της οποίας τυγχάνει η Κύπρος από μια Ευρωπαϊκή Ένωση προσηλωμένη στις ισχυρές οικονομίες του Βορρά και όχι στην ανάγκη για συνολική προσέγγιση και λύση με γνώμονα τη συνοχή και το κοινό συμφέρον, διαφαίνεται και από την παρόμοια περίπτωση της Ιρλανδίας, στην οποία υιοθετήθηκε εντελώς διαφορετική στάση.

Με το αιφνιδιαστικό μέτρο του κουρέματος των καταθέσεων δεν διστάζουν να θίξουν ακόμα και την εγγύηση καταθέσεων, που είναι θεσμοθετημένη σε όλη την Ευρώπη. Έτσι, προκαλούν λογικότατες αντιδράσεις, τόσο στο εσωτερικό της Κύπρου όσο και στο εξωτερικό, κατά ενός μέτρου που θα μπορούσε να έχει θετικό αντίκτυπο μόνο αν εντασσόταν σε πολιτικές φορολόγησης του πλούτου και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Το θέμα της Κύπρου απαιτεί ψύχραιμη διαχείριση και όχι βιαστικές και ισοπεδωτικές αποφάσεις, που επιβαρύνουν αδιακρίτως τους καταθέτες και δίνουν λαβή σε λαϊκιστικές κορώνες, οι οποίες παρακάμπτουν το ερώτημα ποιος πληρώνει το "μάρμαρο": οι εργαζόμενοι ή οι καταθέτες, η πραγματική οικονομία ή το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα αναζητούντα φορολογικούς «παραδείσους» διεθνή κεφάλαια. Η εμπειρία, άλλωστε, μιας σειράς οριζόντιων μέτρων στην Ελλάδα έχει αποδείξει –πέρα από τις κοινωνικές συνέπειες– την αναποτελεσματικότητα τους στην ίδια την οικονομία. Με αυτή την έννοια, οι Οικολόγοι Πράσινοι βλέπουν θετικά την απόφαση των Πράσινων της Κύπρου (Οικολόγων – Περιβαλλοντιστών) να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο στη Βουλή και συνεχίζουν να στηρίζουν την προοπτική για μια ευρωπαϊκή πολιτική ένωση σε άλλη κατεύθυνση, με αλλαγή συσχετισμών και πολιτικές για την κοινωνική ευημερία και όχι την ευημερία αριθμών και αγορών.