Η είδηση της περασμένη Πέμπτης ότι το έλλειμα του προϋπολογισμού της ιρλανδικής κυβέρνησης για το τρέχον έτος θα ανέλθει στο αστρονομικό 32% του ΑΕΠ, έκανε τον γύρο του κόσμου προκαλώντας μεγάλα ερωτηματικά γύρω από τις οικονομικές λογικές και πρακτικές που εφαρμόστηκαν στην Ιρλανδία τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα η είδηση πέρασε στα “ψιλά” μιας κι απ’ ότι φαίνεται δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να μαθαίνουμε από τα παθήματα άλλων ή, ακόμα χειρότερα, δεν θέλουμε. “Σώζονται οι τράπεζες, πνίγονται οι Ιρλανδοί” και “Οι Ιρλανδικές τράπεζες ίσως σωθούν – Η Ιρλανδία μάλλον όχι” είναι μόνο μερικοί από τους τίτλους σχετικών άρθρων.
Μαζί του γυμνοί και οι πολίτες μιας χώρας που τελικά χωρίς κανένα αντίκρισμα, είδαν στο πρόσφατο παρελθόν τον μισθό τους να μειώνεται από 15% εώς 30%, τον βασικό συντελεστή του ΦΠΑ τους να σκαρφαλώνει στο 21,5%, τα κρατικά βοηθήματα προς ανήλικους να μειώνονται κι αυτά κατα 10%, τους πολίτες να πληρώνουν έκτακτες ασφαλιστικές εισφορές που αντιστοιχούσαν στο 7,5% του μισθού τους, τα επιδόματα ανεργίας να μειώνονται κατά 4,1% και μια σειρά ακόμα μέτρων της ίδιας λογικής με αυτά που υποδείχθηκαν και σε εμάς.
Την ίδια υπερπροσπάθεια με αυτή των Ιρλανδών, καλούμαστε απο τις Βρυξέλες να κάνουμε κι εμείς. Φωνή από μία Ευρώπη που δεν φαίνεται διατεθιμένη να μαθαίνει από τα παθήματα της. Έτσι πλέον αμφισβητείται ευθέος το τίνος τα συμφέροντα καλούμαστε να προασπίσουμε και τίνος είναι τελικά το πρόβλημα. Έχουμε μια κρίση που είναι καθαρά κρίση δανεισμού και τραπεζικής ρευστότητας, και αντί να προσπαθούμε να εξυγιάνουμε ένα άρρωστο και με πολλές παθογένειες τραπεζικό σύστημα το μόνο που κάνουμε είναι να μετακυλούμε το πρόβλημα στις κοινωνίες. Απο χρηματοπιστωτικό κάνουμε το προβλημα κοινωνικό, το μεταφέρουμε αλλού και δεν του δίνουμε λύση. Επιστρέφουμε σε οικονομικές λογικές και πρακτικές προ-Κεϋνσιανών θεωριών, που αποδεδειγμένα έχουν αποτύχει κι επιτρέπουμε σε ένα αναιδές τραπεζικό σύστημα μετά τον μερικό “θάνατο” του το 2008, να μετατρέπεται σε “ζόμπι” και να ρουφάει ότι σταγόνα αίμα βρεθεί στο διάβα του.
Η Ιρλανδία είναι μια μικρή μαγική γυάλα που μας επιτρέπει να δούμε το μέλλον. Πολιτικές ηγεσίες με το θράσος και την αναίδεια ενός πατροκτόνου που ζητάει επιείκεια επειδή είναι ορφανός. Αν αυτό είναι το μέλλον που θέλουν οι Ευρωπαίοι λαοί, τότε καλώς. Αν όμως όχι, είναι επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη να κάτσουμε σε ένα τραπέζι όλοι οι Ευρωπαίοι λαοί και να αναζητήσουμε τί έχει πάει λάθος, γιατί από την Ευρώπη που οραματιζόταν ο Αντενάουερ και ο Ντε Γκώλ, μέχρι την Ευρώπη που προσφέρει η Μέρκελ και το Δ.Ν.Τ. υπάρχει μια χαοτική απόσταση μεταξύ τους.
Περισσότερα άρθρα του Νικόλα Μάστορα Γκουλέμα μπορείτε να βρείτε στο http://www.elicas.gr
