1. Οι εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο είναι εκρηκτικές και διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, με τεράστιες συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων. Μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, που δίνει τη σκυτάλη στη μοιρασιά της λείας, δυναμώνουν οι απειλές της Τουρκίας ενάντια στην Κύπρο, οξύνονται οι σχέσεις ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ, ενισχύεται η επιθετικότητα του Ισραήλ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό, στο Λίβανο και την Αίγυπτο, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, που αποσκοπεί και σε επίθεση στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα. Οι εξελίξεις αυτές σχετίζονται με γενικότερες αναδιατάξεις στην περιοχή που συνδέονται και με το ιμπεριαλιστικό σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή», με τις αλλαγές που γίνονται στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή μετά την ανατροπή των αντιλαϊκών κυβερνήσεων στην Αίγυπτο και την Τυνησία, με την προσπάθεια αναδιοργάνωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να αντιστοιχηθεί στις σημερινές ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτή η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται από τη θέση περί «Αραβικής Ανοιξης», που αναπαράγουν αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις.
2. Η παραπάνω κατάσταση εκτυλίσσεται σε συνθήκες βαθιάς, συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που αναζητούν δρόμους υψηλής κερδοφορίας. Χαρακτηρίζεται από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης εντείνονται, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών δρόμων, και μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις, ως συνέχεια των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που εξαπέλυσαν το προηγούμενο διάστημα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ και της Λιβύης. Ιδιαίτερα σ' αυτήν τη νευραλγική περιοχή μεγαλώνουν οι κίνδυνοι νέων πολεμικών συγκρούσεων, ανάλογα με την αναδιάταξη δυνάμεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Οι ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα, Ρωσία κ.ά., έχουν μπει στο χορό των οξυμένων ανταγωνισμών με συμφωνίες - συμμαχίες για τη μοιρασιά της λείας του τεράστιου πλούτου και των ενεργειακών αποθεμάτων της περιοχής.
Η σύγκρουση μπορεί, στον ένα ή άλλο βαθμό, να «αγκαλιάσει» ολόκληρη την περιοχή (Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, Περσικό Κόλπο, Βαλκάνια, Κασπία).
3. Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι οι εξελίξεις αναδεικνύουν την αναγκαιότητα αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών προς όφελος των εργαζομένων και μέσα από την αμοιβαία συνεργασία των λαών. Προϋπόθεση γι' αυτήν την προοπτική είναι να περάσει η εξουσία στα χέρια των λαών, για να ανοίξει ο δρόμος στην κοινωνικοποίηση του φυσικού πλούτου, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, που πρέπει να γίνουν λαϊκή περιουσία, και η οικονομία να αναπτύσσεται με κεντρικό σχεδιασμό και λαϊκό έλεγχο.
Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός ο φυσικός πλούτος θα συνεχίσει να αποτελεί το «μήλον της Εριδος» ανάμεσα στα μονοπώλια και στα καπιταλιστικά κράτη, που διαγκωνίζονται για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, χωρίς να διστάζουν, για την εξασφάλιση των κερδών τους, να αιματοκυλούν τους λαούς, να καταστρέφουν το περιβάλλον, την ώρα που ο λαός θα πληρώνει πανάκριβα το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, την ενέργεια.
4. Η πράξη δείχνει ότι οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται το σύστημα και είναι ενταγμένες στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, εμπλέκονται στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ όχι μόνον δεν αποτελούν «ασπίδα» από τους κινδύνους των εντάσεων και του πολέμου, όπως ισχυρίζονται οι ευρω-ατλαντιστές, αλλά ως «προστάτες» της κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι «φορείς» του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των επεμβάσεων, της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Αυτό μαρτυρά και η πολύχρονη πείρα του ελληνικού λαού, από την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που όχι μόνον δε βοήθησε στην εξασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, αλλά αποτέλεσε «εργαλείο», που βοήθησε στην αμφισβήτησή τους από την άρχουσα τάξη της Τουρκίας, με τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, και το καθεστώς «συνδιαχείρισης» στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ κ.ά.
Από την άλλη, στην περιοχή παρεμβαίνουν έντονα η Κίνα, και ιδιαίτερα η Ρωσία, αλλού σε ανταγωνιστική σχέση με τις ΗΠΑ (π.χ. Συρία) και αλλού σε συμπόρευση μαζί τους (π.χ. αξιοποίηση κοιτασμάτων Κύπρου). Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί η διακριτή, σε σχέση με τις ΗΠΑ, δραστηριότητα της Βρετανίας (π.χ. εκμετάλλευση κοιτασμάτων στο Β. Ιράκ σε συνεργασία με τουρκικούς ομίλους) και η συμμετοχή της και στην ενεργειακή συμφωνία της Κύπρου.
5. Η Τουρκία, αξιοποιώντας την οικονομική και στρατιωτική της δύναμη, διεκδικεί στρατηγικό ρόλο στην περιοχή, ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης και προωθεί τα μονοπωλιακά συμφέροντα στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, στη Μαύρη Θάλασσα, στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, για να αποσπάσει μεγαλύτερο μερίδιο από τους φυσικούς πόρους και τις αγορές της ευρύτερης περιοχής, αξιοποιώντας και το θρησκευτικό αίσθημα. Παρουσιάζεται, δήθεν, ως «προστάτης των Παλαιστινίων», την ώρα που διατηρεί την τουρκική κατοχή στο 37% της Κύπρου και με προκλήσεις και απειλές στρέφεται κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου.
Η Τουρκία αναπτύσσει αντιφατικές σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας τόσο με την Αίγυπτο (προσδιορισμός ΑΟΖ, ενεργειακή συνεργασία), όσο και με το Ιράν (Κουρδικό Ζήτημα, συμμετοχή Τουρκίας στην αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ). Αξιοποιεί το Παλαιστινιακό, για να αμφισβητήσει τις ΑΟΖ Ισραήλ - Κύπρου. Στην κατεύθυνση αμφισβήτησης της ΑΟΖ με το Ισραήλ κινείται και ο Λίβανος. Η Τουρκία επιχειρεί μια σύνθετη διαπραγμάτευση σε πολλά θέματα, για να διασφαλίσει τα κυριότερα, δίνοντας σ' αυτήν τη συγκυρία προτεραιότητα στο Κουρδικό και στην ΑΟΖ της Μεσογείου.
6. Από τη μεριά της, η αστική τάξη της Ελλάδας συνάπτει πολιτικο-στρατιωτικές συμφωνίες με το Ισραήλ. Συμφωνίες, που αποτελούν τη βάση κοινών στρατιωτικών ασκήσεων και προετοιμάζουν το έδαφος για επιθετικές στρατιωτικές ενέργειες κατά του Ιράν, στρέφονται κατά των λαών της περιοχής, κατά του παλαιστινιακού λαού.
Το ΚΚΕ έχει καταδικάσει τόσο την επιθετικότητα της Τουρκίας και τις ελληνοτουρκικές συμφωνίες που υπηρετούν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, όσο και τις πολιτικο-στρατιωτικές συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης με το Ισραήλ και προειδοποιεί το λαό πως η ένταξη στη μια ή στην άλλη συμμαχία, που κινείται στο έδαφος των μονοπωλιακών συμφερόντων, έχει μεγάλους κινδύνους, μπορεί να οδηγήσει όχι μόνον σε σκληρές ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις, αλλά ακόμη και σε «θερμά επεισόδια» και πιο γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις, που θα φέρουν μεγάλες καταστροφές για να διευκολυνθεί η επέμβαση, η «επιδιαιτησία» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, μ' όποια ομπρέλα κι αν αυτή εμφανίζεται. Κι αυτό αφορά τόσο την προώθηση συμβιβαστικού «πακέτου» για το Αιγαίο που θα προβλέπει παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και συνεκμετάλλευση των πηγών του πλούτου, όσο και την προώθηση σχεδίου (τύπου Ανάν) που δε θα εξασφαλίζει τα δικαιώματα της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
7. Σ' αυτές τις συνθήκες, καταδικάζουμε τις απειλές που εκτοξεύει η τουρκική κυβέρνηση κατά της Κύπρου. Είμαστε σε ετοιμότητα για την αντιμετώπιση κάθε επιθετικής ενέργειας και στηρίζουμε τον αγώνα του κυπριακού λαού για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, σε μια ομοσπονδιακή, διζωνική, δικοινοτική λύση, με μία και μόνη κυριαρχία και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, κοινή πατρίδα των Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.
Η Κύπρος, η Παλαιστίνη, ο Λίβανος, η Ελλάδα, κι όλες οι άλλες χώρες της περιοχής έχουν δικαίωμα να αξιοποιούν, να εκμεταλλεύονται τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ), σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και είναι υπόθεση των λαών, ο πλούτος να αξιοποιηθεί για τα δικά τους συμφέροντα.
Ταυτόχρονα, επισημαίνουμε πως η προσέγγιση που παρατηρείται με το Ισραήλ, όπως και οι διεργασίες για άξονα Ισραήλ - Ελλάδας - Κύπρου περικλείουν κινδύνους για μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας και της Κύπρου στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Το Ισραήλ και βέβαια οι ΗΠΑ δεν αποτελούν «στηρίγματα» των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου. Αξιοποιούν τις ενεργειακές επενδύσεις σαν μοχλό, για να επιβληθεί το νέο «σχέδιο Ανάν», όπως φαίνεται κι από τη θέση «να μοιραστούν οι πηγές ενέργειας του νησιού ισόνομα στο πλαίσιο συνολικής λύσης του Κυπριακού».
8. Επιπλέον, προειδοποιούμε τους λαούς της περιοχής ότι η αστική τάξη της Τουρκίας, που τώρα έχει ντυθεί με την «προβιά» του «υπερασπιστή» των Παλαιστινίων, παίζει ιδιαίτερα επιθετικό ρόλο στην περιοχή, όπου, εκτός από την παράνομη κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου, συμμετέχει ενεργά στην αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, στον πόλεμο κατά της Λιβύης, μεθοδεύει ενέργειες κατά του Ιράν κ.ά.
Η αναζήτηση προστασίας κάτω από την «ομπρέλα» της τουρκικής αστικής τάξης όχι μόνο δεν εξασφαλίζει τα λαϊκά δικαιώματα, αλλά ισχυροποιεί μια δύναμη που είναι αντίπαλος στα λαϊκά συμφέροντα, συνδεδεμένη με την προώθηση των Αμερικανο - ΝΑΤΟικών συμφερόντων στην περιοχή κι αυτό αφορά και το Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Το ΚΚΕ υποστηρίζει το δίκιο και την πάλη του παλαιστινιακού λαού, παίρνει πολύμορφες πρωτοβουλίες, αναδεικνύοντας το αίτημα για απομάκρυνση των κατοχικών ισραηλινών δυνάμεων, για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους ως πλήρους μέλους του ΟΗΕ, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
9. Το ΚΚΕ σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και μπροστά στις εξελίξεις στην περιοχή μας, που μπορεί να πάρουν φωτιά το αμέσως επόμενο διάστημα, καλεί τους εργαζόμενους να δυναμώσουν την ταξική πάλη και αντιιμπεριαλιστική δράση.
Ο λαός μας δεν πρέπει να έχει καμία εμπιστοσύνη στις αστικές δυνάμεις και στους εκπροσώπους τους, στις κυβερνήσεις τους, δεν πρέπει να αποδεχθεί να θυσιαστεί για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και να συντριβεί μέσα στους ανταγωνισμούς των μονοπωλιακών ομίλων, των αστικών κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών αξόνων και αντιαξόνων. Ο λαός μας έχει ιστορική υποχρέωση να αγωνιστεί ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, ενάντια στον πόλεμο και να απαιτήσει τον απεγκλωβισμό από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με λαϊκή συμμαχία, για μια άλλη εργατική - λαϊκή εξουσία, να αποδεσμευτεί η χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας της μιας ή άλλης μονοπωλιακής επιχείρησης, αλλά είναι αναπόσπαστη με την πάλη για ριζοσπαστικές αλλαγές, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
10. Το ΚΚΕ καλεί τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της περιοχής να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να καλέσουν τους λαούς να μην μπούνε στη διαδικασία «επιλογής» της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, να μη «στοιχηθούν» πίσω από την αστική τάξη. Αποφασιστικά, με πίστη στις δυνάμεις τους, να αναπτύξουν την ταξική πάλη, το συντονισμένο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και να παλέψουν για κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
