Ακόμα και αν η διαπίστωση αυτή ακούγεται υπερβολική στα ώτα ορισμένων ,εντούτοις μέσα στην υπερβολή της επιχειρεί να κινητοποιήσει την τοπική κοινωνία και να την εξαναγκάσει σε ένα δημιουργικό ξέσπασμα. Το ΄΄δεν πάει άλλο΄΄ , όχι ως ένα ακόμα sound bites της επικοινωνιακής μας δημοκρατίας και του αυτιστικού μικρόκοσμού της, έτσι όπως αυτός διαμορφώνεται στην περιοχή μας,  αλλα ως μια σπαρακτική κραυγή αγωνίας μιας ολόκληρης κοινωνίας που απαιτεί την στοιχειώδη παροχή υπηρεσιών υγείας ,ερχεται να καταδείξει τα αδιέξοδα και τις παθογένειες του ΕΣΥ και να πυροδοτήσει μια δημιουργική συζήτηση γύρω από τα μεγάλα και χρονίζοντα προβλήματα του, που απαιτούν άμεσες λύσεις και γενναίες παρεμβάσεις.

Τα δυο ζητήματα που πρέπει πάραυτα να τεθούν στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου είναι εκείνα της εγκληματικής εμπλοκής των πολιτικάντηδων της περιοχής μας στα ζητήματα του υγειονομικού σχεδιασμού της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, με την αλόγιστη δημιουργία νοσοκομειακών μονάδων πέρα και έξω απο κάθε λογική ενός υπεύθυνου και επιστημονικά τεκμηριωμένου υγειονομικού χάρτη καθώς  και του τι μέλλει γενέσθαι μέσα σε αυτό το μίζερο και αρρωστημένο περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί.

Στο πρώτο ζήτημα η απάντηση έχει δοθεί από την ίδια την κοινωνία, η οποία με την αποστροφή της προς το υπάρχον πολιτικό σύστημα και το ανάθεμά της προς τους φορείς του απαιτεί πλέον τον οριστικό εξοστρακισμό της κομματικής φαυλότητας από τις δομές της δημόσιας διοίκησης και την στελέχωση της τελευταίας από ικανά στελέχη τα οποία μακρυά από λογικές πελατειακών σχέσεων και ρουσφετολογικών δεσμεύσεων θα εργαστούν για την ευρυθμη λειτουργία και τον εξορθολογισμό της διοίκησης.

Μπορεί η θεμελιωση νοσοκομείων σε κάθε νομό να εξασφάλιζε κάποτε χειροκροτήματα και επιδοκιμασίες από τους ανυποψίαστους πολίτες και ευκολα ψηφαλάκια από τους μελλοντικούς εργαζόμενους σε αυτά, σήμερα όμως και μετα το εκκωφαντικό ξεμπρόστιασμα του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος από τις σκληρές αγορές και την αποκάλυψη σε όλους τους πολίτες αυτής της χώρας της αδυναμίας του κράτους να υποστηρίξει οικονομικά τους κρατικοδίαιτους αυτούς φαραωνισμούς, τίθεται το ερωτημα έαν πρέπει επιτέλους να επιδιώξουμε τον εξορθολογισμό του παρόντος συστήματος, με κλείσιμο υγειονομικών μονάδων ( ΚΥ, ΠΙ)  και συγχωνεύσεις νοσοκομείων και κλινικών ή να επιμείνουμε στην αδιεξοδη συνδικαλιστική προσέγγιση των παραπάνω προσλήψεων για την στελέχωση όλων των νοσοκομείων της περιοχής.

Προσέγγιση που όλα αυτά τα χρόνια, λόγω και της αντικειμενικής οικονομικής δυσπραγίας του κράτους, οδήγησε στο υγειονομικό αυτό έκτρωμα με το οποίο όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά. Τελικά το ζητούμενο για το ΕΣΥ είναι: θέλουμε ένα ΕΣΥ που θα λειτουργεί ως εργασιακός φορέας για εκατοντάδες αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας; Θέλουμε ένα ΕΣΥ που θα βαυκαλίζεται ότι προσφέρει υπηρεσίες υγείας έξω από την πόρτα μας εστω και αν όταν επιχειρούμε να διαβούμε την πόρτα αυτή δεν βρίσκουμε εκεί κανέναν; Θέλουμε τέλος ένα ΕΣΥ που θα υπηρετεί τα ποικίλλα συμφέροντα γιατρών, μεσαζόντων και φαρμακευτικών εταιριών που βολεύονται με την τσιφλικοποίηση αυτή του υγειονομικού χάρτη και τη διασπορά δεκάδων γιατρών και διευθυντάδων σε μικρά και προστατευμένα από κάθε έλεγχο φέουδα; Ή θέλουμε ένα ΕΣΥ – τουλάχιστον στην περιοχή μας- με ένα ποιοτικό σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και δύο καλά οργανωμένες νοσοκομειακές μονάδες και αντίστοιχες οργανωμένες κλινικές στις οποίες θα ξέρουμε ότι ακόμα και αν απέχουν κάποια χιλιόμετρα από την πόρτα μας εντούτοις, όταν θα καταφεύγουμε εκεί, θα βρίσκουμε γιατρούς της ειδικότητας που θέλουμε και νοσηλευτές;

Στο δεύτερο ζήτημα οι απαντήσεις επιβάλλεται να είναι περισσότερο πρακτικές και να στοχεύουν στην άμεση διευθετηση του προβλήματος που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες.

Τα νομοθετικά πλαίσια, η επίσπευση των διαδικασιών στελέχωσης των κενών θέσεων, η θέσπιση κινήτρων για την είσοδο ενός γιατρού σε ένα περιφερειακό νοσοκομείο μιας περιοχής όπως η δική μας αποτελούν σίγουρα βήματα προς τη σωστή κατευθυνση. Βήματα όμως που αργούν να δώσουν λύση σε ένα πρόβλημα που κινείται στα όρια του κατεπείγοντος. 

Το πρόβλημα των εφημεριών στις συγκεκριμένες κλινικές δεν πρόκειται να λυθεί – τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον- με επικοινωνιακού χαρακτήρα τηλεφωνικές επικοινωνίες με υπουργούς, με καινούρια νομοθετικά πλαισια,  με συνδριάσεις ασχέτων περι των θεμάτων της δημόσιας υγείας που γίνονται για το θεαθήναι και με απειλές νομικίστικου τύπου  προς τους γιατρούς που παραιτούνται όταν ,αναλαμβάνοντας υπηρεσία, συνειδητοποιούν το μέγεθος του χαμαιτυπείου στο οποίο καλούνται να εργαστούν ( φυσικά δεν ισχύει αυτό για όλους τους γιατρούς μιας και όλοι οι παροικούντες του δημοσιού νοσοκομείου γνωρίζουμε τα παιχνιδάκια καριέρας ορισμένων ανεγκέφαλων εξ αυτών) .

Πρέπει πάραυτα λοιπόν να ενεργοποιηθεί ο καθ΄ ύλην αρμόδιος ιατρικός σύλλογος και να δώσει λύσεις τωρα. Εστω και λύσεις εφήμερου χαρακτήρα που ενδέχεται όμως να αποβούν σωτήριες για την υγεία ορισμένων συμπολιτών μας. Η ενσωματωση για παράδειγμα των ιδιωτών γιατρών στο σύστημα εφημεριών των νοσοκομείων κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Πρόκειται για μια λύση η οποία θα επιβαρύνει με δυο-τρεις το πολύ εφημερίες τον εκάστοτε γιατρό, θα ανακουφίσει το καταπονημένο ιατρικό προσωπικό των νοσοκομείων και θα δημιουργήσει στην κοινωνία την αίσθηση ότι το ιατρικό λειτούργημα το ασκούμε όχι μόνο στο όνομα της επισκεψης και του χρηματικού ποσού που αποκομίζουμε από αυτήν αλλά και στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος- όπως και αν εννοείται αυτό.

Σε τελική ανάλυση είναι υποχρέωση των ιδιωτών γιατρών να επωμιστούν για λίγο καιρό το άχθος αυτό των εφημεριών ξεπληρώνοντας προς τους νοσοκομειακούς γιατρούς διαχρονικά γραμμάτια παραπομπών δύσκολων περιστατικών στα νοσοκομεία και διακομιδών ορισμένων εξ αυτών- πάλι από νοσοκομειακούς γιατρούς- προς τα μεγάλα νοσοκομεία της συμπρωτεύουσας!!! Εάν λοιπόν το έμφραγμα ήταν και είναι ένας σοβαρός λόγος μιας τέτοιας παραπομπής στο νοσοκομείο από έναν ιδιωτη γιατρό τώρα το έμφραγμα ενός ολόκληρου συστήματος είναι ένας εξίσου σοβαρός λόγος παραπομπής του δημόσιου συστήματος υγείας στα χέρια των, άξιων κατά τα άλλα , ιδιωτών γιατρών της περιοχής μας!
 
Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι τις ευθύνες μας και ας πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τα δημόσια ζητήματα με την λογική του Πόντιου Πιλάτου. Γιατί όσο εμείς θα νίπτουμε τας χειρας μας για τα προβληματα του δημόσιου νοσοκομείου τόσο θα αυξάνεται η πιθανότητα κάποιος δικός μας άνθρωπος να χρειαστεί  στο επόμενο διάστημα τις υπηρεσίες μιας καλά οργανωμένης νοσοκομειακής δομής ( π.χ στεφανιαία μονάδα). Και ίσως τότε θα είναι πολύ αργά για όλους μας.

Ο Αναστάσιος Φούντογλου είναι ειδικευόμενος γιατρός
http://greek-publius.blogspot.com/