τα στερεότυπα, βρίσκουν την ευκαιρία και γεμίζουν τα κενά των ανθρωπίνων σχέσεων, οι κοινοτοπίες πνίγουν τους αρμούς της ζωής και η επανάληψη και η συνήθεια οδηγούν σε αλλεπάλληλους συμβατικούς και απλουστευτικούς χαρακτηρισμούς, προσεγγίσεις και λάθη χωρίς να δικαιολογείται κανένα από αυτά.
Η «Emily in Paris», όπως μας έχει μείνει αξέχαστη από την πρώτη πανδημική σεζόν, είναι μια Αμερικανίδα εργαζόμενη στον χώρο του μάρκετινγκ, από το Σικάγο, η οποία καλείται να συγχωνεύσει την αμερικανική εργασιακή κουλτούρα με τα γαλλικά εργασιακά «ήθη και έθιμα», τις λίγες μέρες του έτους που δεν τυχαίνει στην πόλη του φωτός να απεργεί το σύμπαν τυλιγμένο στα κιτρινοπράσινα γιλέκα. Η Έμιλι δεν γνωρίζει γαλλικά και δυσκολεύεται να συντονιστεί με τους ρυθμούς, τις συνήθειες ακόμα και τους κανόνες συμπεριφοράς του Παρισιού. Όμως κανέναν δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο η Πόλη του Φωτός και η αμερικάνα μας βάζει σκοπό της να πετύχει, να βρει χώρο στο γαλλικό πρακτορείο που προωθεί brands πολυτελείας και να δημιουργήσει φιλίες, σχέσεις και σιγά- σιγά να ενσωματωθεί σε μια πόλη που θαυμάζει και μαζί την κάνει να απορεί.
Στο τηλεοπτικό πρότζεκτ του Ντάρεν Σταρ, δημιουργού της δημοφιλούς σειράς από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 «Sex and the City», το μεγαλύτερο μέρος του καστ κι αυτής της σεζόν είναι το ίδιο και συμπεριλαμβάνει την Κόλινς (Emily) βέβαια, τον Μπράβο (Gabriel), Άσλεϊ Παρκ (Mindy), Καμίλ Ραζά (Camille), Φιλιπίν Λίροϊ-Μπολιέ (Sylvie), Σαμουέλ Άρνολντ (Julian) και Μπρούνο Γκουερί (Luc). Επιπλέον, ο Λουσιέν Λαβίσκουντ, ο οποίος εντάχθηκε στο καστ ως Alfie - έρωτας της Emily στη 2η σεζόν- αναβαθμίστηκε σε μόνιμο μέλος της σειράς για τον τρίτο κύκλο. Στο «Emily in Paris», του οποίου ο τρίτος κύκλος επεισοδίων προστέθηκε στην ταινιοθήκη του Netflix στις 21 Δεκεμβρίου η γραμμή, η δομή και η φιλοσοφία παραμένει ακριβώς η ίδια με τις δυο προηγούμενες περιόδους.
Η Έμιλι δεν μένει στην «ξενιτειά» απομονωμένη, γκρινιάρα και μόνιμα παραπονούμενη για το πολυπόθητο νόστιμον ήμαρ, αντιθέτως γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους, κάνει φιλίες, ερωτεύεται κι όλα αυτά τα διοχετεύει εμμονικά στα σόσιαλ μίντια και ένας ικανός αριθμός ακολούθων την πλαισιώνει και γίνεται μάρτυρας της ζωής της και ακατέργαστοι ηλεκτρονικοί φίλοι.
Όλο το στόρι αποτελείται από μικρές συνεχείς παρενθέσεις, οι οποίες αποτελούνται από υπέροχα πλάνα του Παρισιού, που ανοίγουν και κλείνουν τα κεφάλαια και μαζί ανοίγουν, χωρίς ποτέ να κλείνουν την επιθυμία μας να απολαύσουμε μια σειρά, στην οποία δεν έχει καμιά αξία το σενάριο, μικρή σημασία η κινηματογράφηση (η οποία ούτως ή άλλως κινείται σε άκρως επαγγελματικά επίπεδα) και μεγάλο τεράστιο ενδιαφέρον η ειρωνεία, το χαμόγελο, τα μικρά ατυχήματα και οι μεγάλες αποτυχίες, οι διαδρομές της ανέμελης ζωής και τα βουλεβάρτα της απρόσκοπτης καλοπέρασης. Γιατί οι δημιουργοί, όπως όλοι, δεν μπορεί να μην έχουν παρατηρήσει στις άκρες των δρόμων και κάτω από τις καμάρες της Ριβολί και της Saint Honore τους απόκληρους αυτού του κόσμου και τους άστεγους του «ευφρόσυνου» καιρού μας.
Το ντύσιμο της Emily και των συμπρωταγωνιστριών της διαθέτει εκρηκτικές αποχρώσεις που σοκάρουν, εξτρεμιστικούς όγκους που γκρεμίζουν κάθε άποψη μας για το ντύσιμο, απίθανα μπλεγμένα εμπριμέ που ζαλίζουν όλους εμάς τους φύτουλες του γκρι και του μαύρου, πολλά φτερά και φρου φρου για να μη ρουτινιάσουμε ούτε στιγμή, αναγνωρίσιμες τσάντες, για αυτούς που ξέρουν βέβαια, απίθανα τακούνια για αυτούς που μπορούν να σταθούν πάνω τους και trendy κάλτσες που απογειώνουν και τη γάμπα που τις φορά και αυτόν που χαζεύει τις γάμπες. Αλλά το να γράφει ένας αναλφάβητος της μόδας, σαν την αφεντιά μας, για ρούχα, αξεσουάρ, τακούνια και αποχρώσεις είναι λίγο άχαρο και καθόλου πειστικό, γι αυτό ας προσέξουμε τη Λίλι Κόλινς και την Άσλεϊ Παρκ οι οποίες μοιράστηκαν διάφορα μυστικά για την γκαρνταρόμπα της πρωταγωνίστριας Emily Cooper και της συμπρωταγωνίστριάς της: «Υπάρχει τόσο πολύ συναίσθημα σε κάθε σύνολο!!!» μας καταπραΰνει.
Η δεύτερη σεζόν του «Emily in Paris» τελείωσε με την Emily να προσπαθεί να μιλήσει για τα αληθινά της συναισθήματα στον Gabriel (Λούκας Μπράβο), αλλά ανακαλύπτει ότι εκείνος ζήτησε από την Camille να μετακομίσει μαζί του.
«Στην τελευταία σκηνή, όπου φοράω όλους αυτούς ιππόκαμπους ήταν τύπου, "ΟΚ, η Έμιλυ νιώθει να πνίγεται. Δεν μπορεί να βγάλει το κεφάλι της από το νερό», εξηγεί η 33χρονη ηθοποιός.
«Μετά, όμως, έχεις τους ιππόκαμπους που ζευγαρώνουν για μια ζωή. Η Έμιλι πιστεύει ότι βρήκε το παντοτινό ταίρι της και πηγαίνει να του το πει, αλλά μετά σκέφτεται ότι πρέπει να προστατευτεί. Θέλω να πω, δεν θα μπορέσεις ποτέ να το καταλάβεις αυτό για το ρούχο, αλλά το έμαθα!». Τρομάζουμε όταν μας ρίχνουν κατά πάνω μας όλους αυτούς τους όγκους χρώματος, όλα αυτά τα δαιδαλώδη σχήματα, τα φτερά, τις πλατφόρμες και τα αξεσουάρ αλλά μήπως δεν είναι υπεύθυνοι μόνο οι ενδυματολόγοι αλλά και η δική μας ασχετοσύνη;
«Τους εμπιστεύομαι, τυφλά!», λέει η Άσλεϊ Παρκ –η οποία υποδύεται την τραγουδίστρια Mindy Chen– σε ερώτηση για τα πλάνα των ενδυματολόγων, Patricia Field και Marylin Fitoussi στον τρίτο κύκλο. «Δεν θα φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να φοράει μερικά από τα κομμάτια που έχω φορέσει» συμπλήρωσε αλλά δικαιώνει το δίδυμο των ενδυματολόγων.
Η σειρά δεν κρύβει ότι στοχεύει να είναι ανάλαφρη σαν πούπουλο και αστραφτερή όσο τα πρόσωπα και τα αξεσουάρ των πρωταγωνιστριών της. Τι κι αν επικρίθηκε και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού και από τους Γάλλους και από τους Αμερικανούς για την επιπόλαιη παρουσίαση των πολιτισμών τους, τι κι αν η σειρά είναι βουτηγμένη σε ένα παχύρευστο μάγμα στερεοτύπων, τι κι αν η αφέλεια χορεύει σφιχταγκαλιασμένη με τη ρηχότητα, η σειρά έχει πιστούς φίλους, που χωρίς δεύτερες σκέψεις και ενοχές απολαμβάνουν να διασκεδάζουν με φανταχτερό, το αναμενόμενο και το εντυπωσιακό τυλιγμένο ανάμεσα στα πολύ όμορφα πλάνα της Πόλης του Φωτός και η 4η σεζόν ετοιμάζεται σε κάποια γραφεία λουσμένα στο φως, την αισιοδοξία και τη γοητεία της αφέλειας.
Μέρος της ζωής που διανύουμε και μαζί τέχνη, είναι να παραμυθιαζόμαστε με ολόφρεσκα, εύπεπτα, ζωντανά ψέματα χάριν της ανάλαφρης απολαύσεως και της επιπόλαιης διασκεδάσεως, χωρίς να χάνουμε τον έλεγχο, χωρίς να βυθιζόμαστε στην αφέλεια και όταν ξυπνάμε από το παραμύθι να ξέρουμε τι μας γίνεται, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρέπει να προσέχουμε τι καταπίνουμε και καλό είναι πριν την κατάποση να προηγηθεί η διύλιση. Αλλά ας μην χάνουμε την ευκαιρία, κάποιες φορές, να βιώνουμε μέχρι τελευταίας ρανίδος την ελαφρότητα και την ευπιστία, είναι ζωογόνο.
