με τον φόβο ότι θα μεταναστεύσουν τα παιδιά μας, πατικωμένοι στα σπίτια μας μέσα σε στίβες χαρτιών, κάτω από τη δικτατορία των αριθμών, δακτυλοδεικτούμενοι ως πολίτες μιας "διεφθαρμένης" χώρας, όπως δηλώνει ανά την Ευρώπη ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Πόσοι τέλος πάντως καταχράστηκαν δημόσιο πλούτο; Εκατό χιλιάδες; Υπάρχουν δέκα εκατομμύρια που δεν το έκαναν. Πώς να κάνουμε κουράγιο δίχως περηφάνια και αξιοπρέπεια; Αυτό που συμβαίνει είναι απολύτως βάρβαρο και νοσηρό. Και, ενώ καλούμαστε να δούμε πού δεν ήμασταν εντάξει, πόσο μεγαλύτερη ήταν η δρασκελιά απ' τη σκιά μας, οι από πάνω -αναρωτιέμαι- τι κάνουν ακριβώς; Υπουργούς έχουμε ή οδηγούς βομβαρδιστικών;»
Επρεπε, λέτε, να κάνει πίσω;
«Φυσικά. Το ίδιο και τα μέλη της κυβέρνησής του. Εμείς οι καλλιτέχνες, όταν δεν πάει καλά το βιβλίο, το cd, η ταινία μας, σπάμε το κεφάλι μας να βρούμε πού αστοχήσαμε, κάνουμε καιρό για να συνέλθουμε, πληρώνουμε αδρά το τίμημα της αποτυχίας. Αντίθετα, οι πολιτικοί, ατιμώρητοι χάρη σε νόμους που οι ίδιοι ψηφίσανε, ούτε που χασομερούν από ενοχές. Συνεχίζουν το έργο τους ακάθεκτοι, ενώ έπρεπε κάποιοι να έχουν ήδη αποσυρθεί. Κι ο Σαμαράς να 'ρθει, πόσο διαφορετικά θα 'ναι τα πράγματα; Αν όμως πέσει αυτή η κυβέρνηση και γλυκαθεί ο κόσμος από την ανατροπή της, ο επόμενος πρωθυπουργός, που θα κάνει τα ίδια, ούτε τρεις μήνες δεν θ' αντέξει».

απο την Ελευθεροτυπια