τους πάντες και τα πάντα και κυρίως τους εκάστοτε ισχυρούς και κρατούντες. Π.χ. «τσιλιγκάδις ψεν' αρνιά, τσιλιγκούσκις ξουν τα μ...». Η αλλαγή και ο τρόπος επήλθαν γιατί πακτώθηκε το χώμα στις πλατείες, γιατί εξέλειπαν οι γάιδαροι και τα μουλάρια ή για την προστασία των δασών.
Μπορεί όλα να επηρέασαν και κυρίως το τελευταίο, αλλά νομίζουμε ότι πιο πολύ έπαιξε ρόλο η ευκολία με την οποία παραιτηθήκαμε από την παράδοση και τα έθιμα των απόκρεων και των φανών τα τελευταία 15 χρόνια. Που τυχαίνει να συμπίπτουν με την καποδιστριακή αποσύνθεση των κοινοτήτων και την 20ετή «κουκουλοπουλική» κυριαρχία, που σαν σύγχρονος Καίσαρ, ήθελε και κατάφερε να μεταφέρει τα πάντα στη Ρώμη=Κοζάνη(;;;), δηλαδή στους φανούς της Σκ'ρκας, του Λάκκου τ' Μάγγανη και ...τρία αυγά ψημένα το ξημέρωμα...
Κατάφερε, δηλαδή, άκουσον άκουσον με πόση ευκολία !!!, να ανατρέψει έθιμα αιώνων, μπορεί και χιλιετιών των προγόνων μας εν μια νυκτί. Δηλαδή με την υποταγή των κοινοταρχών και την ανοχή όλων μας, μετέφερε τη μεγάλη αποκριά και τον τρανό φανό στην πρώτη Κυριακή της μικρής αποκριάς, μοιράζοντας χαιρετισμούς και σουβλάκια σαν αντιπαροχή στους υπηκόους της Λευκοπηγής και των άλλων χωριών, ώστε να συμμετέχουν στους φανούς της Κοζάνης, καταργώντας ουσιαστικά τη μεγάλη αποκριά και τα προαιώνια έθιμα των χωριών. Αυτό κι αν είναι πολιτιστικό imperium.
Και έμειναν τη μεγάλη αποκριά σαν ορφανά, κυρίως οι ηλικιωμένοι, να κοιτούν την άδεια πλατεία, με σταυρωμένα χέρια και άδεια μάτια, προσπαθώντας να τη ζεστάνουν με τις μνήμες τους. Τέτοια κρυάδα δεν την περίμεναν. Αυτή τη βραδιά καρτερούσαν να ζεστάνουν μια άκρη της ψυχής και του σώματός τους.
Όλη την προηγούμενη βδομάδα, τα σχολιαρόπαιδα κυρίως, κουβαλούσαμε, ακόμα και σβαρνίζοντάς τα, κέδρα και πουρνάρια, τα αποθηκεύαμε και τα φυλάγαμε για τη μεγάλη αποκριά, ο κάτω μαχαλάς στην αυλή του Αντώνη του Δουγαλή για το φανό στα αλώνια και ο πάνω μαχαλάς στην αυλή του Μάρκου Φλώρου για το φανό μπροστά στην εκκλησιά. Και αλίμονο σ' αυτόν που πήγαινε να κλέψει κέδρο ή πουρνάρι από τον άλλο φανό! Η λούρα ξύριζε αδιάκριτα κεφάλια και σώματα.
Και την Κυριακή το βράδυ, λίγο πριν από το άναμμα των φανών, μαζευόμασταν στα σπίτια και αφού τρώγαμε και κάναμε το «χάσκαρη», λέγαμε «συγχωρεμένα, φιλούσαμε τα χέρια των μεγάλων και βγαίναμε τρέχοντας να ανάψουμε τους φανούς.
Και κει να δεις ξεφάντωμα με άμιλλα και ανταγωνισμό οι πάνω με τους κάτω με το «κα σιαπάν οι ψύλλοι, κα σιακάτ οι ψύλλοι», με χορούς, τραγούδια και ερωτικά πειράγματα, σκουντήματα, μασκαρέματα και κοροϊδέματα, με γέλια και ξεσκάσματα μέχρι τις πρωινές ώρες. Κι οι μεγάλοι όλο κι είχαν την αγωνία μην τυχόν ξεφύγει καμιά σκανδαλήθρα και ανάψει καμιά αχυρώνα ή κάνα σπίτι. Τα ξημερώματα μέσα στη χόβολη και στην καυτή ακόμα στάχτη, βράζαμε οι νεώτεροι αυγά, αρπαγμένα κρυφά από τις φωλιές. Και το πρωί της Καθαρής Δευτέρας, ψάχναμε να βρούμε φωλιά σε κανένα δέντρο και μετά να μας δώσουν οι μάνες μας να φάμε.
Ναι, ωραία όλα αυτά θα πει κανείς, αλλά κάποια πράγματα δεν μπορούν να επανέλθουν. Συμφωνούμε απόλυτα για κάποια, αλλά ... Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ.
Οι φορείς της Λευκοπηγής ας φροντίσουν να επαναφέρουν τα πράγματα στη θέση τους, ενισχύοντας συγχρόνως πρωτοβουλίες πολιτών που ξεκίνησαν από πέρσι και άλλες που μπορεί να προκύψουν, κυρίως από τη νεολαία.
Στ' Μπάση του μύλου μια φουρά – μαζουχτήκαν τα στοιχειά
Για να φάνε κι να πιούνε – για όλου του ντουνιά να πούνε.
Είχαν του κρασί σν' καρούτα και το κράς στη μπουμπουρούτα
Ήπιαν, έφαγαν, γλιντήσαν, για τουν κόσμου τραγουδήσαν,
... για τουν πούτσου του βλαμένου , του μουνί του γκαυλουμένου...
Λεν ... θα μαζουχτούν κι φέτους, πάρ' τους φίλους σου και φέρτους!!!

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΛΕΥΚΟΠΗΓΗΣ