάλογο κλίμα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Δυστυχώς όμως επικράτησαν και πάλι οι μεγαλόστομες κορώνες βουλευτών και παραγόντων περί «κόκκινων γραμμών», η απροθυμία τους να χρεωθούν την παραμικρή ιστορική ευθύνη για το σημερινό τοπικό αδιέξοδο και φυσικά ο «συνδικαλιστικός τσαμπουκάς», μόνιμη επωδός σε κάθε πλέον δημόσια συζήτηση.

Κάτω από αυτές συνθήκες οι διαφορετικές φωνές δεν θα μπορούσαν να εισακουστούν, αν και το ζητούμενο ήταν πρώτα να .. ακουστούν. Ο εκπρόσωπος μας Λ. Ιωαννίδης λοιπόν, όταν ανέβηκε στο βήμα για να μιλήσει, αντιμετώπισε συνεχείς διακοπές, ειρωνείες και φραστικές επιθέσεις από συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Δεν θα ασχοληθούμε με τους εν λόγω «κυρίους». Ήδη δημοσιεύτηκαν διάφορες λεπτομέρειες και δεν χρειάζονται περισσότερες. Ο τρόπος που πολιτεύονται τους χαρακτηρίζει. (Εξάλλου όσο περισσότερο ασχημονούν τόσο επιβεβαιώνουν ότι οι απόψεις μας τους ενοχλούν και άρα .. είναι σωστές !). Το μέγα θέμα είναι ότι αυτές τις ανάγωγες πρακτικές τις θρέφει και τις πλέκει σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, η Διοίκηση της ΔΕΗ κι οι τοπικοί άρχοντες για ευνόητους λόγους («Βόηθα με να σε βοηθώ..»).
Επί της ουσίας τώρα.

Κάνοντας μια αναδρομή θα θυμίσουμε ότι η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρενέργειας με τους όρους που επιχειρήθηκε στην Ελλάδα είχε ως κατάληξη να δυσφημιστεί ο υγιής ανταγωνισμός, να ενισχυθούν σκανδαλωδώς συγκεκριμένοι ιδιώτες, όπως ο Μυτιληναίος («Αλουμίνιο της Ελλάδας») και να συνεχιστεί το καθεστώς των κρυφών επιδοτήσεων στο λιγνίτη και στη ΔΕΗ.

Ειδικά το τελευταίο αποδείχτηκε μπούμερανγκ για τη χώρα, αλλά και την περιοχή μας, γιατί οδήγησε σε ένα σκανδαλώδες καθεστώς φοροαπαλλαγών και παράνομων επιδοτήσεων στη ΔΕΗ, το οποίο καθεστώς θα ισχύσει πλέον και για τους ιδιώτες που θέλουν να μπουν στη λιγνιτοπαραγωγή, εδώ ή αλλού. Επί 60 χρόνια οι ελληνικές Κυβερνήσεις, με τη συνενοχή κομμάτων, σωματείων, τοπικών Δήμων και φορέων συμφώνησαν στη ΔΩΡΕΑΝ παραχώρηση των λιγνιτών στη ΔΕΗ και συναίνεσαν σε μια εκμετάλλευση νέο-αποικιακού τύπου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο φόρος στερεών καυσίμων, που δεν τον καταβάλει η ΔΕΗ, με αποτέλεσμα να έχει ζημιωθεί το Δημόσιο την τελευταία δεκαετία γύρω στο 1 δις. Από τα λεφτά αυτά τα μισά (500 εκ €) μπήκαν στις τσέπες των ιδιωτών μετόχων της ΔΕΗ που ελέγχουν κατά 50 % το μετοχικό της κεφάλαιο και .. βγήκαν από το ταμείο των επενδύσεων που θα μπορούσαν να γίνουν στην περιοχή μας ως αντισταθμιστικό όφελος λόγω καταστροφής των φυσικών μας πόρων. Για ποιον ανένδοτο αγώνα «εναντίον των ιδιωτών» λοιπόν μιλούν (και φωνασκούν) όσοι συνυπέγραψαν αυτές τις πολιτικές ;

Μια άλλη «έμμεση επιδότηση» της ΔΕΗ ήταν η παρακράτηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, που έγινε όταν ίσχυε το σύστημα της αυτασφάλισης. Η τελευταία αναλογιστική μελέτη υπολογίζει το ποσό αυτό στα 11,9 δις. Αυτά τα χρήματα τα «χάρισε» η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στη ΔΕΗ πριν να μετοχοποιηθεί, αναλαμβάνοντας συγχρόνως με νόμο να καλύψει τον ασφαλιστικό φορέα των εργαζομένων από τον κρατικό προϋπολογισμό (δηλ. από τους Έλληνες φορολογούμενους). Δεν καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί φωνασκούν οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές, όταν τα λέμε αυτά ; Μήπως δεν ισχύουν ; Ένα κάρο δημοσιεύματα το αναφέρουν. Μήπως είπαμε ότι φταίνε οι εργαζόμενοι ή ότι δεν πλήρωσαν τις εισφορές τους ; Τη ΔΕΗ και τους κυβερνώντες επικρίνουμε που σχεδίασαν την «υπεξαίρεση» αυτή των ασφαλιστικών εισφορών. Εκτός κι αν οι εν λόγω συνδικαλιστές απολογούνται για λογαριασμό των ενόχων ή όποιων συνδικαλιστικών παρατάξεων συναίνεσαν σε αυτή την ιστορία.

Εν πάση περιπτώσει η ανάληψη ευθυνών δεν είναι εύκολη υπόθεση στην Ελλάδα. Η κατάσταση σήμερα είναι πολύ δύσκολη για την κυβέρνηση, τη ΔΕΗ, τους εργαζομένους και το τοπικό μοντέλο ανάπτυξης που απειλείται με κατάρρευση. Ποιός έχει την παρρησία να αναλάβει την ευθύνη ; … Και πώς να τολμήσει το Δημοτικό Συμβούλιο Κοζάνης να καταλογίσει ευθύνες, όταν τα κόμματα που το καθοδηγούν ευλόγησαν – στη συντριπτική τους πλειοψηφία- αυτές τις πολιτικές και επιδοκίμασαν την άκριτη στήριξη του λιγνίτη και της ΔΕΗ.

Με αυτά τα δεδομένα μια ρεαλιστική απόφαση που θα μπορούσε να πάρει το Δημοτικό Συμβούλιο Κοζάνης (και κάθε Δήμος της περιοχής) είναι η εξής:

1. Όχι στις πωλήσεις / ενοικιάσεις μονάδων – ορυχείων της ΔΕΗ. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες αυτό δεν είναι απελευθέρωση αλλά.. υποδούλωση (και μάλιστα έναντι πινακίου φακής).

2. Όχι στην παραχώρηση νέων λιγνιτικών κοιτασμάτων ΠΑΝΤΟΥ. To OXI να ισχύει και για Ελασσόνα, Βεύη κλπ. Να σταματήσει η υποκρισία και ο φτηνός τοπικισμός ΓΕΝΟΠ, βουλευτών κλπ που ζητούν να ανοίξουν εκεί τα ιδιωτικά ορυχεία. (Όποτε μας συμφέρει επικαλούμαστε τις αποφάσεις των τοπικών κοινωνιών και όποτε δεν μας συμφέρει όχι. Η Ελασσόνα, Βεύη, Βεγόρα, Δράμα είναι κατά της εκμετάλλευσης των λιγνιτών τους).

3. Ισοδύναμες λύσεις για την απελευθέρωση αγοράς ηλ. ενέργειας. (Η μια χειρότερη από την άλλη…). Αν είμαστε υποχρεωμένοι όμως να διαλέξουμε, τότε η λιγότερο χειρότερη λύση είναι αυτή που ταιριάζει με το στόχο 40% ΑΠΕ το 2020. Δηλ. να μειωθεί προγραμματισμένα η λιγνιτοπαραγωγή, οι ιδιώτες να μείνουν εκτός ορυχείων, αλλά να καλύψουν ένα προκαθορισμένο μέρος των ΑΠΕ. (Χωρίς όμως το νόμο του fast track που τους επιτρέπει να «κάνουν ρημαδιό» τους τόπους εγκατάστασης μεγάλων αιολικών)

4. Θεσμοθέτηση φόρου στερεών καυσίμων ΤΩΡΑ και απόδοση του στις τοπικές κοινωνίες. Να δεσμευτούν βουλευτές, και Δημοτικές παρατάξεις ότι θα το προωθήσουν στη Βουλή.

5. Εξωτερικό κόστος λιγνίτη. Να ζητηθεί ΤΩΡΑ από τη ΔΕΗ να υποβάλει μελέτη υπολογισμού του εξωτερικού κόστους. Να δεσμευτούμε επίσης όλοι ότι θα διεκδικήσουμε αναδρομική απόδοση του μεριδίου που αναλογεί στις τοπικές κοινωνίες.

6. Χρηματοδότηση περιοχής με θεσμοθετημένα χρηματοδοτικά εργαλεία (Φόρος στερεών καυσίμων, επιστροφή εξωτερικού κόστους. τριπλασιασμός Τοπικού Πόρου, τέλος μείωσης λιγνιτικής ισχύος) ώστε να σχεδιάσουμε την «έξοδο» μας προς μια πράσινη μεταλιγνιτική περίοδο.

Αυτά προσπάθησε να μεταφέρει στο Δημοτικό Συμβούλιο ο Λ. Ιωαννίδης εκ μέρους της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης. Δυστυχώς ο λόγος του έπεσε στο κενό ή σκεπάστηκε από τις φωνασκίες των αντιφρονούντων συνδικαλιστών.

Αρνητικός στις προτάσεις των Οικολόγων και ο κ. Κουκουλόπουλος, που μίλησε για «οικολογικό λήθαργο», αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι δύσκολο να συνέλθει από τη «λιγνιτική χαύνωση» όλης της τοπικής ηγεσίας.