«Το σκαληνό τρίγωνο της αμαρτίας», την Τετάρτη, 19 Νοεμβρίου 2014, ώρα 8.00 μ.μ., στο... νέο, φρεσκότατο ισόγειο θέατρο «Πήγασος» (Αγίας Αικατερίνης 16).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο ΝΙΚΟΣ Δ. ΒΑΡΜΑΖΗΣ, Επίκουρος Καθηγητής ΑΠΘ, η ΞΑΝΘΟΥΛΑ ΚΑΡΑΒΙΔΑ, ποιήτρια και φιλόλογος ενώ τον συντονισμό της εκδήλωσης θα έχει ο Αντώνης Κάλφας.
Ο Βασίλης Καραγιάννης έρχεται στην Κατερίνη με τη διπλή του ιδιότητα: ως εκδότης και ψυχή του περιοδικού «Παρέμβαση» (βραβευμένου εσχάτως και από το Υπουργείο Πολιτισμού) και ως λογοτέχνης, συγγραφέας του οξυνούστατου σκαληνού τριγώνου. Ποια είναι όμως η διαδρομή του περιοδικού; Η Παρέμβαση ξεκίνησε πριν από 30 περίπου χρόνια σαν περιοδικό (εφημερίδα καλύτερα) πολιτικής και πολιτισμικής ευρύτερα παρέμβασης στα κοζανίτικα συμφραζόμενα, λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Εξετάζοντας μετά τρεις δεκαετίες τη διαδρομή της Παρέμβασης και την ύλη της δεν μπορεί κανείς παρά να μείνει θαμπωμένος από αυτό το μικρό θαύμα που συντελέστηκε από το πείσμα και το πάθος μιας ομάδας ανθρώπων οι οποίοι στοιχήθηκαν στην υπόθεση της υπεράσπισης του καλού γούστου (αισθητικού και πολιτικού). Το περιοδικό διαθέτει μόνιμες στήλες κριτικής αποτίμησης των ιθαγενών συμπεριφορών στο χώρο του πολιτισμού αλλά και της τρέχουσας τοπικοαυτοδιοικητικής συγκυρίας, προσωπικές καραγιάννειες περιδιαβάσεις (Ενδόδημα και αποικιακά), δοκίμια και κριτικές για βιβλία μικρά και μεγάλα, συγκριτολογικές και φιλολογικές μελέτες από κοζανίτικα χέρια (Μάκης Καραγιάννης, Η αισθητική της ιθαγένειας), άφθονη κοζανίτικη γραμματεία με εκπροσώπους από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, ποιητές, πεζογράφους και καλλιεργημένους λόγιους από τον μακεδονικό χώρο αλλά και από την όλη επαρχία που ενίοτε συνιστά το νεοελληνικό πνευματικό φέρεσθαι (Σάκης Παπαδημητρίου, Κώστας Ριζάκης, Ηλίας Κεφάλας, Νίκη Μαραγκού κ.ά). Το περιοδικό φιλοξένησε ακόμη δραστήριους ιστορικούς, ευπατρίδηδες ιστοριοδίφες και φιλίστορες οι οποίοι αναδιφούν στα της πόλεως και της περιοχής της κεντροδυτικής Μακεδονίας εδάφη, φιλολόγους νεοελληνιστές που αγαπούν και αναλύουν πλευρές της μακεδονικής και νεοελληνικής ταυτότητας.
Δεν πρέπει ωστόσο να λησμονηθεί και η άλλη παράμετρος της Παρέμβασης, εκείνης του συλλογικού οργανωτή. Ο Καραγιάννης, αυτός ο θρησκευάμενος λενινιστής, συνέλαβε ιδιορρύθμως τη μεγάλη ανάγκη της ψυχής να οργανώσει το συλλογικό ασυνείδητο προκειμένου να κρυσταλλώσει το δικό του επαναστατικό υποκείμενο, εκείνες δηλαδή τις ψυχές που τρέφονται από τα μικρά πλην εύοσμα άνθη του καλού (βιβλία, ποιήματα, κείμενα, συζητήσεις και λόγια), ένιωσε ακόμη την μέγιστη ορμή να συνυπάρξει με το κοινό των ανθρώπων που διαβάζουν, να μοιραστεί μαζί τους κρίσεις, βραδιές, μουσικά σύνολα και φιλόβιβλες νύχτες.
Η δεύτερη ιδιότητα του γεννημένου στα 1953 Βασίλη Καραγιάννη είναι η πυρετώδης ενασχόληση με πολλά είδη λόγου (χρονογράφημα, τοπική ιστορία, μελέτη, εκδοτική τέχνη, προλογύδρια, ποίηση και πεζογραφία). Στη λογοτεχνία εμφανίζεται με τη συλλογή Περιπλάνηση ένδον (διηγήματα, 1995), Εσωτερική βραδυπορία (ποίηση, 1997), Τα 6,6 της σκηνοπηγίας (διηγήματα, 2000), Αμαρτήματα κατά συρροήν στον Άθω (διηγήματα, 2007), Οι χάρτες των ονείρων μας (αφηγήσεις, 2001), Το χρώμα της νοσταλγίας (διηγήματα 2008), Συγκεχυμένες αγάπες , διηγήματα κ.α
Ποια είναι τα βασικά του θέματα, αυτά που συναντάμε κια στην τελευταία του δουλειά; Τέσσερα νομίζω ότι είναι τα βασικά του θέματα: 1. Η τοποφιλία (η κοζανίτικη/δυτικομακεδονική ενδοχώρα, το ευρύτερο μακεδονικό τοπίο με κέντρο τη Θεσσαλονίκη, η καθ΄ ημάς βαλκανική ενδοχώρα). 2. Ο κόσμος της καθημερινότητας—αστικής και αγροτικής. Η βιωματική αμεσότητα στην περιγραφή και αξιοποίηση του υλικού των αφηγημάτων του (καθημερινές καταστάσεις, συμπεριφορές θεσμών αλλά και παρατηρήσεις οξυδερκείς για πλευρές της καθημερινής βιοπάλης). 3. Το χιούμορ, η ειρωνεία και η κριτική των ιδεών είναι το τρίτο βασικό θέμα των ενδιαφερόντων του (κομμάτι εξάλλου της κοζανίτικης παράδοσης από τη μια αλλά ταυτόχρονα και απόρροια του εξασκημένου κριτικού τρόπου με τον οποίο ο συγγραφέας ασκεί κριτική). 4. Τέλος, ένα άλλο χαρακτηριστικό της λογοτεχνικής του δουλειάς είναι και η με ποικίλους τρόπους επανερχόμενη θρησκευτικότητά του (είτε αυτή είναι ρητή και αφορά περιγραφές και εικόνες είτε βρίσκεται διάχυτη, ως διακείμενο, στους αρμούς της μεταφοράς, της εικονοποιίας κλπ).
