και νότια τον παλιό ανηφορικό χωματόδρομο προς Δεσκάτη. Ακριβώς στα 2,8 χλμ στρίψαμε αριστερά σε ένα βατό για αυτοκίνητα παράδρομο, προχωρήσαμε περί τα 300 μέτρα και παρκάραμε. Δεν υπήρχε περαιτέρω δυνατότητα. Η ομορφιά της διαδρομής ξετυλίγεται από τα πρώτα μέτρα του μονοπατιού πεζοπορίας, ανάμεσα από βελανιδιές, σφεντάμια, φράξους, γαύρους και σε λίγο από τα πλατάνια. Με τα πολύχρωμα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα του δάσους να δίνουν τη δική τους πινελιά, όπως και τα κελαηδήματα των πουλιών. Και πιο πάνω τα έλατα να δεσπόζουν στον καταπράσινο όγκο της Βουνάσας...
Ο ήχος των καταρρακτών των νερών μετά από δεκάλεπτη διαδρομή, γίνεται σταδιακά πιο έντονος, δίνοντας το πρώτο στίγμα και το πρώτο καλωσόρισμα. Και ασφαλώς η μαγεία αρχίζει από εδώ και πέρα. Σε μια απόσταση περί τα 200-250 μ. τέσσερις μεγάλοι καταρράκτες και αρκετοί μικρότεροι, μικρές λιμνούλες, πλάτανοι ενδεδυμένοι με κισσούς και βρύα, φτέρες και καταπράσινοι -από βρύα επίσης- βράχοι συνθέτουν ένα ανεπανάληπτο παραδεισένιο σκηνικό! Η πρόσβαση στις θέσεις θέας δεν θα γινόταν πάντως χωρίς τη βοήθεια του Φόρη. Χρειάστηκε πάνω από μια ώρα να απαθανατίσουμε και να απολαύσουμε τα αλλεπάλληλα ονειρικά κάδρα...
Το μονοπάτι της επιστροφής μου φάνηκε πολύ πιο σύντομο. Ο νους μου ταξίδευε ακόμη στις εικόνες που είχα αφήσει...
...Όταν πριν από 7-8 χρόνια οι «Φίλοι του Δάσους» της Ελάτης τοποθετούσαν αυτοσχέδιες πινακίδες με την ένδειξη «ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ», σε λίγες μέρες οι πινακίδες καταστρέφονταν ή δεν υπήρχαν στη θέση τους... Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει... Οι κάτοικοι της Ελάτης, άνθρωποι προοδευτικοί που αγαπούν υπερβολικά τον τόπο τους, γνώρισαν από κοντά τους καταρράκτες, αντελήφθησαν την αξία και το ρόλο που μπορεί να παίξει η ανάδειξη των στην ανάπτυξη του χωριού τους... Μαζί με τη Βουνάσα, τη λίμνη Ιλαρίωνα που βρίσκεται στα πόδια τους, το μοναστήρι της Ζάβορδας με την πεζογέφυρα που διεκδικούν...
Η πρόσφατη ένταξη της Ελάτης στις «Πράσινες Κοινότητες» -υπόθεση που έχει πολύ δρόμο ακόμη για την υλοποίηση-, ασφαλώς και ενισχύει τις προοπτικές ανάδειξης των καταρρακτών. Χρειάζεται όμως πολύ μεγάλη προσοχή και να γίνουν πολύ ήπιες παρεμβάσεις, ώστε να μη διαταραχτεί το σημερινό αρμονικό σύνολο. Αρκούν μικρές βελτιώσεις στα ήδη χαραγμένα μονοπάτια, καθορισμός θέσεων θέας -με κοπή κάποιων κλαδιών- και βέβαια η απαραίτητη σήμανση.
Ίσως χρειαστεί να προστεθεί και λιγάκι μύθος από τη δράση στην περιοχή των θρυλικών λήσταρχων Γιαγκούλα και Γκαντάρα...
Υ.Γ. Πάντως με τις σημερινές συνθήκες, αν κάποιος θέλει να επισκεφτεί τους καταρράκτες, καλό θα είναι να απευθυνθεί πρώτα για πληροφορίες στους κατοίκους της Ελάτης. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βρεθεί και κάποιος -υπάρχουν αρκετοί πλέον- που να μπορεί να σας συνοδεύσει μέχρι εκεί...
πηγη:Γιώργος Μαστρογιαννόπουλος/mikrovalto.gr
