Μια δολοφονική ενέργεια που μένει άσβεστη στις καρδιές όλων, προκαλεί οργή, θλίψη αλλά και έντονο σκεπτικισμό.

Η επόμενη των κινητοποιήσεων δεν μας βρίσκει να συζητάμε για την κραυγή διαμαρτυρίας που έβγαλαν χιλιάδες πολίτες.

Δεν μας βρίσκει να συζητάμε για το πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο των σκληρών και άδικων μέτρων, για το πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση και θα πάει μπροστά αυτός ο τόπος.

Μας βρίσκει να συζητάμε για το έγκλημα στο κέντρο της Αθήνας. Μας βρίσκει να παρακολουθούμε σχεδόν αποσβολωμένοι τα κροκοδείλια δάκρυα του πολιτικού κόσμου για την σημερινή κατάσταση και το χειρότερο μας θέτει ενώπιον μιας αδιέξοδης αντιπαράθεσης για το ποιος ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο για όσα διαδραματίζονται γενικότερα.

Όλα αυτά μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κατά πόσο η χρεοκοπία χτύπησε μόνο την ελληνική οικονομία και δεν έχει χτυπήσει συθέμελα και την ελληνική κοινωνία, το πολιτικό μας σύστημα, τις συλλογικές και ατομικές εκφράσεις.

Η δημοκρατία λένε πως δεν έχει αδιέξοδα. Είτε έχει, είτε δεν έχει, οι λύσεις και οι απαντήσεις σε όλα αυτά, αυτή την στιγμή φαντάζουν αδύνατο να δοθούν από οποιονδήποτε. Μπορεί ο πολιτικός κόσμος να φαντάζει ανήμπορος να αντιδράσει, να πείσει και να δείξει τον δρόμο για την έξοδο από την κρίση, αλλά και όλοι εμείς ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης που φέρουμε για τα αδιέξοδα που συναντάμε μπροστά μας.

Είμαστε σίγουροι για αυτό που θέλουμε και επιδιώκουμε; Ξέρουμε πώς θα το διεκδικήσουμε; Μπορούμε να συζητήσουμε μεταξύ μας; Μπορούμε να ανεχθούμε την αντίθετη άποψη; Να συνθέσουμε τις απόψεις και να ενωθούμε σε έναν κοινό στόχο;
Ι.Π.