Η ιστορικός-κριτικός της τέχνης Θάλεια Στεφανίδου σημειώνει: «Πνευματικότητα και λυρισμός, ρυθμός και κίνηση, θέρμη και πάθος. Μια δεξιοτεχνικά ενορχηστρωμένη συμφωνία δοξαστική της ζωγραφικής, μια διαυγής σκηνοθεσία του εσωτερικού της νύχτας όπου ο σπασμός της συγκίνησης επανέρχεται συνεχώς με την οξύτητα ενός κρυστάλλινου ψιθύρου και η σκηνή μετατοπίζεται ανεπαίσθητα προς έναν ου-τόπο, θρίαμβο του φαντασιακού, καθώς οι έννοιες χώρος και χρόνος, μη έχοντας συγκεκριμένη αναφορικότητα , επανορίζονται απ’ το βλέμμα του θεατή. Ο τελευταίος αναχωρεί από το έργο έχοντας βρεί εκείνον τον μίτο που θα του επιτρέψει να αναζητήσει την ομορφιά χωρίς το φόβο του λαβυρίνθου ή, καλύτερα συμμαχώντας με το φόβο αυτό, θερμομετρώντας τον πυρετό της γοητείας του. Είναι ένα δώρο του καλλιτέχνη αυτός ο μίτος, γιατί ο Ντιός είναι ένας γενναιόδωρος καλλιτέχνης. Τα εκθαμβωτικά επεισόδια μιας ονειρικής και ταυτόχρονα εν εγρηγόρσει αλληγορίας που βλέπουμε μπροστά μας, οι στροφές και οι αντιστροφές της ποιητικής του εικονοποιίας, οι τρυφερές αμυχές που μένουν μετά τη συμπλοκή του με τις προγονικές σκιές των δασκάλων του, μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε, πως εδώ, σ’αυτά τα τελάρα, η ζωγραφική αποκτά τις διαστάσεις μιας τελετουργίας μύησης στο βάθος των πραγμάτων.

            Το θρόισμα που φτάνει στ’ αυτιά μας, κοιτώντας, δεν είναι παρά η άκρη μιας παλιάς προσευχής : «βοήθησέ με αφανές να σε φανερώσω». Σε εποχές κουρασμένες από εικαστική φλυαρία, ο Ντιός έχει λόγο και ο λόγος του λάμπει.