η οποία παραμένει αναπάντητη από τα Υπουργεία, μολονότι έχει παρέλθει αρκετό διάστημα από την κατάθεση της. Η ερώτηση μας είναι η παρακάτω:

Από το Φλεβάρη του 2019 μπήκε σε εφαρμογή ο νέος κανονισμός παροχών του ΕΟΠΥΥ, ο ηλεκτρονικός τρόπος της συνταγογράφησης των θεραπειών και ο νέος τρόπος αποπληρωμής μέσω voucher, των ιδιοκτητών των κέντρων ειδικής αγωγής.

Υπάρχουν καθημερινά πολλές καταγγελίες των οικογενειών των παιδιών που χρειάζονται υπηρεσίες Ειδικής Αγωγής, διότι έρχονται αντιμέτωπες με τις νέες περικοπές του κανονισμού των θεραπειών των παιδιών με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες και ταυτόχρονα με τεράστιες δυσκολίες να εξασφαλίσουν από το δημόσιο σύστημα έγκαιρα την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και την έγκριση που απαιτείται προκειμένου να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι απαιτούμενες θεραπείες Ειδικής Αγωγής.

Η κυβέρνηση με την προσφιλή της τακτική της παραπλάνησης των οικογενειών, επικαλείται ότι διεύρυνε τις παθήσεις που ένταξε στις παροχές υπηρεσιών Ειδικής Αγωγής, ότι οι οικογένειες πλέον δε θα πληρώνουν οι ίδιες για τις υπηρεσίες που δικαιούνται. Στην πραγματικότητα με αυτά προσπαθεί να συγκαλύψει το “μαχαίρι” που έπεσε στη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού στην Ειδική Αγωγή (από τα 110 εκ. ευρώ στα 65) και στις περικοπές των παροχών στις θεραπείες.

Οι οικογένειες πρέπει να βάλουν πιο βαθειά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν μεγαλύτερο από πριν μέρος των θεραπειών και να πληρώσουν και στον ιδιωτικό τομέα για να εξασφαλίσουν την ηλεκτρονική συνταγογράφηση αφού στο δημόσιο τα ραντεβού είναι μακροχρόνια. Ενώ συνεχίζουν να πληρώνουν τα ιδιωτικά κέντρα Ειδικής Αγωγής, αφού με ευθύνη της κυβέρνησης δεν έχει διευθετηθεί το μέτρο της απ’ ευθείας πληρωμής τους από τον ΕΟΠΥΥ. Επιπλέον αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι πολλά παιδιά να έχουν σταματήσει τις θεραπείες τους ή να κινδυνεύουν να σταματήσουν και να ακυρωθεί στην πράξη η όποια βελτίωση είχε επιτευχθεί μέχρι τώρα.

Την ίδια στιγμή εφαρμόζεται ο νόμος για τις Νέες Δομές, που μετακυλίει με αντεπιστημονικό τρόπο την ευθύνη της ειδικής παρέμβασης στο γενικό σχολείο, με το υπάρχον προσωπικό, χωρίς να είναι προαπαιτούμενη η διεπιστημονική γνωμάτευση για το είδος της δυσκολίας που αντιμετωπίζει το παιδί, το ανάλογο σχολικό πλαίσιο που έχει ανάγκη, καθώς και την απαιτούμενη ειδική παρέμβαση. Ενώ με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας για την ίδρυση των Τμημάτων Ένταξης μετακυλίεται η ευθύνη για την χρηματοδότηση της λειτουργίας τους από το κράτος στους Δήμους και τις σχολικές επιτροπές, την στιγμή που αδυνατούν, λόγω της υποχρηματοδότησης, να καλύψουν πάγιες λειτουργικές ανάγκες των σχολείων.

Οι παραπάνω εξελίξεις εντάσσονται στις κατευθύνσεις της ΕΕ που με συνέπεια προωθούσαν και προσυπέγραφαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και η σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ, για αποφασιστική συρρίκνωση και υποβάθμιση των δημόσιων κοινωνικών δαπανών και υπηρεσιών. Πρόκειται για μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική που προκειμένου να εξασφαλιστούν τα ματωμένα πλεονάσματα επεκτείνονται τα ματωμένα ελλείμματα ακόμα και για τις ανάγκες των παιδιών που έχουν ανάγκη υπηρεσιών Ειδικής Αγωγής. Ένας τομέας που έπρεπε και μπορούσε να είναι στην πλήρη κρατική ευθύνη, με την πολιτική της η κυβέρνηση, τον αναθέτει στην ατομική ευθύνη και δυνατότητα των οικογενειών να αντεπεξέλθουν στις πρόσθετες ανάγκες των παιδιών τους, πρακτικά τους σπρώχνει στα χέρια των επιχειρηματιών.

ΕΡΩΤΩΝΤΑΙ οι κ.κ. Υπουργοί τι μέτρα προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση έτσι ώστε:

1. Να αρθεί κάθε περιορισμός (πλαφόν) στον αριθμό και στο είδος των θεραπειών και ν’ αναλάβει 100% το κράτος τη δαπάνη όλων των επιστημονικά ενδεδειγμένων θεραπειών των παιδιών, με βάση τα παραπεμπτικά των ειδικών.
2. Να καλυφθεί άμεσα και πλήρως η δαπάνη όλων των θεραπειών που έγιναν αυτό το διάστημα, αποκλειστικά από το κράτος, χωρίς περικοπές και “πλαφόν”. Η συνταγογράφηση να έχει αναδρομική ισχύ αφού δεν έχουν ευθύνη οι γονείς για την καθυστέρηση.
3. Να αναπτυχθούν άμεσα δημόσιες δομές πρώιμης διάγνωσης και έγκαιρης παρέμβασης, εκπαίδευσης και αποκατάστασης των παιδιών με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες με υψηλής ποιότητας και δωρεάν υπηρεσίες και να σταματήσουν οι γονείς να πληρώνουν με οποιοδήποτε τρόπο για την εκπαίδευση και αποκατάσταση των παιδιών τους. Μέχρι να αναπτυχθούν οι απαραίτητες δημόσιες δομές, το κράτος να αποζημιώνει πλήρως και άμεσα όλες τις θεραπείες που εξαναγκάζονται οι οικογένειες να πραγματοποιούν στον ιδιωτικό τομέα.