Ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Θέμης Μουμουλίδης στην Επιτροπή Μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής: «Οφείλουμε να θεσμοθετήσουμε ειδικά προγράμματα για την ελληνική περιφέρεια, ιδιαίτερα στις ακριτικές περιοχές».
« Κύριε Πρόεδρε, θα ξεκινήσω με δύο σύντομες παρατηρήσεις, επιχειρώντας να συνδέσω την πραγματικότητα με τη «φυγή από την πραγματικότητα». Το τελευταίο διάστημα, ακούμε από την αντιπολίτευση πολλές εκδοχές διατυπώσεων εν είδει συνθημάτων. Η Ν.Δ. μας καλωσορίζει -ως φορέα πολιτικό- στην πραγματικότητα. Σήμερα η Ν.Δ. επιλέγει να δραπετεύσει από την πραγματικότητα, γιατί η πραγματικότητα είναι πως η ελληνική κοινωνία χρειάζεται μια γενναία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και μακάρι να επιτευχθεί από αυτή την Επιτροπή και να ξεκινήσει και να μπει ένας θεμέλιος λίθος από αυτήν την Κυβέρνηση.Δυστυχώς η Ν.Δ. είναι απούσα από την αίθουσα αυτή.
Το δεύτερο σχόλιο αφορά τα όσα είπε ο συνάδελφος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, παρατηρώντας ότι πολλές προτάσεις των κομμάτων της Αντιπολίτευσης εμπεριέχονται στο πλαίσιο που κατατίθεται σήμερα. Θεωρώ ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό και εκτιμώ πως ήταν το ζητούμενο. Να θυμηθούμε λίγο τον Σεφέρη: «είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας». Επομένως, κανείς δεν διεκδικεί το απόλυτο. Χαίρομαι για την πάγια θέση του Υπουργού να υπάρξει συναίνεση και συνθετικό κλίμα στην Επιτροπή προκειμένου να προκύψει, ένας ουσιαστικός διάλογος και ένα σχέδιο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ταυτόχρονα, κύριε Πρόεδρε, οφείλω να σας συγχαρώ και να σας ευχαριστήσω , διότι καταλαβαίνω ότι το υλικό που έχουμε στα χέρια μας είναι προϊόν δουλειάς πολλών ανθρώπων και πολλών ωρών. Σας ευχαριστούμε, λοιπόν.
Θα σταθώ σήμερα περισσότερο σε ένα θέμα το οποίο ακούγεται λίγο ως σύνθημα, ως πρόθεση, αλλά πολλές φορές δεν αποκτά περιεχόμενο. Αναφέρομαι στην καλλιτεχνική εκπαίδευση, δηλαδή στο ρόλο των τεχνών κυρίως στην εκπαίδευση. Κάθε έννοια παιδείας εμπεριέχει αυτονόητα την έννοια του πολιτισμού. Επομένως, δεν μπορώ να αντιληφθώ καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που να είναι ανεξάρτητη από τον πολιτισμό…Νομίζω ότι το καινούργιο εκπαιδευτικό σύστημα και η μεταρρύθμιση αυτή θα πρέπει να λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη της τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, γιατί χρειαζόμαστε μια σοβαρή μεταρρύθμιση που θα οδηγεί σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ικανό να φορτίζει την ευαισθησία και τη φαντασία των νέων ανθρώπων και να οδηγήσει σε νέους δρόμους.
Οι τέχνες και κυρίως οι παραστατικές τέχνες μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά στη δημιουργία ενός νέου σχολείου, περισσότερο δημιουργικού και κυρίως περισσότερο γοητευτικού και για τους μαθητές αλλά και για τους εκπαιδευτικούς. Θα αναφέρω τρία παραδείγματα τα οποία τα βάζω στο διάλογο,γιατί είμαι σίγουρος ότι και το Υπουργείο αλλά και η Επιτροπή, θα συνεχίσει και θα εξειδικεύσει όλα αυτά που συζητάμε όλες αυτές τις ημέρες.
Υπάρχει ένα κορυφαίο κεφάλαιο στην Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Είναι το σημείο που συναντάται η ποίηση με την μουσική! Η μελοποιημένη ποίηση. Πουθενά δεν γίνεται λόγος γι’ αυτό. Διδασκόμαστε ποίηση, κάνουμε μουσική ποτέ όμως δεν ασχοληθήκαμε συστηματικά με το πάντρεμα των δύο που είναι μοναδικό παγκόσμια φαινόμενο. Είμαστε ο μόνος λαός που τραγουδάει τους ποιητές του και αυτό είναι μεγάλο πολιτισμικό πλεονέκτημα. Είναι μια κατάθεση, ένα κείμενο ολόκληρο το οποίο νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να περάσει και να καταγραφεί με τη μορφή βιβλίου, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και στην διδακτέα ύλη.
Δεύτερο παράδειγμα. Υπάρχει ένα σοβαρό έργο στον τομέα μουσικής στο Αρχαίο Δράμα. Θα μπορούσε επίσης να καταγραφεί. Φανταστείτε λοιπόν ο μαθητής, να μαθαίνει για διάφορες ιστορικές παραστάσεις που έχουν συμβεί και γίνει στην Ελλάδα. Να βλέπει ή να ακούει για παράδειγμα τη συνάντηση των Βασίλη Ρώτα, Κάρολου Κουν, Μάνου Χατζηδάκι και Γιάννη Τσαρούχη στους ΟΡΝΙΘΕΣ και στη συνέχεια με το μπαλέτο του Μπεζάρ το 1964.
Μπορεί επίσης να περάσει η σύγχρονη ιστορία σε νεότερες γενιές, μέσα από την ανάπτυξη των τεχνών και της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Οφείλουμε να υιοθετήσουμε πολιτικές που να αποκαθιστούν αντικειμενικές και διαχρονικές αδικίες και εδώ κύριε Υπουργέ, θέλω να σταθούμε για λίγο την πραγματικότητα. Στο τομέα της καλλιτεχνικής έκφρασης, δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες οι μαθητές της ελληνικής περιφέρειας με τους μαθητές των μεγάλων αστικών κέντρων. Όσο λοιπόν δεν υιοθετούμε πολιτικές ανάπτυξης και ανάδειξης της καλλιτεχνικής δημιουργίας μέσα από την εκπαίδευση, αυτά τα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας θα διαμορφώνουν την αισθητική τους μέσω του τηλεοπτικού προϊόντος που είναι υποβαθμισμένο ή μέσω του διαδικτύου.
Επομένως οφείλουμε να θεσμοθετήσουμε ειδικά προγράμματα για την ελληνική περιφέρεια, και επειδή διανύουμε περίοδο κρίσης θα πρέπει να ενισχυθεί το σχολείο στην περιφέρεια, ιδιαίτερα στις ακριτικές περιοχές. Περιμένω να δω την ευαισθησία σας - που θα είναι πράξη υψηλού πολιτικού συμβολισμού- και την ευαισθησία σας για τα απομακρυσμένα σχολεία, εκεί δηλαδή που χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας και είναι ανυπεράσπιστα. Δεν θα πρέπει να κλείσει -όχι μόνο λόγω μνημονιακών υποχρεώσεων και κρίσης-, αλλά λόγω αντίληψης που οφείλουμε να έχουμε ως κυβέρνηση της Αριστεράς κανένα σχολείο στην περιφέρεια. Όταν κλείνει ένα σχολείο ακολουθούν μια σειρά παρενεργειών. Οι τοπικές κοινότητες πρέπει να παραμείνουν ένα ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα , θα πρέπει να αναζητηθεί μια συνάντηση και με το Υπουργείο Εσωτερικών που και επίσης οφείλει να καταθέσει μια πολιτική για τη διατήρηση των τοπικών κοινοτήτων. Η Ελλάδα διαχρονικά συνδεμένη με τις τοπικές κοινότητες. Οι περισσότεροι καταγόμαστε από αυτές και αυτό δεν μπορούμε να το αγνοούμε.
Παράλληλα θα πρέπει να ανευρεθούν παραδοσιακά κτήρια, ιστορικά κτήρια σε κάθε τοπική κοινότητα και να δοθούν στα σχολεία, να διαμορφωθούν σε χώρους δράσης πολιτιστικών γεγονότων, ξαναχωντανεύοντας έτσι την περιφέρεια. Τα καλλιτεχνικά σχολεία να αναπτυχθούν κυρίως σε μη προνομιούχες περιοχές. Τα μουσικά σχολεία θα πρέπει να ξεκινούν από το δημοτικό καθώς η μουσική ξεκινά με τη γέννηση του ανθρώπου.
Ζητούμενο παραμένει το σύστημα εκπαίδευσης που είναι και το σημαντικότερο καθώς και τα κριτήρια επιλογής των διδασκόντων τα καλλιτεχνικά μαθήματα. Οι άνθρωποι, που μπαίνουν στις αίθουσες, για να διδάξουν καλλιτεχνικά μαθήματα, θα πρέπει, να έχουν περάσει από μια άλλου είδους εκπαίδευση. Δεν είναι το ίδιο με το να μπαίνουν σε μια θεατρική αίθουσα ή δεν είναι το ίδιο, με την παρακολουθηση σειράς μαθημάτων σε κάποια σχολή. Και οφείλουμε κύριε Υπουργέ, να ξεφύγουμε και να αγνοήσουμε εντελώς - αυτό επιβάλλει η πραγματικότητα - και ν’ αποφύγουμε συντεχνιακές αντιλήψεις.
Κλείνω, με ένα σχόλιο που αφορά στην δημιουργία Ακαδημίας Τεχνών. Πρόκειται για ένα μεγάλο ζήτημα, το οποίο έχει αναγγελθεί ή αναγγέλλεται διαχρονικά για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Ελπίζω ότι θα το ξεκινήσετε, αλλά θα πρέπει, να γνωρίζετε ότι χρειάζεται μια σοβαρή προετοιμασία και συζήτηση. Δεν υπάρχει το κατάλληλο υλικό αυτή τη στιγμή, να στηθεί μια ευρωπαϊκών προδιαγραφών Ακαδημία. Δεν υπάρχει αντίστοιχη εμπειρία με αντίστοιχες σχολές, αλλά πολύ περισσότερο θα πρέπει, να γνωρίζετε ότι η ευθύνη μιας Ακαδημίας Τεχνών θα πρέπει, να είναι όπως και σε όλη την Ευρώπη αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας. Οι υπόλοιποι, απλά, θα πρέπει, να συνηγορούν και να βοηθούν.
