Φυσικά, σε ένα ιδανικό κόσμο, η έκφραση «τα νοσοκομεία είναι πολλά» ακούγεται ανάλγητη και πιθανώς να είναι λανθασμένη. Μόνο που δεν ζούμε σ’ αυτόν τον ιδανικό κόσμο, αλλά ζούμε σε μια χώρα που οι γιατροί προτιμούν να είναι δεύτεροι στην πόλη παρά πρώτοι στο χωριό. Για λόγους που έχουν να κάνουν με την καριέρα και την εξέλιξή τους προτιμούν να δουλεύουν στις μεγαλουπόλεις, παρά στα Γρεβενά. Ετσι τα νοσοκομεία της περιφέρειας είναι μεγάλα κτίρια που προσφέρουν αποσπασματικές υπηρεσίες υγείας. Κάποια έχουν την α΄ κλινική, αλλά δεν έχουν προσωπικό να επανδρώσουν τη β΄ και κάποια άλλα έχουν προσωπικό για τη β΄ αλλά δεν έχουν για την α΄. Η κατάργηση πριν από πέντε χρόνια των Περιφερειακών Συστημάτων Υγείας (ΠΕΣΥ) -τα οποία είχε ξεκινήσει ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος- διόγκωσε το πρόβλημα. Δεν φτάνει που στους τέσσερις νομούς της Δυτικής Μακεδονίας υπάρχουν πέντε νοσοκομεία, αλλά αυτά δεν συνεννοούνται μεταξύ τους. Δεν έχουν εκείνη την οργανωτική δομή για να καλύπτουν τις τρύπες τους.

Η Δυτική Μακεδονία χρειάζεται ένα μεγάλο περιφερειακό νοσοκομείο και πολλά κέντρα υγείας. Τα μεγάλα περιφερειακά νοσοκομεία δεν θα έχουν μόνο οικονομίες κλίμακας, θα προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες, διότι γιατροί διάφορων ειδικοτήτων θα συνεργάζονται στον ίδιο χώρο για να αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά τα περιστατικά. Εκτός αυτού οι μεγάλες μονάδες θα λειτουργήσουν ως κίνητρο για τους γιατρούς του κέντρου, ώστε να μετακινηθούν στην περιφέρεια. Είναι διαφορετικό να δουλεύει κάποιος σε ένα μεγάλο περιφερειακό νοσοκομείο, και διαφορετικό στη μιζέρια ενός μικρού επαρχιακού.

Οι λαϊκισμοί και τακτικισμοί των τοπικών παραγόντων, όπου ο καθένας θέλει ένα νοσοκομείο, ένα πανεπιστήμιο, ένα αεροδρόμιο και μια μεραρχία στην πόλη του, δεν συνέβαλαν μόνο στην οικονομική χρεοκοπία της χώρας, στοιχίζει και ανθρώπινες ζωές. Η Κοζάνη από την Πτολεμαΐδα απέχει μόλις 21 χλμ. με σύγχρονο αυτοκινητόδρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Δεν μπορεί οι δύο πόλεις να ερίζουν για το ποια θα αποκτήσει περιφερειακό νοσοκομείο, να προσθέτουν πτέρυγες που μένουν κλειστές και μηχανήματα που μένουν αχρησιμοποίητα λόγω ελλείψεων προσωπικού. Ούτε μπορεί να χαράσσεται πολιτική με βάση γλυκερές συνθηματολογίες που παίρνουν υπόψη τους μόνο τις επιθυμίες και όχι την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα σήμερα στον χώρο της υγείας λέει ότι λίγοι γιατροί είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν στην περιφέρεια. Το να σπέρνουμε κτίρια που βαφτίζουμε νοσοκομεία είναι μια πρακτική που δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως το διογκώνει.
πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ