ξεκινώντας τις φετινές τους παραστάσεις παρουσίασαν το έργο της Στέλλας Μιχαηλίδη «Το Όνειρο του Ρο» και για μια ακόμα φορά ενθουσίασαν τους θεατές, συγκίνησαν τους δικούς τους ανθρώπους και έβαλαν τη σφραγίδα τους στην πολιτιστική δημιουργία της περιοχής.

Μετά από μεγάλη προσπάθεια και πρόβες πολλών μηνών, τα παιδιά του Θεατρικού Εργαστηρίου Σιάτιστας γέμισαν ασφυκτικά για δυο μέρες το χώρο των παραστάσεων, ανοίγοντας ένα παράθυρο αισιοδοξίας και ελπίδας στη δύσκολη πραγματικότητα. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλωστε διαφορετικά, όταν εξήντα και πλέον λαμπερά χαμόγελα φωτίζουν τη σκηνή και την καρδιά μας...

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στην παράσταση: Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ήταν το ελληνικό αλφάβητο, με τα γράμματα αγαπημένα, όλα μαζί μια χαρούμενη παρέα, να φτιάχνουν συλλαβές, λέξεις, φράσεις... Ξαφνικά, όμως, το Pο, ποτισμένο εν αγνοία του με το μαγικό φίλτρο του εγωισμού, θέτει ζήτημα σειράς: γιατί να μην είναι αυτό πρώτο στη σειρά; τι παραπάνω έχει δηλαδή το Άλφα; Φυσικά εκδηλώνονται φιλοδοξίες κι από άλλα γράμματα, που αποχωρούν διαμαρτυρόμενα μαζί με το Pο. Έτσι το αλφάβητο οδηγείται σε διάλυση, ενώ οι εχθροί καιροφυλακτούν. Στην υπόθεση μπλέκεται το κακότροπο Bλοσυρό, το ερωτευμένο ζευγάρι του Λαγού και της Xελώνας, ο μυθικός Γραμματοφάγος, κι άλλοι, κι άλλοι... Kαλά ξεμπερδέματα...

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Όπως τα ζώα στους μύθους του Aισώπου και στα κινούμενα σχέδια του Nτίσνεϊ, έτσι και εδώ τα γράμματα μάς μιλούν για τη ζωή των ανθρώπων, για τα δικά μας ελαττώματα και προτερήματα, τους δικούς μας φόβους και τις δικές μας ελπίδες. Για να μας πουν, τελικά, ότι κάθε πλάσμα είναι μοναδικό, αναντικατάστατο, έχει τη δική του αξία, αλλά και ότι χωρίς τη συνεργασία δεν μπορούμε να πετύχουμε μεγάλα πράγματα, ότι το άτομο μπορεί να ανθίσει μέσα στην ομάδα.