Την τελευταία περίοδο, από ορισμένες πλευρές, αναπτύσσεται ο προβληματισμός και η επιχειρηματολογία, πως δεν πρέπει να γίνει τώρα η διοικητική μεταρρύθμιση, γιατί τα οικονομικά της χώρας βρίσκονται σε δραματική κατάσταση και ως εκ τούτου δεν θα βρεθούν εύκολα τα απαιτούμενα κονδύλια για να στηρίξουν το εγχείρημα.
Η δραματική οικονομική κατάσταση της χώρας είναι μια πραγματικότητα και κάθε μέρα αποκαλύπτονται οι μακροχρόνιες παθογένειες της χώρας, που μας έχουν οδηγήσει στην κατάρρευση. Μέρος του προβλήματος, σίγουρα όχι το μεγαλύτερο, αποτελεί και ο τρόπος λειτουργίας των αυτοδιοικητικών θεσμών. Όποιος καμώνεται πως δεν το βλέπει εθελοτυφλεί. Παθογένειες που έχουν τη βάση τους σ’ ένα ξεπερασμένο πελατειακό πολιτικό σύστημα, που το προσδιορίζουν δύο βασικές συμπεριφορές: η βουλιμία στην οικειοποίηση του κράτους και η αβουλία για όποιες ουσιαστικές αλλαγές στις δομές του, για να μη θιχτούν τα ‘’περιβόητα προνόμιά τους’’. Δηλαδή το μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε. Όταν δεν ξοδεύεις από την τσέπη σου, επόμενο είναι να μην πονάς για τις επιπτώσεις. Είναι μια παθογένεια εγκατεστημένη εδώ και χρόνια στη χώρα, με κύρια ευθύνη της πολιτικής τάξης της χώρας.
Είναι η ίδια τάξη, που και σήμερα ακόμη, είτε φανερά, είτε κρυφά, με αφορμή την οικονομική δυσπραγία, κάνει κινήσεις και επιχειρηματολογεί για τη ματαίωση του εγχειρήματος της διοικητικής μεταρρύθμισης. Δεν ομολογούν όμως πως μόνο μέλημά τους, είναι να μη χάσουν το λουφέ της εξουσίας. Καμώνονται πως θέλουν το καλό της χώρας, ενώ στην ουσία απεργάζονται το αντίθετο.
Ευτυχώς όμως, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, τόσο ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, όσο και ο Υπουργός Εσωτερικών, επιμένουν στην ολοκλήρωση του εγχειρήματος. Όσο νωρίτερα κατασταλάξουν στις τελικές προτάσεις, τόσο νωρίτερα θα κοπεί ο βήχας πολλών, που δυστυχώς υπάρχουν και στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος. Πρέπει να κωφεύσουν στις σειρήνες της οπισθοδρόμησης και να προχωρήσουν με τόλμη και αποφασιστικότητα.
Πρέπει όλοι και να κατανοήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε, και πριν απ’ όλους το πολιτικό δυναμικό, αλλά και ορισμένοι αυτοδιοικητικοί παράγοντες, πως μόνο μ’ ένα κράτος πιο μικρό, πιο ευέλικτο, άρα και πιο λειτουργικό, μπορεί να έλθει αποτέλεσμα, τόσο για τον πολίτη όσο και για την ανάπτυξη της χώρας. Όσο θα καθυστερούμε , τόσο θα μένουμε πίσω.
Το κίνημα της αυτοδιοίκησης, πρέπει να θυμηθεί, πως όσες φορές έγιναν μεταρρυθμίσεις προς όφελος της αυτοδιοίκησης και της χώρας, συνέβη όταν τράβηξε μπροστά χωρίς ‘’ναι μεν αλλά’’. Ας θυμηθούμε το συνέδριο της Μυτιλήνης το 1988 για την οικονομική αυτοτέλεια, το Ν.2218 του 1994 για το Β’ βαθμό, τους Καποδιστριακούς Δήμους και τόσες άλλες επί μέρους κατακτήσεις. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι όλα αυτά είχαν μεταβατικό χαρακτήρα, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα και γι’ αυτό πρέπει να προχωρήσουμε. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία. Η ΚΕΔΚΕ και η ΕΝΑΕ να δουν το συμφέρον της χώρας και με μια κοινή προσπάθεια να βοηθήσουν την Κυβέρνηση να προχωρήσει. Η ιστορία μόνο έτσι γράφεται.
Το πολιτικό δυναμικό και τα αυτοδιοκητικά στελέχη πρέπει να προτάξουν το δημόσιο συμφέρον και να βάλλουν στην άκρη το προσωπικό, ή το κομματικό.