Επικοινωνία

Μπορείτε να στείλετε το κείμενο σας στο info@vetonews.gr & veto910@otenet.gr. Τηλ. 6947323650 ΓΕΜΗ 165070036000 On Line Media 14499

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
vetonews

vetonews

Ο ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣΕπώδυνη δημοσιονομική εξυγίανση για δέκα μέχρι είκοσι χρόνια βλέπει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την Ελλάδα και άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η πρόβλεψη ταιριάζει στην Ιρλανδία -η οποία είχε βασίσει πολλά στον χρηματοπιστωτικό τομέα που τώρα κατέρρευσε- αλλά για την Ελλάδα μάλλον ισχύει το «τόσα ξέρουν, τόσα λένε». Και αυτό, όχι γιατί οι μετά Χριστόν προβλέψεις αποδείχθηκαν ανεπιτυχείς, αλλά επειδή έτσι λειτουργούν οι συνάξεις των οικονομολόγων, είτε βρίσκονται στο ΔΝΤ είτε σε κάποιο μπαρ των Βρυξελλών. Κοιτούν τα νούμερα και δεν βλέπουν τις οικονομίες.
Ας μην τους κακίσουμε. Aυτό είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν. Για παράδειγμα, οι απεσταλμένοι της τριπλής οικονομικής επιτήρησης (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ) επισκέπτονται τα υπουργεία, κοιτούν τους λογαριασμούς, βλέπουν ένα τεράστιο κονδύλι π. χ. για τις μισθολογικές δαπάνες του Δημοσίου και μετά πάνε στα γραφεία τους και γράφουν συστάσεις του τύπου κόψτε από εδώ 10% και από κει 20%. Τις περισσότερες φορές έχουν δίκιο. Δεν χρειάζεται να είσαι απεσταλμένος του ΔΝΤ για να καταλάβεις ότι το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει ούτε απαιτείται Ph. D. για να διαπιστώσεις ότι όταν οι γυναίκες βγαίνουν στη σύνταξη 50 χρόνων και οι αστυνομικοί στα 48 δεν θα υπάρχουν λεφτά για συντάξεις. Δεν χρειάζεται καν να είσαι νεοφιλελεύθερος για να προτείνεις μέτρα για τον ΟΣΕ, ο οποίος έχει σωρεύσει έλλειμμα 9,4 δισ. ευρώ. Κοινή λογική χρειάζεται, η οποία επειδή είναι σπάνια στην Ελλάδα την εισάγουμε υπό την μορφή συστάσεων και πιέσεων από την Εσπερία.
Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που διαλανθάνουν της προσοχής των οικονομολόγων και δεν μπαίνουν στα οικονομετρικά μοντέλα των επιτηρητών. Είναι αυτά που εμείς ονομάζουμε «ελληνικές ιδιαιτερότητες» και αυτοί όχι απλώς αδυνατούν να τις κατανοήσουν, αλλά δεν μπορούν καν να τις δουν. Είναι σίγουρο ότι κανείς από εκείνους που την περασμένη εβδομάδα τριγυρνούσαν στα υπουργεία και ήλεγχαν λογαριασμούς θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ξοδεύουμε μερικά εκατομμύρια τον χρόνο επειδή ξεχάστηκε μια μεραρχία στην Τρίπολη. Δεν περνάει από το μυαλό τους ότι τα πρατήρια δεν έχουν ταμειακές μηχανές επειδή η βενζίνη... εξαερώνεται.
Είναι προφανές ότι οι επιτηρητές λειτουργούν ως επί το πλείστον με δυτικά ορθολογικά κριτήρια. Φαντάζονται ότι η Ελλάδα είναι κάτι σαν την Ιρλανδία, μόνο που της ξέφυγαν κάποιοι λογαριασμοί, στο ασφαλιστικό ή στις δαπάνες του Δημοσίου. Και είναι φυσιολογικό: όπως μέχρι τώρα δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κάποια χώρα μέλος της Ε. Ε. θα έστελνε πλαστά στοιχεία (όχι από ηθική σκοπιά, αλλά καθαρού συμφέροντος: το μακροχρόνιο κόστος μιας τέτοιας πράξης είναι απείρως μεγαλύτερο, από το βραχυχρόνιο όφελος), έτσι δεν μπορούν να φανταστούν ότι μια χώρα θα ξοδεύει κάθε χρόνο το 12% των προϋπολογισμών των πανεπιστημίων για να αποκαθιστά τις ζημιές των καταλήψεων, ενώ πολιτικοί και πανεπιστημιακοί θα συζητούν για τη φύση του ασύλου και τη χρησιμότητά του σε καιρούς δικτατορίας.
Εκεί όμως βρίσκεται και η μεγάλη ευκαιρία της χώρας να διαψεύσει τα μαύρα σενάρια. Σήμερα υπό την πίεση των αγορών δεν κόβουμε σπατάλες, κόβουμε δαπάνες. Αν καταφέρουμε να εξορθολογίσουμε έστω εν μέρει τη λειτουργία του κράτους -αν δηλαδή περικόψουμε εκείνες τις δαπάνες που οι επιτηρητές δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι υπάρχουν- και αυτοί θα εκπλαγούν και εμείς θα πάμε καλύτερα.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣΗ μεγαλύτερη βιομηχανία που στήθηκε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ήταν αυτή που κατασκεύασε τον μπαμπούλα του «πολιτικού κόστους». Αν ψάξετε κάτω από όλες τις αμαρτωλές παθογένειές μας, τα προκλητικά προνόμια συντεχνιών και το θεσμικό χάος θα ανακαλύψετε κάποια ιστορία... πολιτικού κόστους.
Τι σήμαινε πρακτικά πολιτικό κόστος για έναν πολιτικό; Η απειλή πως αν θίξει κάποια προνόμια θα τον περιμένουν η προσωπική δαιμονοποίηση, διαδηλώσεις, ακόμη και η αιχμαλωσία στο γραφείο του. Αυτά, πέραν βεβαίως της απειλής ότι θα χάσει και μερικές δεκάδες ψήφους από τις οικογένειες των εμπλεκομένων στην όποια μεταρρύθμιση είχε εξαγγείλει. Οι πολιτικοί μας μετρούσαν λοιπόν το πολιτικό κόστος με τη μεζούρα ακριβείας και επέλεξαν να μην υπολογίζουν καθόλου το πραγματικό οικονομικό κόστος των υποσχέσεων που έδιναν για να τελειώσει η όποια «βαβούρα».
Ετσι ξεκίνησε ένα μεγάλο πάρτι στη μεταπολίτευση, με τις κυβερνήσεις να δανείζονται χρήματα σαν να μην υπάρχει αύριο και να υποχωρούν σε καθε συντεχνία που ήξερε να πουλάει τον φόβο του πολιτικού κόστους. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός περιστοιχιζόταν άλλωστε από συμβούλους και στελέχη που ψιθύριζαν συνεχώς: «Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, θα έχουμε τεράστιο κόστος». Οι κομματικοί μηχανισμοί απηχούσαν τις ίδιες απόψεις, επικαλούμενοι μάλιστα την ικανοτητά τους να πιάνουν τον σφυγμό της βάσης της κοινωνίας.
Η Αριστερά και οι συνδικαλιστές έγιναν οι πρωταθλητές της χρήσης του θανατηφόρου αυτού όπλου, που μπορούσε να εξουδετερώσει οιαδήποτε μεταρρύθμιση, επενδυτικό σχέδιο ή προσπάθεια εξορθολογισμού του κράτους. Τα μέσα ενημέρωσης βοήθησαν βεβαίως και αυτά με τον τρόπο τους αποθεώνοντας, στην αρχή στους πηχυαίους τίτλους των ταμπλόιντ και μετά στην ιδιωτική τηλεόραση, κάθε διεκδίκηση χωρίς να εξετάζεται αν είναι λογική, δίκαιη ή εφικτή.
Οι πολιτικοί πάλι κοιτούσαν τον κουβά με το πολιτικό κόστος από τη μια και τον κουβά με το χρέος από την άλλη. Επειδή αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή και ο σταυρός, η κλασική τους αντίδραση ήταν «βάλε λίγο ακόμη χρέος για μετά, αρκεί να μην πάθουμε πολιτικά καμιά ζημιά τώρα». Μας κόστισε πολύ αυτή η νοοτροπία. Ο Κώστας Καραμανλής, αν και συνέλαβε εγκεφαλικά την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, γρήγορα παγιδεύθηκε στους καταστροφικούς υπολογισμούς του πολιτικού κόστους. Και έτσι κατέληξε στη γνωστή θεωρία πως «η Ελλάδα χρειάζεται δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά η κοινωνία δεν είναι έτοιμη γι’ αυτές». Ο Κώστας Σημίτης το είχε πει αλλιώς, με εκείνο το περίφημο «αυτή είναι η Ελλάδα».
Τώρα λοιπον τα ψέματα τέλειωσαν. Η Αριστερά και ένα κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Αν το δούμε από κυνική σκοπιά η κρίση τους συμφέρει, γιατί θα αυξήσει την «πελατεία» και θα ισχυροποιήσει την «επαγγελματική τους θέση». Το πρόβλημα θα αρχίσει από την ώρα που θα συγγενέψει με τις απόψεις τους ένα κομμάτι του παλαιού ΠΑΣΟΚ, που μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση.
Η πρόσφατη εμπειρία έχει δείξει πως όσο ένας ηγέτης περιμένει για να κάνει γενναίες αλλαγές τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Ο κ. Παπανδρέου παίζει σήμερα μόνος του στο γήπεδο και με μια κοινή γνώμη που έχει γραπωθεί πάνω στον καπετάνιο γιατί βλέπει ότι το πλοίο βουλιάζει. Αν ο κ. Παπανδρέου υλοποιήσει τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος και ταυτόχρονα «ανοίξει τα παράθυρα» της οικονομίας για να σταματήσουν οι στρεβλώσεις και να μπει φρέσκος αέρας, θα έχει μια σημαντική πιθανότητα να πετύχει. Αν τον παρασύρουν οι πλασιέ του πολιτικού κόστους στη γραμμή της αδράνειας, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Οπως λέει και ο σοφός λαός, «στη βράση κολλάει το σίδερο».
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΓΙΓΑΝΤΟΟΘΟΝΗΣε πρόσφατο δημοσίευμα μας για την Αποκριά είχαμε επισημάνει τον κίνδυνο της υπερβολής και της αμετροέπειας τονίζοντας πως «...όσο κερδίζεις σε μαζικότητα τόσο χάνεις σε αυθεντικότητα. .. Αρχές και πολίτες πρέπει να βρουν τη χρυσή τομή και να κρατήσουν τα χαλινάρια της Αποκριάς...»

Δυστυχώς όμως το χαλινάρι ξέφυγε και φέτος αρκετές φορές. Η πόλη γνώρισε νέες υπερβολές, ως απόρροια της αυξανόμενης εμπορευματοποίησης και της –αναγκαστικής- εισβολής των χορηγών. Η πιο εξόφθαλμη περίπτωση ήταν η τοποθέτηση μιας γιγαντο-οθόνης μπροστά στον ιστορικό πυρήνα πόλης μας: το καμπαναριό και την εκκλησία του Αγ. Νικολάου. Ήδη έχουν κατατεθεί αρκετές ενστάσεις, στις οποίες θα προσθέσουμε και τις δικές μας:

1.       Η αισθητική της διαφημιστικής κατασκευής δεν αντέχει σε καμιά κριτική. Τόσο το «ικρίωμα» με το video-wall όσο και η επιλογή του χώρου εγκατάστασης δεν έδεναν με τον περιβάλλοντα χώρο. Σε μια πόλη που έχει απωλέσει οριστικά την αρχιτεκτονική της φυσιογνωμία, είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε τις τελευταίες οάσεις που διατηρούν «το χρώμα της πέτρας». Κτίσματα όπως το κωδωνοστάσιο, ο Αι Νικόλας, το Βαλταδώρειο γυμνάσιο, και τα ελάχιστα διασωθέντα αρχοντικά πρέπει να διαφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού και να προστατεύονται από κάθε είδους κερδώα λογική που διαφημίζει ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά δυσφημεί την πόλη και απαξιώνει τα μνημεία της.

Εξάλλου ο σεβασμός του χώρου και η προστασία του από τις διαφημιστικές αυθαιρεσίες επιβάλλεται από το νομοθεσία. Ο νόμος 2946/2001 ορίζει στο Άρθρο 1 την έννοια της υπαίθριας διαφήμισης συμπεριλαμβάνοντας και τις «φωτεινές ή φωτιζόμενες ή ηλεκτρονικές ή άλλες διαφημίσεις σε κοινόχρηστους δημοτικούς χώρους», ενώ στο Άρθρο 2 , εδάφιο (β) θέτει τους περιορισμούς αναφέροντας ότι η υπαίθρια διαφήμιση απαγορεύεται σε «μνημεία, στον περιβάλλοντα χώρο τους, ή και στις ζώνες προστασίας τους και στα παραδοσιακά κτίρια». Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η συγκριμένη διαφημιστική οθόνη παράνομα τοποθετήθηκε δίπλα στο κωδωνοστάσιο, που αποτελεί μνημείο και σύμβολο της πόλης.

2.       Η δημόσια κριτική τέτοιων ενεργειών είναι δικαίωμα των πολιτών και των ΜΜΕ και όχι κολάσιμο παράπτωμα. Συνεπώς η κλήση (μέσω Εισαγγελίας) των δημοσιογράφων που επέκριναν τη διαφημιστική εταιρεία και το Δήμο, μπορεί μεν να προβλέπεται από το νόμο (για να μειώνεται ο όγκος των μηνύσεων), όμως η παρακίνηση της Αστυνομίας για συμμόρφωση δεν προβλέπεται πουθενά. Είναι δικαίωμα του θιγομένου φυσικού ή νομικού προσώπου να υποβάλει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πιέζει τους εγκαλούμενους να «συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις».

Είναι σαφές ότι και η Οικολογική Κίνηση συμπαρίσταται στους δημοσιογράφους και εκδότες που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Κάθε προσπάθεια περιορισμού των συνταγματικών δικαιωμάτων θα μας βρει απέναντι.

3. Η διαδικασία επιλογής της συγκεκριμένης διαφημιστικής εταιρείας από το Δήμο και η ανάθεση της τηλεοπτικής προβολής των αποκριάτικων εκδηλώσεων στο κέντρο της πόλης αφήνει αρκετά αναπάντητα ερωτήματα. Τα περισσότερα από αυτά τέθηκαν δημοσίως είτε από τα ΜΜΕ είτε από ενιστάμενους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της διαφήμισης. Εμείς να προσθέσουμε ότι ο Δήμος οφείλει να δημοσιεύσει μια πιο αναλυτική απάντηση πέραν των ελάχιστων διευκρινήσεων που έδωσε. Συγκεκριμένα στη σχετική ανακοίνωση της η ΔΕΠΑΚ δέχεται μεν κάποιες παρασπονδίες, αλλά δεν προχωρά στην ουσία. Διαπιστώνει «δυσανάλογη (μικρή) προβολή της Αποκριάς μέσω της γιγαντο-οθόνης - σε σχέση με τα διαφημιστικά μηνύματα» και διαβεβαιώνει ότι «έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις στην επιχείρηση προκειμένου να συμμορφωθεί με τα συμφωνηθέντα.». Πέραν αυτού όμως ουδέν. Ναι μεν δεν επιβάρυνε οικονομικά το Δήμο η επιχείρηση, αφού πρόβαλε δωρεάν τους χορηγούς, αλλά προκάλεσε έναν διαφημιστικό καταιγισμό που επισκίασε τον κύριο στόχο, την προβολή της Αποκριάς. Πως έγινε η επιλογή της επιχείρησης και η ανάθεση του συγκεκριμένου έργου; Γιατί η σχετική άδεια δόθηκε από την αντιδήμαρχο πολιτισμού κ. Ν. Μπουμπόναρη και όχι από την κ. Τουμπουλίδου, αρμόδια αντιδήμαρχο για τη χρήση πλατειών και κοινοχρήστων χώρων; Γιατί δεν προηγήθηκε απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου όπως ορίζει το άρθρο 7 για περιπτώσεις ανάθεσης «υπαίθριας διαφήμισης χωρίς ανταλλάγματα σε νομικά πρόσωπα που επιδιώκουν κοινωφελείς σκοπούς»;

Όμως η συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της υπαίθριας διαφήμισης. Ίσως δόθηκε και υπερβολική δημοσιότητα, διότι βρέθηκαν εγκαλούμενοι οι δημοσιογράφοι. Υπάρχει λοιπόν σοβαρό πρόβλημα με τις υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες και δεν αφορά μόνο το δεκαήμερο της Αποκριάς, αλλά όλο το χρόνο. Πέραν της αισθητικής, οι πινακίδες που είναι δίπλα σε δρόμους είναι επικίνδυνες για τους οδηγούς και έχουν προκαλέσει πλήθος τροχαίων ατυχημάτων. Για το θέμα αυτό υπάρχει δεδικασμένο και έχει δημιουργηθεί και σχετική νομολογία. Οι πινακίδες αυτές είναι ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ. Το Συμβούλιο Επικρατείας με την απόφαση του 909-910/2007 έχει κρίνει παράνομες όλες τις συμβάσεις για υπαίθρια διαφήμιση, διότι αντίκεινται στην σύμβαση της Βιέννης που κυρώθηκε με το νόμο ν.1604/1986. Παρόλα αυτά οι Δημοτικές Αρχές στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας δεν εφαρμόζουν τις δικαστικές αποφάσεις, ούτε προχωρούν στο ξήλωμα των διαφημιστικών πινακίδων. Τα πολιτικά κόμματα αδιαφορούν, ενώ συχνά ..διαφημίζονται σε αυτές ! Οι πολίτες όμως έχουν αρχίσει να οργανώνουν κινήσεις και να αναλαμβάνουν συλλογικές πρωτοβουλίες κατά της διαφημιστικής πανδημίας. Ήδη 60 οργανώσεις, (οικολογικές, επιστημονικές, δημοτικές κλπ) έχουν στήσει δίκτυο με σύνθημα «ο Άνθρωπος πάνω από τη Διαφήμιση».

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιτρέπεται ΚΑΜΙΑ υπαίθρια διαφήμιση αυτού του είδους. Όμως εδώ η παρανομία ανθεί, παρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις και τις δικαστικές αποφάσεις.

Η Οικολογική Κίνηση Κοζάνης ασχολήθηκε κατά καιρούς με το θέμα επιχειρώντας να ανοίξει το «φάκελο» στο Δήμο Κοζάνης. Επειδή σε παλιότερες ανακοινώσεις μας δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση, ζητήσαμε από το Δήμο Κοζάνης να μας δοθούν οι υπάρχουσες συμβάσεις με διαφημιστικές εταιρείες, αλλά ο Δήμος αρνήθηκε επικαλούμενος νομικό κώλυμα. Θα επανέλθουμε λοιπόν στο αίτημα μας και θα επιμείνουμε στην έρευνα, εξαντλώντας κάθε νόμιμο μέσο. Ελπίζουμε αυτή τη φορά να έχουμε αποτελέσματα. Αυτό προϋποθέτει

         επανεξέταση του θέματος από πλευράς Δήμου με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα (και τα νομικά προηγούμενα που έχουν συντελεστεί),

         υποστήριξη από όλες τις δημοτικές παρατάξεις και

         αμέριστη προφανώς συμπαράσταση από τους δημοσιογράφους που θα πρέπει να κρατήσουν το θέμα ανοιχτό και να το επεκτείνουν σε όλο το «δάσος» των διαφημιστικών πινακίδων.

26/2/2010
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΖΑΝΗΣ

Ο ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ ΕΔΩΣΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝΜε έναν ογκωδέστατο φάκελο που περιλαμβάνει όλα τα έργα των διαχειριστικών περιόδων των προγραμμάτων του Τοπικού Πόρου Ανάπτυξης (από το 1997 μέχρι και σήμερα), τις συμβάσεις των έργων της Ν.Α. και τους αναδόχους (97 στον αριθμό), τις συμβάσεις μέχρι 15.000 ευρώ που υπογράφηκαν, αλλά και τις συμπληρωματικές συμβάσεις, όλα από το 2007 μέχρι και σήμερα, ο νομάρχης Κοζάνης Γιώργος Δακής κατέστησε σαφές, προς πάσα κατεύθυνση, ότι «η νομαρχιακή αρχή δεν έχει απολύτως τίποτα να κρύψει, είναι όλα στο φως της διαφάνειας» και πως «όλα γίνονται με το γράμμα του νόμου».