τον οποίο θα πρέπει τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος να τον επιλέξουν. Σε τι διαφέρει, δηλαδή, ο καθένας - και ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του που θα πρέπει να προτιμηθεί, προκειμένου ο ίδιος να επιλεγεί. 
Η ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών με πολιτικούς όρους δεν είναι εύκολη υπόθεση, και έτσι αναδεικνύονται διάφορα επιμέρους στοιχεία, τα οποία όμως δεν συνιστούν ουσιαστικά προτερήματα. Για παράδειγμα, το να είναι κάποιος νέος αλλά ταυτόχρονα από τζάκι, είτε μεγάλο όπως του Μητσοτάκη είτε μικρότερο όπως του Τζιτζικώστα, λειτουργεί ως τροχοπέδη. Είναι τελικά νέος ή είναι γόνος που απλώς θέλει να συνεχίσει την παράδοση; Και ο γόνος τι καινούργιο μπορεί να φέρει στην πολιτική ζωή, εκτός από τη συνέχιση της παράδοσης του παλιού; 
Από την άλλη, ο αυτοδημιούργητος αλλά με ακραίες προσεγγίσεις Αδωνις Γεωργιάδης, εκτός από τηλεοπτικούς καβγάδες σε υψηλούς τόνους, τι άλλο έχει να επιδείξει; Ο καβγάς εγγυάται την πρόοδο και το καινούργιο που έχει ανάγκη μια πολιτική παράταξη; 
Τέλος ο «παλιός» Μεϊμαράκης, με τα πολλά ένσημα στον κομματικό μηχανισμό και στη διαχείριση της εξουσίας αλλά και με οικογενειακές πολιτικές καταβολές, μπορεί να κινητοποιήσει ένα κόμμα που χρειάζεται ανανέωση σε όλα τα επίπεδα; 
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι κανένας από τους υποψήφιους προέδρους της Ν.Δ. δεν έχει μια καθαρή υπεροχή έναντι των αντιπάλων του. Σε αυτή την πραγματικότητα οφείλεται κατά πολύ και η ψύχραιμη αντιμετώπιση των μελών και των φίλων της Ν.Δ. Κανείς δεν είναι σίγουρος για το ποιος είναι ο καλύτερος και γιʼ αυτό όλοι ακούν όλους και συνομιλούν επίσης με όλους. Αυτό από μια πλευρά είναι καλό, μιας και δεν φουσκώνουν τα μυαλά. Από την άλλη όμως οι περιορισμένες προσδοκίες δημιουργούν ηττοπάθεια και διαρκή εσωστρέφεια. Δεν δημιουργούν, δηλαδή, το κρίσιμο κίνητρο για ένα κόμμα εξουσίας, την προοπτική της νίκης. Οι υποψήφιοι πρόεδροι το γνωρίζουν, γιʼ αυτό και ο καθένας τους υπόσχεται και εγγυάται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, ότι ο ίδιος θα νικήσει τον Τσίπρα. 
Το ζήτημα όμως που μας αφορά όλους δεν είναι ποιος θα νικήσει τον Τσίπρα. Αυτό μπορεί να αφορά τους οπαδούς ή αυτούς που έχουν να κερδίσουν άμεσα από την κατάκτηση της εξουσίας. Το ζήτημα είναι η ήττα του Τσίπρα να συνδεθεί με μια καλύτερη προοπτική για τη χώρα και τους πολίτες της. Και για να συμβεί αυτό, ο νέος πρωθυπουργός που θα εκλεγεί όποτε γίνουν εκλογές -και ενδιάμεσα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης-  θα πρέπει να έχει ένα ξεκάθαρο και απολύτως δομημένο σχέδιο για το μέλλον της χώρας. Αυτό είναι τελικά και το ζητούμενο: η υποψηφιότητα του κάθε αρχηγού να μην περιορίζεται σε εξωτερικά γνωρίσματα, του τύπου είναι νέος, όμορφος, άσχημος, έχει μουστάκι, φωνάζει τσιριχτά, είναι μπούλης ή έχει κακό οικογενειακό όνομα, αλλά να μπορεί να οδηγήσει τη χώρα με ασφάλεια στο μέλλον.
Η διαδικασία εκλογής αρχηγών «από τη «βάση», όπως έχουμε αναφέρει επανειλημμένως αποτελεί ένα τεράστιο λάθος του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στην περαιτέρω αποδόμησή τους. Πρόκειται για μια απολίτικη διαδικασία, μόνο κατʼ επίφαση δημοκρατική, η οποία μέχρι τώρα δεν παρήγαγε ικανοποιητικά αποτελέσματα ούτε για τα κόμματα ούτε για τη χώρα. 
Για να μην επαναληφθεί ξανά το κακό προηγούμενο, οι ψηφοφόροι που θα μετέχουν στις εκλογές της Ν.Δ. θα πρέπει να επιλέξουν αυτόν που θα μπορέσει να βάλει μια νέα πολιτική ατζέντα για τη χώρα. Αυτόν, δηλαδή, που θα μπορέσει να συνδυάσει τα όποια προσωπικά του χαρακτηριστικά με αυτό που έχει ανάγκη η χώρα. 
Το ποιος κερδίζει ένα παιχνίδι δεν έχει και μεγάλη σημασία. Το ποιος παίρνει το πρωτάθλημα είναι το ουσιαστικό. Και το πρωτάθλημα, για όλους μας, είναι η έξοδος από την οικονομική κρίση - αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν καταφέρουμε και δημιουργήσουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. 

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.