για 2 μόνο παραστάσεις στην Αίθουσα Τέχνης Κοζάνης την Παρασκευή 6 και το Σάββατο 7 Μαϊου.
Το ερωτικό ρομάντζο του Δημήτρη Παπαδόπουλου (Τυμφρηστός) γράφτηκε το 1920 και έγινε μπεστ σέλλερ της εποχής. Αποτέλεσε ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα των λαϊκών θιάσων. Πρόκειται για τον μοιραίο έρωτα της Ερμιόνης και του Αιμίλιου που γίνεται αφορμή να έρθουν ηθοποιοί και θεατές αντιμέτωποι με την αγάπη, τη μοναξιά, τη ζήλια, την απογοήτευση, με την ίδια τη ζωή και την τυχαιότητα της.
Στην παράσταση, οι δυο ερμηνευτές, με «εργαλεία» τη ζωντανή μουσική της πολίτικης λύρας και «δάνεια» από τα ανεβάσματα των λαικών θιάσων (λάμπες, παραβάν, ηχητικά και οπτικά εφέ) οδηγούν το κοινό και «βυθίζονται» και οι ίδιοι στην αναβίωση ενός ρομάντζου τόσο κλισέ, που αυτό κάτι λέει!
Info: Αίθουσα Τέχνης, Κοζάνη, Παρασκευή 6 & Σάββατο 7 Μαΐου- Ώρα έναρξης 9.00 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 12 €, Μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων): 8 €
Ισχύουν εισιτήρια Ο.Γ.Α.
Προπώληση: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. – «Αίθουσα Τέχνης» (Τηλ: 24610-24062, 6987991949)
https://www.viva.gr/tickets/theater/aithousa-texnis-kozanis/i-orea-tou-peran/
VIVA.gr, 11875, Public, seven spot, RELOAD, MEDIAMARKT, Ευριπίδης

Συντελεστές
Διασκευή: Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνοθεσία: Θεοδώρα Καπράλου, Γιώργος Παπαγεωργίου
Μουσική: Γιώργος Μαυρίδης
Ενδυματολογική επιμέλεια: Ιωάννα Τσάμη
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζηνοβία Κανελλοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Γιώργος Παπαγεωργίου, Αντιγόνη Φρυδά

Ενδεικτικές κριτικές
Μαρία Κρύου (ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ)
"Σκύβοντας με ευαισθησία στο χρονικό αυτού του ανολοκλήρωτου έρωτα, η Θ. Καπράλου και ο Γ. Παπαγεωργίου έστησαν μια παράσταση, πυκνή και τρυφερή, μια σύνθεση προσωπικών στιγμιότυπων των δυο ηρώων που διαπνέεται από ποιητική αύρα και παραπέμπει στις παραστάσεις περιοδευόντων λαϊκών θιάσων άλλων εποχών."
Στέλλα Χαραμή (SPIRTO)
"Η Ωραία του Πέραν" είναι ένα χτύπημα στην πλάτη. Αυτό που νιώθεις αμυδρά και γυρίζεις το κεφάλι για να δεις ποιος σε άγγιξε. Έτσι και με αυτή την παράσταση, γυρίζεις-κλεφτά ίσως-για να δεις τι συμβαίνει πίσω από σένα, στη συναισθηματική καταγωγή σου.
Μπορεί τα λόγια αυτά, να μοιάζουν παρασυρμένα από το μελό ρομάντζο του Αιμίλιου και της Ερμιόνης-όμως δεν είναι. Είναι παιδιά της συγκίνησης που μεταφέρει αυτή η παράσταση με έναν αγνό τρόπο και είναι δύσκολο να μην τα επικοινωνήσεις."

Δημήτρης Μαστρογιαννίτης (ATHENS VOICE)
"Πτωχός νέος αγαπάει πλούσια νέα και ο έρωτάς τους καταλήγει μοιραία καθώς ο πατέρας της, μια στρίγγλα αντίζηλος αλλά και η κοινωνία της Κωνσταντινούπολης δεν τον εγκρίνουν. Κι όμως. Όσο κυνικός και να είσαι καταλήγει να σε συγκινεί, γιατί τελικά για έρωτα μιλάμε. Ή μπορεί και γιατί η παράσταση έχει αισθητική και μεράκι, αγάπη και διόλου κανιβαλιστικές, του μεταμοντέρνου συρμού, διαθέσεις, αλλά και μια χειροποίητη γλύκα ισάξια του σιροπιαστού που σε κερνούν μπαίνοντας στην αίθουσα. Με ζωντανή μουσική επί σκηνής (Γιώργος Μαυρίδης), λίγα αντικείμενα να δημιουργούν έναν ολόκληρο κόσμο, και τους Γιώργο Παπαγεωργίου και Αντιγόνη Φρυδά στον ρόλο των... ηθοποιών που ενσαρκώνοντας το έργο καταλήγουν στην απόλυτη ταύτιση με τους ήρωες (ο πρώτος συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με την Θεοδώρα Καπράλου)."

Κάτια Σωτηρίου (MYTHEATRO.GR)
"Η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου είναι πραγματικά υπέροχη, καθώς διαμορφώνει την ατμόσφαιρα και μεταβάλλει ένα κλισέ ρομάντζο σε μια ρομαντική εμπειρία, που αφήνει το θεατή με ένα χαμόγελο, αλλά και βαθιά συγκίνηση, χωρίς να χρησιμοποιεί φτιασίδια, εφέ, κραυγαλέες υπερβολές και εργαλεία που εκβιάζουν το συναίσθημα. Επενδύει στις αισθήσεις και κερδίζει το τεράστιο στοίχημα, αφού η σκηνή είναι μικρή, ο χώρος περιορισμένος και οι επιλογές δύσκολες – εκτός αν έχει κανείς την διάθεση και τη φαντασία που έχει αυτή η παράσταση... Στο σύνολο της η παράσταση είναι ένα μικρό διαμαντάκι. Από αυτά που μας έχει μεν συνηθίσει το Θέατρο του Νέου Κόσμου, αλλά που πάντα προσφέρουν μια φρέσκια, δροσερή ανάσα στα θεατρικά δρώμενα της πόλης μας."

Αναστάσης Πινακουλάκης (ARTIC.GR)
"Με το «κλείσιμο της αυλαίας», ένιωσα πως φεύγοντας από το θέατρο κουβαλούσα μαζί μου τη χειροπιαστή της μαγεία. Κι όπως συμβαίνει με τα λαϊκά παραμύθια, νιώθεις την ανάγκη να διηγηθείς την ιστορία που σου αφηγήθηκαν. Το θέατρο είναι άλλωστε ο κατάλληλος χώρος για να μοιραστείς μια ιστορία. Θα δανειστώ τα λόγια του Mamet: «Ιστορίες λέμε όλη την ώρα. Πηγαίνουμε στο θέατρο για ν' ακούσουμε ιστορίες σαν κι αυτές που λέμε ο ένας στον άλλο»."