Η ηλεκτρονική εποχή της Παιδείας μπορεί σίγουρα να αποτελέσει μεγάλη κοινωνική επανάσταση της εποχής μας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ίσες ευκαιρίες μάθησης σε όλα τα παιδιά όπου και αν βρίσκονται, κυρίως αυτών που ζούνε σε απομακρυσμένες περιοχές.
Τι σημαίνει όμως ψηφιακό σχολείο στην καθημερινότητα των μαθητών μέσα και έξω από το σχολείο;
Καταρχήν ο τρόπος διδασκαλίας αλλάζει με τη χρήση διαδραστικών πινάκων και data projectors, όπου ο εκπαιδευτικός και τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να αντλούν πληροφορίες και υλικό από τον παγκόσμιο ιστό. Επίσης προωθείτε η χρήση ηλεκτρονικών βιβλίων (e-books). Στόχος είναι η μετατροπή όλων των βιβλίων σε ψηφιακή μορφή και ο εμπλουτισμός τους με video και animation, όπως επίσης και η χρήση πρόσθετου υλικού από βιβλιοθήκες και μουσεία, αλλά και η ανταλλαγή εργασιών, ιδεών και ανακοινώσεων.
Μεγάλη επανάσταση σε αυτό το εγχείρημα αποτελεί η ψηφιακή πλατφόρμα. Οι μαθητές θα μπορούν να συνδέονται σε αυτή από την ηλεκτρονική πύλη του Υπουργείου Παιδείας και να έχουν πρόσβαση στη σχολική ύλη από το σπίτι τους. Βασική προϋπόθεση όμως όλων αυτών είναι η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ως προς την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στην διδασκαλία των μαθημάτων και η συνεχής στήριξη τους σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο.
Αρκετές δεκαετίες πριν ο Βρετανός καθηγητής David Hargreaves είχε πει ότι πριν αναρωτηθούμε για το τι σχολείο θέλουμε, πρέπει πρώτα να έχουμε ξεκαθαρίσει τι είδους κοινωνία θέλουμε.
Και ενώ λοιπόν η κοινωνία στην οποία σήμερα ζούμε, βρίσκεται στα πρόθυρα της κοινωνικής εξέγερσης, εξαιτίας των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, των δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων που δημιουργούν κοινωνική εξαθλίωση και των περικοπών των δαπανών σε όλους τους τομείς και κυρίως στον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας, η κυβέρνηση εξαγγέλλει προτάσεις και προγράμματα, που μόνο στη σφαίρα του φανταστικού μπορούν να υλοποιηθούν.
Είναι ωραίο να οραματίζεται κανείς το μέλλον και ναι θα συμφωνήσω να θέτει υψηλούς στόχους, να δημιουργεί στα νέα παιδιά ελπίδα για το αύριο, για το μέλλον τους, αλλά σε μία χώρα που βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση της σε όλα τα επίπεδα (κοινωνική, ηθική, οικονομική), θα έπρεπε ίσως να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στα όνειρα που δημιουργούμε και ας μην ξεχνάμε ότι κατά κύριο λόγο η απαξίωση της πολιτικής ζωής και των πολιτικών μας προήλθε κατά ένα μεγάλο βαθμό από τις φρούδες ελπίδες που δημιούργησαν στους πολίτες καθώς και από εξαγγελίες που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Που θα βρεθούν λοιπόν τα κονδύλια για αυτή τη νέα μεταρρύθμιση του Υπουργείου Παιδείας;
Και αν υπάρχουν λεφτά, γιατί τότε έγιναν αυτές οι δραστικές μειώσεις δαπανών σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης σε προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή;
Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς είχαμε αύξηση των μαθητών ανά τάξη, λιγότερους διορισμούς εκπαιδευτικών σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, πλήρωση κενών θέσεων με αναπληρωτές και ότι αυτό συνεπάγεται και ας μην μιλήσουμε για την υλικοτεχνική υποδομή των σχολείωντη στιγμή που φέτος αδυνατούν να καλύψουν βασικές ανάγκες, όπως η θέρμανση. .
Ακούσαμε επίσης την αρμόδια Υπουργό να δηλώνει ότι ‘κανένα σχολείο και κανένα παιδί δεν αφήνουμε να μείνει πίσω’, είναι όμως απορίας άξιο πως ακριβώς θα συμβεί αυτό όταν σε τομείς όπως η διαπολιτισμική εκπαίδευση, τα ευέλικτα προγράμματα, η ενίσχυση της διαφορετικότητας μέσα στην κανονική τάξη και δεν εννοώ μόνο με άλλες πολιτισμικές ομάδες αλλά και παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες, αποτελούν ακόμα ζητούμενα στην ελληνική σχολική πραγματικότητα, την οποία χαρακτηρίζουν τα μη επανδρωμένα σχολεία αλλά και το ακατάλληλο πολλές φορές εκπαιδευτικό προσωπικό.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις μεγαλόστομες εξαγγελίες επικοινωνιακού χαρακτήρα και ας προχωρήσουμε αργά αλλά σταθερά σε απλές και εφικτές κάθε φορά αλλαγές, με σκοπό ένα ποιοτικά αναβαθμισμένο ελληνικό σχολείο.