Ο Αλέξανδρος Βέλιος έπασχε από καρκίνο και αφού έδωσε επί μήνες τη μάχη με ιατρικά μέσα, επέλεξε από ένα σημείο και μετά, εκτιμώντας ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος -καθώς θεώρησε μη αναστρέψιμη την πορεία προς το μοιραίο-, να σταματήσει τις θεραπείες και να διαλέξει, όπως ο ίδιος επιθυμούσε το δικό του τέλος. Ο τρόπος που αντιμετώπισε τον θάνατό του αλλά στην ουσία και το τελευταίο στάδιο της ζωής του απηχεί το πώς ακριβώς έζησε τις έξι και κάτι δεκαετίες που του μοίρασε η μοίρα.
Ωστόσο, ανάμεσά μας υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι χτυπήθηκαν από τον καρκίνο, η πρόγνωσή τους δεν ήταν καθόλου καλή, το μέλλον φάνταζε μαύρο και σύντομο, αλλά εκείνοι έδωσαν τη μάχη και απέδειξαν ότι η ζωή μπορεί να... νικήσει.
Μαθήματα ζωής
Αυτό το μάθημα τους έκανε να δουν τη ζωή και τους ανθρώπους με ένα διαφορετικό βλέμμα. Τους έκανε να εκτιμήσουν κάθε μικροχαρά και τους δίδαξε να ζουν την κάθε τους μέρα σαν να είναι η τελευταία.
«Στα 29 χρόνια λειτουργίας του Συλλόγου υπάρχουν 6.500 εγγεγραμμένα μέλη, από τα οποία μόλις 850 άτομα έχουν πεθάνει. Είναι πολλοί; Αρα, μπορούμε να παλέψουμε τον καρκίνο; Ας απαντήσουν οι αναγνώστες σας...», τονίζει η Περσεφόνη Μήττα, η οποία πάλεψε με την αρρώστια και τη νίκησε.
 |
Μέσα από το «Εθνος της Κυριακής» στέλνουν το δικό τους μήνυμα στους ανθρώπους που ανεβαίνουν καθημερινά έναν Γολγοθά και κουβαλούν τη... σφραγίδα της βαριάς αρρώστιας.
Οπως λένε χαρακτηριστικά με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, «Η ελπίδα πάντα υπάρχει. Η μόνη μάχη που χάθηκε σίγουρα είναι η μάχη που δεν δόθηκε». Βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις το να παλέψεις δεν αρκεί. Ωστόσο, ακόμη και σε εκείνες τις ακροτελεύτιες στιγμές κάποιων καρκινοπαθών παίρνεις αξεπέραστα μαθήματα ζωής.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξανδρος Βέλιος στο βιβλίο-παρακαταθήκη με τον απολύτως ευθύβολο τίτλο «Εγώ κι ο θάνατός μου. Το δικαίωμα στην ευθανασία» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ροές:
«... Γνώρισα νέους και μεσήλικες με πολλαπλούς καρκίνους, οι οποίοι υφίσταντο τα πάνδεινα μεταξύ σκληρών χημειοθεραπειών και χειρουργείων, προκειμένου να μην απολέσουν ακόμη το προνόμιο ν' απολαμβάνουν το φως του ήλιου, την παρουσία του/της συντρόφου τους, το τρυφερό βλέμμα του παιδιού τους, την παρηγοριά των φίλων τους. Η επιλογή τους είναι σεβαστή, ο αγώνας τους αξιοθαύμαστος.
 |
Οχι όμως επειδή επέλεξαν κάτι εξ ορισμού σωστό, ηθικό ή νόμιμο, αλλά επειδή αυτό θέλουν...».
Μαχητής
Ο Δημήτρης Σιάχος είναι ένας από τους ανθρώπους εκείνους που δεν μπορείς παρά να τον θαυμάσεις για το θάρρος και την ψυχική του δύναμη. Πριν από 18 χρόνια, το 1998, ο Δημήτρης ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τον καρκίνο. Τότε όλοι οι γιατροί τού έδιναν ελάχιστο χρόνο ζωής, μόλις μία εβδομάδα!
Δεκαοχτώ χρόνια μετά είναι εδώ, διαψεύδοντας όλα τα προγνωστικά. Το 2006 αναγκάστηκε να υποβληθεί σε αριστερή ορχεκτομή, αλλά κι αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να τον λυγίσει. Απέκτησε έναν υπέροχο γιο, τον Νικόλα, που σήμερα είναι 10 ετών. Πριν από λίγους μήνες ήρθε και πάλι αντιμέτωπος με την ίδια ασθένεια, για την ακρίβεια με τρεις διαφορετικές μορφές καρκίνου.
Στις 23 Μαρτίου ο Δημήτρης παντρεύτηκε τη σύζυγό του Πίστη Κρυσταλλίδου και στις 24 ξεκίνησε χημειοθεραπείες. Μάλιστα, ο ίδιος είχε στείλει επιστολή στον Αλέξανδρο Βέλιο, ενώ είχε και προσωπική επαφή μαζί του ζητώντας του να μην προχωρήσει σε ευθανασία.
«Με ξάφνιασε το άκουσμα της προσέγγισής του» λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Δημήτρης. «Είχα συχνή επικοινωνία με τον Αλέξανδρο και η τελευταία φορά ήταν στη γιορτή του, πέντε μέρες πριν φύγει από τη ζωή.
Ο Αλέξανδρος Βέλιος αποφάσισε να σταματήσει τις θεραπείες και να διαλέξει το δικό του τέλος.
 |
Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το τέλος. Υπάρχουν ασθενείς που δεν τα κατάφεραν, αλλά η μόνη μάχη που χάθηκε σίγουρα είναι η μάχη που δεν δόθηκε. Αυτή είναι η στάση ζωής μου. Από κει και πέρα, κάθε πόλεμος μπορεί να έχει την οποιαδήποτε έκβαση, θετική ή αρνητική. Είναι σχετικό επίσης τι θεωρούμε αξιοπρέπεια στον θάνατο.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να κρίνουμε την προσωπική επιλογή ενός ανθρώπου που μάλιστα δεν είναι πια στη ζωή.
Ολα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προσέγγισαν το θέμα ως μια ηρωική πράξη. Επειδή ζω από μέσα το πρόβλημα, ακόμη και στη δική μου περίπτωση, που προσπαθώ να αναμετρηθώ με την αρρώστια, δεν ήταν εύκολο. Αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πάει καλά και μ' εμένα. Οταν άκουσα την περίπτωση του Αλέξανδρου, πέρασα μια βραδιά άγχους και κλάματος. Φανταστείτε λοιπόν ο κόσμος που είναι ευάλωτος και βρίσκεται στην κόψη πώς θα ένιωσε...».
«Σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία όπως είναι η Ελλάδα, δεν είναι ταμπού μόνο το ζήτημα της ευθανασίας αλλά και η ίδια η ασθένεια. Ολοι μιλούν για τον καρκίνο ως επάρατη νόσο. Νομίζω ότι το 50% της θεραπείας είναι να πει κάποιος ότι έχει καρκίνο.
Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη του περιπέτεια με τον καρκίνο, ο Δημήτρης Σιάχος βρέθηκε πάλι αντιμέτωπος με την ασθένεια. Στις 23 Μαρτίου παντρεύτηκε τη σύζυγό του Πίστη Κρυσταλλίδου και στις 24 ξεκίνησε χημειοθεραπείες. Μάλιστα, ο ίδιος είχε στείλει επιστολή στον Αλέξανδρο Βέλιο, ενώ είχε και προσωπική επαφή μαζί του, ζητώντας του να μην προχωρήσει σε ευθανασία.
 |
Και ο θάνατος είναι ένα θέμα ταμπού. Οσο ζούμε, η κοινωνία μας δεν μπαίνει στη λογική του θανάτου. Ζούμε μια ζωή θεωρώντας ότι αυτή κρατάει για πάντα, ότι είναι αιώνια. Τη ματαιότητα της ζωής αρνούμαστε να την αντιληφθούμε. Δεν είναι μόνο ο καρκίνος, η ζωή έχει πολλές δυσκολίες» προσθέτει ο Δημήτρης.
ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΜΗΤΤΑ
«Μου έδιναν τρεις μήνες ζωής και τους διέψευσα»
Τρεις μήνες ζωής έδιναν και στην Περσεφόνη Μήττα, πρόεδρο του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης, οι γιατροί το 1987. Τρεις διαφορετικούς καρκίνους είχε να αντιμετωπίσει: στη μήτρα, στο πόδι και ένα μελάνωμα στην πλάτη. Στην Ελλάδα την είχαν ξεγράψει.
Ετσι λοιπόν, με τη βοήθεια του γιου της, τότε πρωτοετούς φοιτητή της Ιατρικής, αφού όργωσαν όλα τα αντικαρκινικά νοσοκομεία Αθήνας και Θεσσαλονίκης έφυγαν για την Αμερική, όπου υποβλήθηκε σε επέμβαση αν και τα ποσοστά επιτυχίας ήταν μόλις 5%. Και τα κατάφερε, αλλά έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό της. Οτι όταν επιστρέψει στην Ελλάδα θα βοηθήσει εθελοντικά και θα σταθεί δίπλα στους καρκινοπαθείς, όπως το έζησε εκείνη στις ΗΠΑ. Από τότε πέρασαν 29 χρόνια και η κ. Μήττα έχει αφιερώσει τη ζωή της στους καρκινοπαθείς. «Η ζωή του καθενός είναι μοναδική» μας εξηγεί.
«Δεν εγκαταλείπουμε»
Οι καρκίνοι δεν μοιάζουν, όπως και ο καθένας από μας έχει διαφορετική στάση ζωής. Ακούω κάποιους γιατρούς να λένε σε ασθενείς ότι έχουν τρεις μήνες ζωής, έναν μήνα... Αυτό ποιος το ξέρει; Και σ' εμένα τα ίδια έλεγαν και τους διέψευσα όλους, και στην πορεία υπήρξαν κι άλλοι καρκινοπαθείς που αναμετρήθηκαν με τον καρκίνο και νίκησαν».
Για την κ. Μήττα ακόμη και το «δεν μπορώ να αντέξω» έχει κι αυτό ένα όριο... «Δεν εγκαταλείπουμε, πρέπει να αγωνιζόμαστε» μας λέει η γυναίκα που στην ηλικία των 15 ετών ήταν μαραθωνοδρόμος και σήμερα έχει αποδυθεί σε έναν μαραθώνιο... για να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα στους καρκινοπαθείς, αφού η οικονομική κρίση κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.
«Πολλοί καρκινοπαθείς λόγω της υπάρχουσας οικονομικής κατάστασης αρνούνται να κάνουν χημειοθεραπείες, αλλά δεν το λένε στις οικογένειές τους. Δεν θέλουν να αφήσουν χρέη στα παιδιά τους και επιλέγουν να φύγουν. Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Αυτός ο άνθρωπος που αρρωσταίνει σήμερα, πλήρωνε μια ασφάλεια στη ζωή του. Εχει δικαίωμα στο να προσπαθήσει να θεραπευτεί. Είναι άλλο να αγωνίζεσαι για να πεθάνεις κι άλλο να νιώθεις εγκαταλελειμμένος. Στα 29 χρόνια λειτουργίας του Συλλόγου υπάρχουν 6.500 εγγεγραμμένα μέλη, από τα οποία μόλις 850 άτομα έχουν πεθάνει. Είναι πολλοί; Αρα, μπορούμε να παλέψουμε τον καρκίνο; Ας απαντήσουν οι αναγνώστες σας...» αναφέρει συγκινημένη.
Μαρίνα Ζιώζιου
ΠΗΓΗ: εθνος Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
‘ΤΑΜΠΟΥ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ’
Κανένας καρκίνος δεν είναι ίδιος. Οπως και ποτέ κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τι θα γίνει... «Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι μαχητής» σημειώνει ο Δημήτρης Σιάχος, ο οποίος βρέθηκε δύο φορές αντιμέτωπος με τον καρκίνο, ενώ πριν από κάποιο διάστημα ίδρυσε την ιστοσελίδα WinCancer.gr για να παίρνει και να δίνει δύναμη σε ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια ασθένεια.
