να γίνει δύναμη κοινωνικής χειραφέτησης, αυτοοργάνωσης και διεύρυνσης της συμμετοχής των πολιτών, όχι παράθυρο για επικίνδυνες μορφές λαϊκισμού. Οι προπηλακισμοί των πολιτικών που αθέτησαν τις υποσχέσεις τους στους πολίτες δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλοθι αγωνιστικότητας και ψευδαίσθηση πολιτικής παρέμβασης. Τέτοιες πρακτικές δε μπορούν να είναι μέσο επίλυσης πολιτικών διαφορών, από την άλλη όμως είναι σουρεαλιστικό να εμφανίζεται η κυβέρνηση των δακρυγόνων ως θύμα των πολιτικών της αντιπάλων, για να εκβιάσει τη συμπάθεια των πολιτών».