Αυτή η χώρα μου δίνει συνεχώς την αίσθηση πως τα περιμένει όλα από τον αυτόματο πιλότο του «έλα μωρέ δεν βαριέσαι, έχει ο Θεός» ή το άλλο το αμίμητο και χιλιοπαιγμένο «θα τα καταφέρουμε πάλι την τελευταία στιγμή, γιατί ο Θεός είναι Έλληνας» και όλα αυτά τα φαιδρά και συναφή του «εική και ως έτυχεν» με τα οποία γαλουχηθήκαμε ως κοινωνία και τα οποία σούμπιτο μας οδηγούνε απ΄ το μνημονιακό ανέραστο στο ανάδελφο του έθνους. Αυτό το τελευταίο, μάλιστα, ενίοτε λειτουργεί και σαν τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Λέγε λέγε θα φτάσει κάποτε η στιγμή που θα μας σιχαθούνε στ΄ αλήθεια οι βάρβαροι και θα μας σουτάρουνε από τους κόλπους της Ευρώπης.
Εντάξει, θα μου πεις. Δεν έγινε και τίποτα. Φτώχεια καταραμένη υπάρχει και εκεί. Ο καπιταλισμός διαλύει τα πάντα. Οι πόλεις τους είναι το ίδιο αποκρουστικές με τις δικές μας. Οι άνθρωποι απολύονται, οι Ευρωπαίες γριές πεθαίνουνε στους δρόμους και τα παιδάκια του Ισπανού και του Ολλανδού λιποθυμάνε στα σχολεία. Άσε που σαν την Χαλκιδική δεν έχει, οπότε σιγά μην καταδεχτούμε εμείς οι πολιτισμένοι της άριας ελληνικής φυλής, οι κατά βάθος κομμουνιστές με τις ρηχές δεξιές μας τσέπες, να παραμείνουμε σε αυτήν την δράκα των τοκογλύφων καπιταλιστών.
Η αντίδραση αυτή δεν είναι «εξωτική», ούτε αναπάντεχη! Φυσιολογική αντίδραση είναι ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τις σχέσεις του με τους άλλους με την λογική του one night stand και του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».
Όταν συνειδητοποιείς πως η Ευρώπη στην οποία κλήθηκες κάποτε να συμμετάσχεις δεν είναι μονάχα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης, ταξιδάκια στην Ευρώπη, φρου φρου και γαλλικά αρώματα και φρέντο καπουτσίνο στις πλατείες και ότι, αν θέλεις πραγματικά να γίνεις μέλος της και να μπεις στον περιβόητο σκληρό πυρήνα, θα πρέπει να θυσιάσεις τις κακομαθημένες σου συνήθειες, να αναδιαρθρώσεις το πελατειακό σου κράτος, να εκσυγχρονίσεις τους θεσμούς και τις διαδικασίες άσκησης της εξουσίας και να αρχίσεις να συμμετέχεις ουσιαστικά και ενεργά στην παραγωγική διαδικασία και τον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, τότε η πρώτη αναμενόμενη αντίδραση είναι να απαξιώσεις το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, να κλειστείς και πάλι στο καβούκι σου και να περιμένεις από τους Χαλδαίους μάγους του λαϊκισμού να σου επιστρέψουνε την χαμένη σου τιμή ( όχι αυτήν της αξιοπρέπειας και της καλής σου φήμης αλλά την άλλη, του ipad, και του iphone).
Μόνο που αυτό το αναμενόμενο και φυσιολογικό σέρνεται τέσσερα χρόνια τώρα στις ζωές μας και πέραν των καταθλιπτικών δεικτών, των οριζόντιων περικοπών και του «αγρόν ηγόρασε» των πολιτικών και οικονομικών μας ελίτ, ουδέν εις το τετράγωνο. Άλλο με τρομάζει, όμως.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και εμείς θα μείνουμε με τον Πελεγρίνη αμανάτι να παρακολουθούμε την κατάντια των ελληνικών μας Ιδρυμάτων και τη μετατροπή των Πολυτεχνείων μας σε πομπούς αναμετάδοσης της ΕΡΤ. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει η Μπήλιω Τσουκαλά και σε λίγο ξεκινάει το «Έχει γούστο» να ξεφτιλίζεις την πανεπιστημιακή μόρφωση για δυο δράμια ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ παραπάνω στο βιογραφικό σου.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και δεν έχουμε συναποφασίσει ακόμα πως συμμετοχή στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας σημαίνει οι Γερμανοί να μας πουλάνε αυτοκίνητα και ηλεκτρικές κουζίνες και εμείς γιατρούς, μηχανικούς και ό,τι άλλο προαιρούνται τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Και, αντί να ζητωκραυγάζουμε για το γεγονός πως παράγουμε και εμείς κάτι αξιόλογο που το ζητάνε οι ξένοι, σεργιανάμε τον θρήνο μας στα τηλεδικεία για τα καλύτερα μυαλά που φεύγουνε και για την μετανάστευση που τρώει τα παιδιά μας.
Η Ευρωζώνη ως χώρος ελεύθερης διακίνησης προσώπων, αγαθών και υπηρεσιών, που ζητάμε μάλιστα μετ΄ επιτάσεως να εξελιχθεί και σε ενιαίο πολιτικό οικοδόμημα, αντιμετωπίζεται από την ελληνική κοινωνία με όρους δεκαετίας του ‘50 . Και μετά μου λες πως μπήκαμε στην Ευρώπη για να συμμετάσχουμε ενεργά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και όχι για να τσεπώσουμε κανα φράγκο παραπάνω και να βολέψουμε τον διπλάσιο αριθμό γιατρών που διαθέτουμε αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και ακόμα οι Αθηναίες συνωστίζονται έξω από τα παριζιάνικα τα brand για ένα φουλάρι, μια καλτσοδέτα, μια κιλότα επώνυμη, μήπως και διατηρήσουνε το ευρωπαϊκό τους στατους. Οι άντρες τους δεν παράγουν απολύτως τίποτα – από αυτά που φτιάχνεις τουλάχιστον και τα πουλάς στους ξένους – και αυτές το χαβά τους. Να μου «πηδάνε» το εμπορικό ισοζύγιο για να τα κονομάει η παριζιάνα. Δεν θα χαρακτηρίσω τις αιθέριες υπάρξεις για να μην χαρακτηριστώ: σεξιστής και μισογύνης. Πάμε, λοιπόν, στους μισερούς συζύγους.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και ακόμα δεν καταλάβανε τα αρσενικά μυαλά τους πως αυτό που προσδιορίζει μακροπρόθεσμα τον πλούτο μιας χώρας είναι το ισοζύγιο πληρωμών της. Τι πουλάς και τι αγοράζεις. Ελλειμματικό ισοζύγιο που διατηρείται για πολύ καιρό, ιδίως σε χώρα μικρή και πλήρως εξαρτημένη από το ευρωπαϊκό παραγωγικό σύστημα, ισοδυναμεί με συνεχή διαρροή εισοδημάτων και τραπεζικών καταθέσεων στο εξωτερικό. Αν, λοιπόν, καημένε μου βρεθεί κανας κουζουλός κύριος Μάρσαλ και αποφασίσει να ρίξει χρήμα στην οικονομία μας – πριν τον μαζέψουν και τον χώσουν σε κανα ψυχιατρείο- και το χρήμα αυτό το διαχειριστεί η ψυχοπονιάρα Αριστερά δίνοντας αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και διορίζοντας αβέρτα στο Δημόσιο, το χρήμα αυτό θα κινήσει για λίγο καιρό ακόμα την παρασιτική σου οικονομία των εισαγόμενων υπηρεσιών και αγαθών και στο εν τέλει θα επιστρέψει αργά και βασανιστικά στις τσέπες των δανειστών σου.
Ο Μάρσαλ θα σου δώσει δανεικά και θα τα κονομήσει από δυο μεριές. Αφενός από τα επιτόκια των δανείων σου και αφετέρου από τα προϊόντα της παριζιάνας μοδίστρας που θα σου πουλήσει . Αν, λοιπόν, δεν έχεις ακόμα καταλάβει πως το να πέσει χρήμα στη συγκεκριμένη οικονομία αποτελεί την επιτομή της ηλιθιότητας και του λαϊκισμού και πως αυτό που προέχει είναι να αλλάξουν πάραυτα τα καταναλωτικά μας πρότυπα και να αρχίσει η οικονομία της χώρας να παράγει ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες, τις οποίες θα πουλάμε στους ξένους, τότε συγγνώμη αλλά εδώ τίθεται θέμα στοιχειώδους ικανότητας σκέψης και λογικής.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο μωρέ και παντού τα ίδια και τα ίδια. Και εσύ μου λες θα αλλάξει αυτή η χώρα και θα μεγαλουργήσει πάλι. Ραντεβού στα γουναράδικα, θα σου απαντήσω εγώ. Και πού είσαι; Αυτά της Ερμού εννοώ με τις ιταλικές και γαλλικές βιζόν. Μην πάει ο νου σου στο πονηρό!
aixmi.gr
