του νέου δημοτικού σχολείου του οικισμού,  αποκαλύπτουμε μια ιστορία που δεν τιμά κανένα από όσους συμμετέχουν στα κοινά, είναι υψηλόβαθμα υπηρεσιακά στελέχη της παιδείας στο νομό μας και έχουν ρόλους αυτοδιοικητικούς η θρησκευτικούς.

Καταρχήν το κτιριακό συγκρότημα του σχολείου του νέου Κλείτου ολοκληρώθηκε επί θητείας του δημάρχου Λάζαρου Μαλούτα και άρχισε να υπολειτουργεί  ένα νηπιαγωγείο και ορισμένες τάξεις του δημοτικού σχολείου με ελάχιστα παιδιά. Στην ουσία το σχολείο που κτίστηκε με χρήματα της ελληνικής πολιτείας, στο 80% των κτιριακών του εγκαταστάσεων, ακόμη και σήμερα, παραμένει ανενεργό. Κατά ένα περίεργο λόγο οι αρμόδιοι της διεύθυνσης δεν λάμβαναν πρωτοβουλίες για μεταφορά σχολείων στις εγκαταστάσεις τους η κατανομή μαθητών από άλλα σχολεία που είχαν σοβαρό πρόβλημα υπερπληθυσμού στις εγκαταστάσεις τους η που δεν διέθεταν αξιοπρεπείς κτιριακές εγκαταστάσεις. Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι το Ειδικό Δημοτικό σχολείο Κοζάνης και το Ειδικό Γυμνάσιο που λειτουργεί στην Άνω Κώμη.

Το Ειδικό Δημοτικό λειτουργεί σε εντελώς ακατάλληλο κτίριο που όταν βρέχει στάζουν οι οροφές, γεμίζουν με υγρασία και μούχλα όλοι οι τοίχοι  και που όταν μπαίνεις στο κτίριο ένα κύμα βαριάς μούχλας και υγρασίας σου φράζει την μύτη. Στο σχολείο αυτό φοιτούν 15 παιδιά και άλλοι τόσοι εκπαιδευτικοί. Κάθε χρόνο συνεργεία του δήμου λίγες ημέρες πριν το πρώτο κουδούνι έτρεχαν να κάνουν ορισμένες βασικές εργασίες, όπως βάψιμο των αιθουσών, προκειμένου να είναι στοιχειωδώς λειτουργικό το κτίριο. Χωρίς κτίριο είναι και το Ειδικό Γυμνάσιο Κοζάνης που φιλοξενείται με πρόχειρες κατασκευές και γυψοσανίδες στο Γυμνάσιο Άνω κώμης.

Για την πρώτη περίπτωση ο πρώην διευθυντής του κ. Βιλδος  απηυδησμένος από την τραγική εικόνα λειτουργίας του σχολείου του, επισκέφθηκε με δική του πρωτοβουλία τις σχεδόν άδειες εγκαταστάσεις του σχολείου του νέου Κλείτου προκειμένου να διερευνήσει εάν είναι κατάλληλο να φιλοξενήσει έστω και προσωρινά τα παιδιά του σχολείου του. Μια νηπιαγωγός τον ξενάγησε στο κτίριο και ο διευθυντής επέστρεψε στο σχολείο ενθουσιασμένος πιστεύοντας ότι έχει βρει λύση στο πρόβλημα αξιοπρεπούς στέγης των μαθητών του με ποικίλες και σοβαρές αναπηρίες. Ένα τηλεφώνημα από την διεύθυνση της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης όμως τον προσγείωσε, αφού του συνέστησε να μην ασχολείται με το σχολείο του Κλείτου γιατί δημιουργείται πρόβλημα, ο πρόεδρος και ο παπάς του χωριού διαμαρτυρήθηκαν, ότι οι άνθρωποι εκεί δεν θέλουν να φιλοξενήσουν άλλο σχολείο, θέλουν να είναι για τα δικά τους παιδιά τους και για τους κατοίκους που θα κατοικίσουν στο μέλλον, ότι αισθάνονται δύο φορές πρόσφυγες κλπ.  Ο διευθυντής ενημέρωσε το προσωπικό του σχολείου για την πρωτοβουλία του αλλά και τις αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε. Το σχολείο του Κλείτου συνέχισε να μένει σχεδόν ημιέρημο και το Ειδικό δημοτικό να λειτουργεί σε εντελώς ακατάλληλες συνθήκες προσβάλλοντας την αξιοπρέπεια των παιδιών, των γονιών τους αλλά αυτή των εκπαιδευτικών.

Τελικά, προέκυψε η προοπτική δημιουργίας Καλλιτεχνικού σχολείου, που υπό καθεστώς  σχεδόν πολιτικής εντολής, τρέχουν οι αρμόδιοι να υλοποιήσουν. Η λειτουργία του Καλλιτεχνικού σχολείου φαίνεται ότι δεν δημιουργεί πρόβλημα στους δύο φορές πρόσφυγες του Κλείτου εν αντιθέσει με την λειτουργία του ειδικού σχολείου των Ανάπηρων παιδιών. Η προοπτική λειτουργίας του Καλλιτεχνικού σχολείου φαίνεται ότι τους δίνει φτερά ανάπτυξης, εισάγει στον νέο οικισμό το πινέλο της κουλτούρας, των γραμμάτων και των τεχνών που τόσο πολύ το έχουν ανάγκη ως ειδικό βάρος αυτοεπιβεβαίωσης οι δύο φορές πρόσφυγες. Ενώ το σχολείο που φοιτούν τα Ανάπηρα παιδιά του δημοτικού, με αυτισμό, με σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες, με πολύ σοβαρές και σπάνιες η εκφυλιστικές ασθένειες, τι προοπτική να προσφέρει ως μέλλον στον οικισμό; Ισως να αισθάνθηκαν την ενδεχόμενη επιλογή και ως τιμωρία τους απο τους διοικούντες. «Εμείς είμαστε Πόντιοι, δύο φορές πρόσφυγες, θέλουμε να μας σέβεστε» φαντάζομαι ότι θα είπαν με αποφασιστικό ύφος στον διευθυντή Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, που φαίνεται να τους είναι γνώριμος, αφού στο παρελθόν έχει διατελέσει και διευθυντής στο παλιό δημοτικό σχολείο του χωριού.

Βέβαια τα παιδιά με αναπηρία του Ειδικού δημοτικού σχολείου δεν ψάχνουν την αυτοεπιβεβαίωση, οι μαθητές του Eιδικού δημοτικού δεν έχουν τις πλάτες κανενός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, η παλιότερα άλλων βουλευτών που είχαν την τοπική εξουσία, τα παιδιά αυτά δεν υπάρχουν στην σφαίρα των ευαισθησιών τους με τέτοιο τρόπο που θα τους κάνει να κινητοποιηθούν, δεν βρίσκονται στην επίσημη ατζέντα της έγνοιας κανενός πολιτικού παράγοντα. Αυτά τα παιδιά γνωρίζουν την αδιαφορία των  καθ’ ύλην θεσμικά αρμόδιων παραγόντων της εκπαίδευσης και της αυτοδιοίκησης, οι οποίοι τους έχουν καταγεγραμμένους στο τέλος της δισέλιδης λίστας των ημερήσιων καθηκόντων τους  που στην διάρκεια της ημέρας δεν προλαβαίνουν, δεν φτάνουν  ποτέ να υλοποιήσουν, πάρα μόνο όταν και εάν τελειώσουν όλες οι άλλες υποχρεώσεις.

Οι μαθητές με αναπηρία του Ειδικού σχολείου είναι αδικημένοι και για έναν άλλο λόγο. Δεν έχουν όσο θα έπρεπε η συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις σχολείων, την ανάλογη στήριξη του συλλόγου των γονέων, αφού πολλοί από αυτούς τσακισμένοι ψυχολογικά, εξουθενωμένοι σωματικά από τον ημερήσιο αγώνα εξασφάλισης των προϋποθέσεων αξιοπρεπούς διαβίωσης και θεραπειών του παιδιού τους,  εγκαταλελειμμένοι από την πολιτεία και αντιμέτωποι με την δική μας "συναισθηματική" αναπηρία ως προς αυτό το θέμα, αδυνατούν να πράξουν το αυτονόητο. Να "αρπάξουν" τα δάκτυλα της παλάμης του δημάρχου, του διευθυντή της εκπαίδευσης, του βουλευτή, και κάθε "καρδινάλιου" υπηρεσιακού παράγοντα, όλων αυτών  που τους κοροϊδεύουν και περιφρονούν  ξεδιάντροπα, και να τα βάλουν πάνω στο καυτό μάτι της "εστίας των αποφάσεων", που οι ίδιοι συνεχώς είτε αναβάλουν, είτε  προσπερνούν, λόγω άλλων  αποδοτικών ψηφοθηρικών προτεραιοτήτων.

Το Καλλιτεχνικό σχολείο είναι μια μεγάλη επιλογή για την πόλη, αλλά επίσης να μην ξεχνούμε οτι η αξιοπρέπεια στην καθημερινότητα, στη διαβίωση και εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία, είναι θέμα ισότητας και δικαιοσύνης στην Ελληνική Δημοκρατία.