στα πλαίσια του προγράμματος σχολικών δραστηριοτήτων, με υπεύθυνες καθηγήτριες τις εκπαιδευτικούς Γκατζαβέλλα Σταυρούλα και Καραγιάννη
Αναστασία. Βασικός στόχος ήταν να γνωρίσουν τα παιδιά το παρελθόν της σχολικής ζωής, να κρίνουν και να συγκρίνουν το σχολείο του χθες με το
σήμερα και να συνειδητοποιήσουν ότι όσα έχουν σήμερα δεν ήταν άλλοτε δεδομένα.
Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να μάθουν την ιστορική εξέλιξη του σχολείου.
Μέσα από την έκθεση φωτογραφίας είδαν τα παλιά σχολικά κτίρια, τις
σχολικές αίθουσες με τη σόμπα στη μέση ,το χωριστό προαύλιο για τα
αγόρια και τα κορίτσια, τα παλιά παιχνίδια όπως για τα αγόρια βόλους,
σβούρες, κρυφτό, ξυλίκι, ενώ για τα κορίτσια παστέλα, κουτσό και
σκοινάκι, τα παλιά σχολικά αντικείμενα ( πλάκα, κοντύλι, μαυροπίνακας
με κιμωλίες , τη σχολική σάκα, τα παλιά αναγνωστικά, τα τετράδια
καλλιγραφίας κ.λ.π ).Έμαθαν την παλιά μπλε μαθητική ποδιά, τις
γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς και είδαν παλιά
ενδεικτικά του 1914-15 καθώς και τα σχολεία της κατοχής,
Επίσης παρακολούθησαν αποσπάσματα από παλιές ελληνικές
κινηματογράφικές ταινίες όπως ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ και
ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟ ΘΡΑΝΙΟ καθώς και από την κινηματογραφική ταινία Ο
ΨΥΛΛΟΣ. Στις ταινίες αυτές αποτυπώνεται το προφίλ του αυστηρού
δασκάλου των παλιότερων δεκαετιών του'60 ο οποίος ήταν ιδιαίτερα
σκληρός με τους μαθητές και πάντα με τη σύνεση των γονέων. Ο
ξυλοδαρμός προς σωφρονισμό των απείθαρχων και αδιάβαστων μαθητών
ανθούσε στο παλιό ελληνικό σχολείο. Η βίτσα, το τράβηγμα του αυτιού
και τα χαστούκια ήταν μερικές από τις συχνότερες τιμωρίες που
επιβάλλονταν.
Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε η θεατρική παράσταση « Ο κατάλογος» ένα
χιουμοριστικό νοσταλγικό θεατρικό του Μενεξέ Θωμά. Το έργο
εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 1968-69, μία εποχή
όπου η ύπαρξη κινητών τηλεφώνων, η δημοτική γλώσσα και τα μοντέρνα
ρούχα και τραγούδια ήταν στην σφαίρα της φαντασίας. Όλοι οι μαθητές
και οι μαθήτριες φορούσαν τις παραδοσιακές μαθητικές μπλε ποδιές που
ήταν μία ευγενική παραχώρηση από τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο « Το
πηγάδι του κερα – Μαριώ».
Στο τέλος τα παιδιά τραγούδησαν, έπαιξαν μουσική και χόρεψαν με
τραγούδια σχετικά με τα μαθητικά χρόνια.
« Η μνήμη των σχολικών αναμνήσεων πρέπει να παραμείνει ζωντανή.
Ζωντανή σαν την αφή της κιμωλίας στα δάχτυλα. Ζωντανή σαν το μπλε και
άσπρο της ποδιάς και του τετραδίου, στα μάτια της ψυχής και του
μυαλού. Μεθυστική σαν την φθινοπωρινή βροχή στα πρώτα μαθήματα της
χρονιάς ή σαν τη μυρωδιά του σουσαμένιου κουλουριού» .
Ήταν μία « γλυκιά» ρομαντική εκδήλωση για το παλιό σχολείο για να
θυμηθούν οι παλιοί και μάθουν οι νέοι...
