Και τον Μάρτιο του ’18 πρότεινα στον κ.Τσίπρα να αναλάβει πρωτοβουλία για διακομματική συνεννόηση μέσα από ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Δεν με άκουσε. Είχε άλλους κομματικούς σχεδιασμούς.

Για το Ποτάμι όμως ήταν ιδρυτική θέση: Το Μακεδονικό πρέπει να λυθεί με σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes.

Και τον Νοέμβριο του ‘18 - πέντε μήνες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας στις Πρέσπες - το Συνέδριο του Ποταμιού με συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε: «Το ‘’Βόρεια Μακεδονία’’ είναι μια επιβεβλημένη λύση. Και όταν θα έρθει η Συμφωνία στη Βουλή οι Έλληνες θα πρέπει να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν…».

«Αταλάντευτη ευρωπαϊκή πορεία σημαίνει σύγκρουση με τον εθνικό απομονωτισμό. Δεν θα κολλήσουμε την αρρώστια του δημαγωγικού ΟΧΙ…». Αυτά είπαν, λοιπόν, οι σύνεδροι του Ποταμιού στον Κεραμεικό.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι γιατί ψηφίσαμε.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν δειλιάσαμε.

Γιατί δεν τρέξαμε και εμείς να κρυφτούμε στις κομματικές σπηλιές, αφήνοντας τους δημαγωγούς και τους λαϊκιστές να αλωνίζουν στα τηλεοπτικά πάνελ, στα συλλαλητήρια και στη Βουλή.

Και παρά τις πιέσεις, τις απειλές, το καθημερινό πολιτικό bullying – που κάποιοι προσπαθούν να συντηρήσουν μέχρι σήμερα- μείναμε πιστοί στις αρχές μας.

Ναι! Κάναμε κάτι αδιανόητο για τους πολιτικάντηδες. 
Είπαμε - και συνεχίζουμε να λέμε- ΟΧΙ στην κυβέρνηση αλλά ΝΑΙ στη Συμφωνία.
Χωρίς κανένα κέρδος – αλλά αντίθετα με προσωπικό κόστος ο καθένας μας – πήγαμε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Σκεφθήκαμε τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες εκλογές.

Έτσι θα έπρεπε να προχωράει η πατρίδα.
Γιατί πολιτική δεν είναι το κυνήγι της καρέκλας.
Πολιτική δεν είναι να λες μόνο τα ευχάριστα και τα εύκολα.

Ρωτούν κάποιοι:
Θα αντέξει το Ποτάμι κόντρα στο ρεύμα;
Θα αντέξει! Μας το λένε καθημερινά όλο και περισσότεροι πολίτες.
Η Ιστορία της χώρας μας, διδάσκει ότι πολλά θετικά έχουν γίνει επειδή ΚΑΠΟΙΟΙ άντεξαν.
Θα είμαστε παρόντες λοιπόν και στις επόμενες μάχες.
Μέχρι να δούμε την Ελλάδα αλλιώς.

Καλό μήνα
σε φίλους και αντιπάλους.