αφού οι τοπικές εξουσίες δεν είναι τελείως ξέχωρες από τις κεντρικές,

αφού ο ατομισμός της κοινωνίας της μαζικής παραγωγής και μαζικής δημοκρατίας, μας αποξένωσε, 

αφού οι νέοι οδηγήθηκαν στην πρόωρη οδύνη του να νιώθουν αχρείαστοι, για την προκοπή του τόπου τους, κι αφού παραμονεύει ο κίνδυνος ν’ αρκεστούμε στις γυμνές υπαρξιακές ανάγκες, στο ψωμί.

Όμως μπορούμε να πιαστούμε, όχι από ένα πράσινο φύλλο που έλεγε ο ποιητής, αλλά από την τοπικότητά μας, σαν μια αγκαλιά που προσφέρει η κοινή μας ιστορία, παραδομένη σε μας άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ως συμφωνημένο υπονοούμενο, από το ζεστό, ως άμεσο, τοπικό, κοινό καλό (περιβάλλον, κοινωνική πολιτική, πολιτιστικά αγαθά)

από την αναβίωση της φιλότητας, της αλληλεγγύης, που οι παλιότεροι τις ζήσαμε ως τον αποκλειστικό τρόπο επιβίωσης

από την ανακάλυψη της συλλογικότητας ως μοναδικού δρόμου διαμαρτυρίας, ανάσας, αλλαγής,

από τη ζωντανή ακόμα στη χώρα μας αλληλεγγύη των γενεών,

από την αξιοποίηση όλων των ψηγμάτων ανάπτυξης (ευρωπαϊκά, εθνικά προγράμματα),    

από την παραδοχή ξεχωριστών επιστημόνων που επεξεργάζονται σχέδια τοπικής βελτίωσης,

από την άμβλυνση του φανατισμού των κομματικών μας ταυτοτήτων, που αποτέλεσε για δεκαετίας τον κυρίαρχο τρόπο κοινωνικής επιβεβαίωσης, τραγικό κατάλοιπο του εμφυλίου που συνεχίστηκε ως λευκός εμφύλιος,

Μπορούμε να νοιαστούμε για το κοινό μας σπίτι, εκπονώντας προγράμματα που έχουν νόημα και συνεργαζόμενοι  μ’ ανθρώπους  που δίνουν νόημα στα δημόσια πράγματα (Δημοτικές Κινήσεις ). Να συστρατευτούμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που στην τωρινή δυσμενή πολιτική συγκυρία αποτελεί μεγάλη ευκαιρία, για την αποφυγή ανθρωπίνων σκιών, ρημαγμένων ζωών.

Τώρα, οι νέοι που σ’ άλλες εποχές έκαναν το Αλβανικό έπος, την Εθνική Αντίσταση, το Πολυτεχνείο, να γίνουν από γενιά των 500 ευρώ,η Γενιά του Αντιμνημόνιου.

Τώρα οι νέοι, οι περιφερόμενοι στα μπαράκια & τις πλατείες, να μη σφυρίζουν απελπισμένα κι αδιάφορα και το πάθος των δικών τους γηπέδων να το μεταφέρουν στο πεδίο της Αυτοδιοίκησης, γιατί η ζωή δε σταματάει κι εμείς ως φορείς της,  αναλόγως με τη στάση μας, επιβραδύνουμε ή επισπεύδουμε τη ροή της.

Σ’ αυτή λοιπόν, την περίπλοκη κι όχι ευθύγραμμη εξελικτική πορεία,  οι νέες συνθήκες αναζητούν εναγώνια νέους τρόπους αντιμετώπισης.

Στους τριγμούς της γέννησης του καινούργιου, όσοι από το φόβο της διάψευσης των βλέψεών τους υιοθετούν τον παραλογισμό των εξωθεσμικών, σκοτεινών τρόπων, είναι βέβαιο πως «θα πετύχουν»,τη μετάλλαξη των ανατρεπτικών δυνάμεων σε δυνάμεις της συντήρησης,

τη ναρκοθέτηση της πολιτικής ηθικής, επομένως την αποκαρδίωση από τις συλλογικές προσπάθειες,τη συρρίκνωση της δημοκρατίας.

Είναι, όμως το ίδιο βέβαιο, το ραντεβού τους με τη λαϊκή κρίση.