Πόσο αιχμάλωτοι είμαστε στις κοινωνικές προκαταλήψεις και επιταγές; Στους Βρικόλακες (1881), το αριστούργημα του Ίψεν, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους συντηρητικούς κύκλους, όταν πρωτοπαίχτηκε, παρακολουθούμε τον αγώνα μιας γυναίκας να αποτινάξει τα δεσμά που της επιβάλλουν η κοινωνία, η εκκλησία και η οικογένεια, αλλά και το κόστος που καλείται να πληρώσει γι' αυτή της την «επανάσταση».
Η δίψα για την κατάκτηση της ελευθερίας στέκεται απέναντι στην υποκρισία, την άρνηση της σεξουαλικότητας και τις κοινωνικές συμβάσεις. Η διεισδυτική ματιά του Ίψεν δεν αφήνει τίποτα όρθιο σε ένα αγέραστο κείμενο υψηλής δραματικής έντασης και αξεπέραστης ψυχογραφικής αλήθειας που δίνει τη δυνατότητα για σπουδαίες ερμηνείες και μια σύγχρονη, καίρια σκηνική ανάγνωση.
Να κρατήσουμε αναμμένο τον φάρο της τέχνης
Οι Βρικόλακες μας λένε ότι τα παραμύθια ζούνε για πάντα. Ούτε γερνούν ούτε πεθαίνουν. Μπορεί βέβαια οι βρικόλακες του ιψενικού έργου να μην τρέφονται με αίμα, όπως τα σύγχρονα βαμπίρ, είναι όμως κι αυτοί απέθαντοι. Επιβιώνουν μέσα στο χρόνο και σε κάθε κοινωνία, αλλάζοντας απλώς μορφές. Μας επιτηρούν διαρκώς μη τυχόν και ξεφύγουμε από ό,τι θεωρείται σωστό και πρέπον. Μας γεμίζουν ενοχές, αν οι επιλογές μας δεν συμβαδίζουν με τα όνειρα της οικογένειας ή με την ηθική της κοινωνίας. Μας φορτώνουν με καθήκοντα και υποχρεώσεις και μας θυμίζουν διαρκώς το χρέος μας απέναντι στους άλλους. Τελικά μας φυλακίζουν μέσα στην ίδια μας τη ζωή. Μια φυλακή από την οποία δεν είναι εύκολο να δραπετεύσουμε, χωρίς να πληρώσουμε βαρύ τίμημα.
Η κυρία Άλβινγκ έμεινε πιστή στο γάμο της κι έζησε δίπλα σ' έναν άντρα που δεν αγαπούσε ούτε εκτιμούσε, επειδή δεν μπόρεσε να βρει τη δύναμη να τον εγκαταλείψει, φοβούμενη τα σχόλια του κόσμου. Υπέμεινε καρτερικά απιστίες, εξευτελισμούς και ταπεινώσεις. Στερήθηκε ακόμα και το ίδιο της το παιδί της, που το έστειλε μακριά, πιστεύοντας ότι έτσι το προστατεύει από τις συνέπειες ενός άρρωστου γάμου. Και τώρα που ο άντρας της πια έχει πεθάνει και το παιδί της έχει επιστρέψει, πιστεύει πως έφτασε η ώρα να ζήσει ελεύθερη, σύμφωνα με τα δικά της θέλω και τις δικές της επιθυμίες. Μπορεί όμως να γίνει αυτό; Γυρίζει πίσω ο χρόνος; Ή μήπως οι επιλογές μας μας καθορίζουν για πάντα;
Με μεγάλη μου χαρά ανταποκρίθηκα στην πρόταση της Ελένης Δημοπούλου, καλλιτεχνικής διευθύντριας του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, να συνεργαστούμε και να ανεβάσουμε αυτό το σημαντικό και αξεπέραστο έργο. Δουλεύοντας από επιλογή και οι δύο μας πολλά χρόνια στην περιφέρεια, γνωρίζουμε όχι μόνο τις ανάγκες του κοινού, που διψάει για καλό θέατρο, αλλά και το πόσο κρίσιμο είναι, για τα χρόνια που ζούμε, να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας, προκειμένου να κρατήσουμε αναμμένο τον φάρο της τέχνης. Γιατί η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη.
Γλυκερία Καλαϊτζή
Σάββατο 5, Κυριακή 6, Δευτέρα 7,
Πέμπτη 10, Παρασκευή 11, Σάββατο 12, Κυριακή 13, Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου
στην Αίθουσα Τέχνης, 9.00μ.μ.
ΕΙΔΟΣ: Κοινωνικό δράμα
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100 λεπτά (με διάλειμμα)
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ:
• Στα γραφεία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, στον ημιώροφο της Αίθουσας Τέχνης
Καθημερινά 10.00π.μ.-2.00μ.μ.
• Τηλ: 6987991949
Καθημερινά 10.00π.μ.-2.00μ.μ. και 6.00μ.μ-8.00μ.μ.
Σάββατο και Κυριακή 12.00μ.μ.-2.00μ.μ. και 6.00-8.00μ.μ.
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ
Στο ταμείο του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, στον ημιώροφο της Αίθουσας Τέχνης τις ημέρες των παραστάσεων: 6.00μ.μ.-9μ.μ.
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 10 € κανονικό & 7 € μειωμένο
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: 5 Δεκεμβρίου 2015, Αίθουσα Τέχνης, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Απόδοση-σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ
Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Ηχητικός σχεδιασμός: Οδυσσέας Γκάλλιος
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Διανομή (με σειρά εμφάνισης):
Ρεγγίνε: Σοφία Αντωνίου
Έγκστραντ: Γιώργος Φράγκογλου
Πάστορας Μάντερς: Δημήτρης Ναζίρης
Κυρία Άλβινγκ: Ελένη Δημοπούλου
Όσβαλντ: Δημήτρης Φουρλής