Η Τράπεζα Αίματος του ¨ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ¨ διοργανώνει εθελοντική αιμοδοσία.

Συγκεκριμένα την Τρίτη 4 Μαΐου 2010 από 8:30 το πρωί μέχρι 13:00 το μεσημέρι, θα γίνει αιμοληψία στις Σχολές Ορυχείων , σε συνεργασία με το Νοσοκομείο Γρεβενών.

Καλούνται όλοι οι συνάδελφοι να προσέλθουν και να συμμετέχουν σ΄αυτή την κορυφαία πράξη ανθρωπιάς.

Την Παρασκευή 30 Απριλίου ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ενώνει φωνή της διαμαρτυρίας του μαζί με τους υπόλοιπους πολίτες από την Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας, διεκδικώντας και ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ την άμεση κινητοποίηση πολιτείας, φορέων και καθενός που έχει εμπλοκή, προς την κατεύθυνση της στελέχωσης με ιατρικό – νοσηλευτικό προσωπικό, του ολοκληρωμένου υλικοτεχνικού εξοπλισμού και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ της λειτουργίας των νοσηλευτικών ιδρυμάτων της Δυτικής Μακεδονίας.

Στις 9 το βράδυ της Παρασκευής στην κεντρική πλατεία της Πτολεμαΐδας: Ψηφίζουμε (υπογράφουμε) αποφασίζουμε για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας!!!...

Απαιτούμε Γιατρούς και προσωπικό στα Νοσοκομεία... Η πρόσβαση σε υπηρεσίες Υγείας είναι δικαίωμά μας και υποχρέωση της πολιτείας... δεν λείπει κανείς...δεν αφήνουμε τις αποφάσεις που μας αφορούν να λαμβάνονται ερήμην μας ...

 

 

…124 χρόνια μετά.

Από την ημέρα εκείνη που οιεργάτες στο Σικάγο εξεγέρθηκαν, ξεσηκώθηκαν, διεκδικώντας να μειωθεί το ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας. 400.000 άτομα συμμετείχαν στην απεργία και παρά το ότι φαινόταν πως «καθόλου καπνός δεν έβγαινε από τις ψηλές καπνοδόχους των εργοστασίων και των μύλων και τα πράγματα είχαν σαββατιάτικη μορφή», ξέσπασαν ταραχές, και η αστυνομία του Σικάγο επιτέθηκε στους απεργούς. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον δυο άνθρωποι νεκροί, αρκετοί τραυματίες και μια πόλη γεμάτη εξοργισμένους εργάτες. Σε ανάμνηση αυτής της εξέγερσης, καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά σαν παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης.

Σήμερα, οι αγώνες της εργατική τάξης «θωρακισμένοι» από τα γεγονότα του παρελθόντος, τις ανάγκες του παρόντος και τις εξελίξεις που προμηνύονται, συνεχίζονται με ακόμα μεγαλύτερη δυναμική, καθώς οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να αισθάνονται έντονα τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.

Σήμερα ούτε λίγο ούτε πολύ οι εργαζόμενοι έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου απλά και μόνο για την επιβίωση και αυτό είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ. Η προσφορά και η καθημερινή πάλη τους ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να μεταφράζονται σε:

· Κατάργηση συμβάσεων

· Περικοπές μισθών, επιδομάτων, δώρων κ.ο.κ.

· Κατάργηση κεκτημένων

·¨Ασθένεια¨ του ασφαλιστικού φορέα

· Έξαρση της ανεργίας

·  Απολύσεις

·  Υποβάθμιση συνθηκών εργασίας

Πότε επιτέλους θα γίνει κατανοητό ότι την οικονομική κρίση την δημιούργησαν οι κυβερνώντες, ασκώντας πολιτικές, εναρμονισμένες στις απαιτήσεις των εργοδοτών και την κρίση θα πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν. Η ανάνηψη αυτής της βαριάς κρίσης σίγουρα δεν επιτυγχάνεται με «αναγκαστικές», «επιβεβλημένες» ή «αναπόφευκτες» αποφάσεις που διαγράφουν τα υπάρχοντα και σημαίνουν οπισθοχώρηση. Που επιφέρουν αδιέξοδα, αναταραχή, αναστάτωση και κατά συνέπεια, αναρχία.

Η εργατική τάξη πρωταγωνίστησε και πρωταγωνιστεί στις παγκόσμιες εξελίξεις, καθόρισε και καθορίζει την ιστορία, δίνει νόημα και περιεχόμενο στα ιστορικά γεγονότα. Σε τοπικό επίπεδο «οι εργαζόμενοι» παραπέμπουν αυτομάτως στους εργαζόμενους της ΔΕΗ που 60 χρόνια τώρα δίνουν το αίμα τους για την μεγαλύτερη βιομηχανική επιχείρηση της χώρας, αλλά και για την ίδια την ύπαρξη της περιοχής.

Ως εργαζόμενοι δώσαμε αναρίθμητους αγώνες και πετύχαμε εξίσου πολλές επιτυχίες.

Ως εργαζόμενοι, προσπαθούμε για την διατήρηση των κεκτημένων και την κατοχύρωση νέων δυνατοτήτων.

Ως εργαζόμενοι αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες στους εργασιακούς χώρους και κινούμαστε προς την κατεύθυνση της βελτίωσης των υπαρχουσών συνθηκών.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ έτοιμοι να ξαναγίνουμε οι ΕΞΟΡΓΙΣΜΈΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ 1886. Όταν χρειάστηκε και όποτε χρειαστεί είμαστε έτοιμοι να μπούμε στην πρώτη γραμμή και να τα δώσουμε όλα πολεμώντας τον ελεεινό τρόπο με τον οποίο βάλλεται η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Τα καθεστώτα ομηρίας δε μας ταιριάζουν.

Η πρώτη του Μάη, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη: Αυτή την ημέρα την τιμούμε με απεργία, με συμμετοχή στις συγκεντρώσεις, στις ομιλίες, στα συλλαλητήρια, γιατί έτσι δίνουμε δύναμη και προοπτική στην συλλογική δράση που καθορίζει και την έκβαση των αγώνων μας.

ΤΗΣ ΑΝΘΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ  Τους τελευταίους μήνες η ελληνική κοινωνία ζει μέσα στην παράνοια. Από την μια μεριά οι ειδήμονες του εξωτερικού που πηγαινοέρχονται στα ελληνικά υπουργία, ο έλληνας πρωθυπουργός οργώνει στην κυριολεξία την Ευρώπη για να εισπράξει το «λυπούμαστε αλλά….», οι υπουργοί, οι βουλευτές και οι δήθεν σωτήρες να αποδεικνύονται για μια ακόμα φορά «λίγοι» και ανεπαρκής. Από την άλλη όλοι εμείς οι απλοί πολίτες που προσπαθούμε να καταλάβουμε αν τελικά χρεοκοπήσαμε ή όχι, αν θα λάβουμε βοήθεια ή δεν θα λάβουμε και φυσικά πόσο ακριβά θα την πληρώσουμε (όλοι εμείς…). Το ποιο παρανοϊκό από όλα όμως είναι, πως φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να έχουμε άποψη για ένα πρόβλημα που κάποιοι ευρωπαίοι μας χρεώνουν ως ολόδικο μας. Αυτήν την στιγμή, στην πραγματικότητα, εμείς δεν συνομιλούμε με κανέναν, απλά δεχόμαστε τις υποδείξεις των «εξωτερικών σωτήρων μας».

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με ένα ευχαριστώ. Και αυτό γιατί έχουμε πίσω μας έξι εξαιρετικά δύσκολους μήνες, στους οποίους εκ των πραγμάτων ένα μεγάλο μέρος της νομοθετικής δουλειάς που έγινε, από τη θέση του και εξαιτίας των δυσκολιών, το κουβάλησε το Υπουργείο Οικονομικών.  Και σ’ αυτούς τους έξι μήνες η Κοινοβουλευτική Ομάδα όχι απλώς ανταποκρίθηκε, αλλά μας βοήθησε πάρα πολύ με τις παρατηρήσεις, τις ενστάσεις και τις διορθώσεις πάνω στα διάφορα νομοσχέδια, μέσα από τη συζήτηση που είχαμε. Και πρέπει να σας πω ότι χωρίς αυτή τη βοήθεια δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα.
Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε την κατάσταση. Όλοι εμείς εδώ μέσα, οι πολίτες έξω, ξέρουν την κρισιμότητα των στιγμών. Είναι στιγμές, χωρίς υπερβολές, εθνικής επιβίωσης. Όλοι ξέρουμε την κρισιμότητα των στιγμών, βλέπουμε την κατάσταση στην οικονομία, βλέπουμε τις δυσκολίες του δανεισμού, βλέπουμε την κατάσταση στις διεθνείς αγορές.
Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ένα κράτος, με έλλειμμα 30 δισ. και χρέος 300 δισ. δεν μπορεί να δημιουργήσει ανάπτυξη, όσο δεν τα ελέγχει αυτά. Δεν μπορεί να δημιουργήσει επενδύσεις, δουλειές, θέσεις εργασίας, να δημιουργήσει πλούτο και να το μοιράσει πιο δίκαια.