Το έργο του Λέοπολντ Φον Ζάχερ-Μαζόχ είναι γραμμένο  στα 1870 και αφηγείται την ερωτική σχέση του Σεβερίν (Θανάσης Κουρλαμπάς), ενός γοητευτικού 40άρη γαιοκτήμονα, την εικοσιπεντάχρονη χήρα Βάντα (Αμαλία

Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται ή πώς να περάσεις στα κρυφά μία αμφίβολης σκοπιμότητας εξαγορά

Η διοίκηση της πρώην κατά πλειοψηφία δημόσιας ΔΕΗ και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσα στο κοινωνικό και πολιτικό σοκ που δημιούργησε η τραγωδία στα Τέμπη,

Παραμονές εκλογών έρχεται ακόμη ένα νομοσχέδιο να προβεί βεβιασμένα σε ρυθμίσεις αναφορικά με τη διαχείριση του νερού και των αποβλήτων. Αυτό διευρύνει τις αρμοδιότητες της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, αναθέτοντάς της «την εποπτεία και τον έλεγχο» των υπηρεσιών ύδρευσης και επεξεργασίας αστικών αποβλήτων, εξέλιξη του θέτει προ των πυλών και με συγκαλυμμένο τρόπο στον παρόντα χρόνο, την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Επανέρχεται σε τακτικά χρονικά διαστήματα η ιδιωτικοποίηση του νερού στη χώρα. Αν και διάφορες αντιδράσεις ως τώρα ανακόπτουν την πορεία τέτοιων σκέψεων, παρόλα αυτά υπάρχουν και καραδοκούν… Το νερό όμως είναι ένα δημόσιο αγαθό και ουδείς μας υποχρεώνει να ακολουθήσουμε διαδικασίες της ιδιωτικοποίησης. Αυτό καταδεικνύεται από τα ακόλουθα.

 «Οι συμβάσεις παραχώρησης στον τομέα του ύδατος… απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή λόγω της σημασίας του ύδατος ως δημόσιου αγαθού με θεμελιώδη αξία για όλους τους πολίτες της ΕΕ. Οι ιδιαιτερότητες των εν λόγω ρυθμίσεων δικαιολογούν να υπάρξει αποκλεισμός του τομέα του ύδατος από το πεδίο εφαρμογής της παρούσας Οδηγίας. (Από την αιτιολογική έκθεση της Οδηγίας 2014/23 με θέμα την ανάθεση συμβάσεων παραχώρησης σε οικονομικούς φορείς, ιδιωτικούς και μη). 

Στην ίδια έκθεση τονίζεται ότι για όλους τους άλλους τομείς πλην των εξαιρουμένων, «ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στη βελτίωση των ευκαιριών πρόσβασης των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων (ΜΜΕ) σε όλο το φάσμα των αγορών  των παραχωρήσεων της Ένωσης».

Η Right2Water, μια μη κυβερνητική οργάνωση που ασχολείται με το θέμα αυτό θεωρεί ότι το πόσιμο οφείλει να αναγνωριστεί ως ανθρώπινο δικαίωμα. Συγκέντρωσε 1,5 εκατ. υπογραφές αξιώνοντας από την Επιτροπή να μην προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, όπως φέρεται να σχεδίαζε "μυστικά", σύμφωνα με δημοσιεύματα. Το θέμα αυτό είχε προκαλέσει κατακραυγή στη Γερμανία και όχι μόνο.

Η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού «δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις (της ΕΕ), δεν υπήρξε ποτέ πραγματικότητα», επέμεινε ο Γάλλος Επίτροπος, αν και οι σκέψεις του κατά την περίοδο επεξεργασίας της Οδηγίας ήταν διαφορετικές.

Και πράγματι έτσι έγινε και το νερό εξαιρέθηκε μετά από επίπονες διαβουλεύσεις. Έχοντας υπόψη τα προαναφερθέντα, η εμμονή στη χώρα μας με θέμα την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών παροχής πόσιμου νερού εύλογα προβληματίζει, όταν γνωρίζουμε την πίεση που ασκούν πολλές διεθνείς εταιρίες για εμπλοκή τους στην εν λόγω δραστηριότητα.  

Στο θέμα της ιδιωτικοποίησης δημοσίων αγαθών της μορφής αυτής, αναφέρθηκε πολύ παλαιότερα και εύστοχα ο Νομπελίστας οικονομολόγος Ζόζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος τόνισε ότι: 

«Οι εθνικοί ηγέτες πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος…θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας», απλά και μόνο γιατί οδήγησαν στην απαξίωση της εθνικής περιουσίας ή ακριβέστερα όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «επειδή ξύρισαν κάτι δις από την τιμή πώλησης εθνικών περιουσιακών στοιχειών..», Αυτό το αποκαλεί ο Στίγκλιτζ, στο πλαίσιο ενός λογοπαιγνίου, όχι  ιδιωτικοποίηση αλλά «δωροδοποίηση» (‘Briberization.' κατά τον όρο που χρησιμοποίησε).  (Βλ.http://www.gregpalast.com/the-globalizer-who-came-in-from-the-cold/). 

Από τα παραπάνω το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι το εξής: Ποιους κανόνες ακολουθεί η προωθούμενη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα και τι εύλογες σκοπιμότητες κρύβει αυτή η τάση;

* ο Δημήτρης Μάρδας είναι Υποψήφιος βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης ΣΥΡΙΖΑ/ΠΣ

Καθηγητής Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, π. Αν. Υπουργος Οικονομικών και Υφ/γος Εξωτερικών

Την πληρέστερη εξήγηση των πάντων γύρω μας για το οτιδήποτε συμβαίνει την έχουν τα παιδιά, γιατί μπορούν να προσεγγίζουν τον κόσμο με πεντακάθαρες αισθήσεις και με τα πιο διαυγή φίλτρα. Η παιδικότητα, τα νιάτα είναι για ξόδεμα, για σπατάλη, δεν είναι για οικονομία, στέρηση και μαράζωμα. Ούτως ή άλλως θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου που τα παιδιά θα μάθουν τόσα, ώστε να γίνουν συνετοί και νουνεχείς πολίτες και τότε θα δρουν και θα σκέφτονται με τη βουκέντρα της κοινωνίας στα πλευρά της ύπαρξής τους. Μέχρι τότε δικαιούνται να προσπαθούν για το αδύνατο και προς έκπληξη της κοινωνίας μαγικά να το πετυχαίνουν.

Στην ταινία «Close»,  δυο 13χρονα αγόρια, δυο πολύ καλοί φίλοι, ζουν έντονα την εφηβεία τους στην επαρχία του Βελγίου. Ο ένας αγαπά και προστατεύει τον άλλον και οι δυο μαζί χαίρονται τις μέρες και τον χρόνο περνούν παρέα. Η φιλία του Λεό και του Ρεμί γεμίζει κάθε χαραμάδα της ζωής τους. Ζουν και αναπνέουν την ίδια ανεμελιά, βιώνουν την ίδια χωρίς σύνορα ξεγνοιασιά. Παίζουν τους ιππότες διασταυρώνοντας τα σπαθιά τους πάνω από τη χωμάτινη ρουτίνα, κοιμούνται ο ένας στο σπίτι του άλλου και κλειδώνουν απ’ έξω τη μοναξιά, την ερημιά και την αποξένωση. Με το φως της μέρας συναντιούνται κάθε πρωί στο ίδιο σημείο για να πάνε με τα ποδήλατά τους μέχρι το σχολείο κι από εκεί να διασχίσουν τον κόσμο με πλατύ χαμόγελο και ολάνθιστες επιθυμίες. Ο Λεό βοηθάει τους γονείς του στην καλλιέργεια λουλουδιών και οι γονείς του τυλίγουν με στοργή και φροντίδα την τρυφερή σχέση των δυο παιδιών. Ο ταλαντούχος Ρεμί κάθε μέρα γίνεται και καλύτερος στη μουσική που αγαπά και εξασκείται επιμελώς. Το αγρόκτημα των λουλουδιών φιλοξενεί τις ανέφελες μέρες των 13χρονων και  η βελγική επαρχία απλώνεται ως πολύχρωμο και φωτεινό φόντο στη δροσερή ζωή των δυο παιδιών.

Τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια όμως κάποτε τελειώνουν, έτσι και στο «Close». Τα δυο αγόρια αμέριμνα συνεχίζουν τον αμόλυντο βίο τους μέχρι που οι «ξερόλες» και «εξυπνάκηδες» θα αρχίσουν τα πειράγματα και τα ερωτήματα, τα οποία περισσότερο μοιάζουν με λεκτικές επιθέσεις, παρά με ειλικρινή ερωτήματα. Όταν δε οι συμμαθητές τους  ρωτούν ευθέως αν είναι ζευγάρι, τα πράγματα και η σχέση των δυο ηρώων μας μπαίνουν σε αβέβαιες και άγνωστες ατραπούς. Ο Λεό απαντά κατηγορηματικά όχι, στις ερωτήσεις και τα ομοφοβικά υπονοούμενα των συμμαθητών του, ενώ ο Ρεμί χαμηλώνει το βλέμμα και σιωπά προσπαθώντας να κατευνάσει τον απροκάλυπτο εκφοβισμό και την έρπουσα απειλή. Ο Λεό για να επιτύχει πλήρη και ασφαλή ενσωμάτωση στην νέα εχθρική για τη μέχρι τότε ζωή του, αναπτύσσει νέες φιλίες, ανακαλύπτει την έφεσή του σε πιο «ανδροπρεπή» σπορ όπως το χόκεϊ επί πάγου, ενώ ακόμη και το sleepover από μια φυσική και τρυφερή κατάσταση, μετατρέπεται σε μια ύποπτη, αφύσικη  πιθανόν και νοσηρή συνθήκη. Οι γονείς δεν υποψιάζονται τίποτα από την ανατροπή που έχει επέλθει, μετά την παρέμβαση του κοινωνικού περίγυρου. Όλα πια χάνουν τον αμόλυντο χαρακτήρα τους και τη φυσικότητα τους και η σχέση των δυο εφήβων εισέρχεται σε μια δαιδαλώδη,  γεμάτη υποψίες και τριβές οδό που μοιάζει να μην έχει επιστροφή.   

Με το «Close»,  τη δεύτερη  μεγάλου μήκους ταινία του ο 31χρονος Βέλγος σκηνοθέτης Λούκας Ντοντ (Girl (2018),  μας αφηγείται, σχεδόν μας ψιθυρίζει, με λιτό τρόπο, μια απλή όμορφη και βαθιά λυρική ιστορία. Οι ανθρωποκεντρικές επιδιώξεις του σκηνοθέτη Κλοντ δεν τον αφήνουν να απομακρυνθεί από τα εκφραστικά πρόσωπα των δύο παιδιών και κυρίως του Λεό, καταφέρνοντας να κερδίσει δυνατές ερμηνείες οι οποίες ολοκληρώνουν το τρυφερό, γεμάτο ευαισθησία και λεπτότητα επίτευγμα του σκηνοθέτη. Η ταινία κατέκτησε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες και είναι υποψήφια για το Οσκαρ διεθνούς ταινίας και πλήθος άλλων διακρίσεων για τη διακριτικό και συγκινητικό χειρισμό του θέματος της παιδικότητας, της ενηλικίωσης, της φιλίας, της σεξουαλικότητας της ομοφοβίας και της απώλειας.

Στην ταινία τέμνεται η νατουραλιστική προσέγγιση του σκηνοθέτη στα αψεγάδιαστα πρόσωπα των αγοριών και η ιμπρεσιονιστική διάθεση που ξεχύνεται από το background στο οποίο δρουν και κινούνται οι δυο ήρωές μας και το τελικό μείγμα που προκύπτει είναι εύστοχο εικαστικά και ενδιαφέρον αφηγηματικά. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα τη στιγμή που τα δύο παιδιά στην προεφηβική τους ακόμα περίοδο, προσπαθούν δίχως πυξίδα, σαφείς στόχους και καθαρές επιδιώξεις, να αποκτήσουν ταυτότητα, να βρουν τους δρόμους και τις κατευθύνσεις τους και να εκφράσουν τα συναισθήματα που τα κατακλύζουν και να  εκτονώσουν τις  επιθυμίες που κυριεύουν.

Αν η μοναξιά στη μεγάλη ηλικία είναι δυσβάστακτη, στη νεότητα αφόρητη, στην εφηβεία είναι τρομακτική. Στην προσπάθεια να ξεφύγουν από αυτόν τον τρόμο, τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι, δρουν πολλές φορές χωρίς σαφείς στόχους και επιδιώξεις, πέρα ίσως από το να δώσουν σήμα στους μεγαλύτερους ότι κι αυτοί υπάρχουν. Στην ακατέργαστη, άγρια, πολλές φορές επικίνδυνη, αυτή  προσπάθεια τα παιδιά και οι νέοι δεν έχουν πάντα δίκιο, αλλά η κοινωνία που τους αγνοεί και ξεχύνεται κατά πάνω τους, με βία και κορεσμένη οργή, είναι βέβαιο ότι πάντα έχει άδικο.

Η συζήτηση περί «κρίσης της φιλελεύθερης δημοκρατίας» κορυφώθηκε πριν από μερικά χρόνια, ιδιαίτερα στην περίοδο της προεδρίας Τραμπ και των εκλογικών επιτυχιών διαφόρων λαϊκιστικών κομμάτων, συνεχίζει όμως