Η ιστορία απέδειξε ότι κάθε κοινωνία δομείται γύρω από το ιερό της κέντρο. Αν θέλεις να απομειώσεις τη δύναμη ενός πολιτισμού,κατάστρεψε το ιερό του κέντρο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι διώκτες του χριστιανισμού στα πρώτα χρόνια του, εκτός των βασανιστηρίων στους πιστούς του, κατέστρεφαν και τους ναούς του. Το ίδιο έκαναν και οι Ρωμαίοι. Οι κατακτητές του Γ΄ Ράιχ για αντίποινα στους Έλληνες αγωνιστές έκαιγαν τα σχολεία και τις ορθόδοξες εκκλησιές μας.

Η λαϊκή ευαισθησία τότε αποτύπωσε ορισμένως ποιητικά αυτή την οδυνηρή εμπειρία: «λαμπάδιασες Αη-Γιώργη μου/κάψανε το ναό σου/ τώρα δεν έχεις πού να πας/ εσύ και τ’ άλογό σου». Η κοινωνία μας κρατάει στη συλλογική της μνήμη αυτό το γεγονός. Γνωρίζει με θετικό τρόπο να κοιτάζει το μπροστά. Γυρίζει όμως το βλέμμα της μνήμης της και στο πίσω. Η συνείδηση του κόσμου δεν παζαρεύεται, ούτε το αίσθημα του δικαίου  εκποιείται. Ας όψονται λοιπόν εις ον… ενέπρησαν.

Κάποτε μιλάμε και με τη σιωπή. Επειδή όμως πολλές φορές η σιωπή δεν μεταφράζεται ή κινδυνεύει να παραποιηθεί, ας ακουστεί η φωνή της συνείδησης. Μέχρι να υπάρξει συνείδηση της φωνής μας…