Της Ματίνας Μόμτσιου-Τσικριτζή Η Κοζανίτικη Αποκριά είναι ένα πλέγμα εθίμων που δεν έχει ακόμα εξαντλήσει τη δυναμική της, καθώς διαθέτει πολλά στοιχεία ικανά να της προσδώσουν ελαστικότητα και δυνατότητες προσαρμογής στις συνθήκες κάθε νέας εποχής.
Αν όμως μετεξελιχθεί κι αυτή αποκλειστκά σε τρόπο αύξησης του τουρισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κινδυνεύει να καταντήσει ένα μωσαϊκό φολκλορικών εκδηλώσεων οι οποίες διεκπεραιώνονται από ελάχιστους κοινωνούς για πλήθη παρατηρητών που απλά καταναλώνουν θέαμα
Όσο κι αν φαίνεται εφιαλτική αυτή η προοπτική δεν είναι διόλου απίθανη, δεδομένου ότι ο 21ος αιώνας χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων από:
· Κινητικότητα ενός κυρίαρχου αστικού πληθυσμού
· Ασφυκτική «υποστήριξη» των λαϊκών εκδηλώσεων από θεσμικές μορφές εξουσίας
· Άκριτη τεχνοκρατική αντιμετώπιση οργανωτικών προβλημάτων,
· Απίστευτη προβολή της κάθε πλευράς κοινωνικής ζωής από τα ΜΜΕ. Ζούμε
· Δυνατότητες μιας μικρής ομάδας να προσδιορίζει τη μορφή και να αναιρεί την ουσία των εθίμων, τα οποία επιβάλλεται να τα διαμορφώνει συλλογικά η κοινωνία
Η αναγκαιότητα διατήρησης της Αποκριάς είναι αυτονόητη για τους Κοζανίτες από οποιαδήποτε οπτική γωνία κι αν το δει κανείς το θέμα, πολιτιστική, κοινωνική ή οικονομική
o 72 χρόνια από την πρώτη «διοργάνωση» της Αποκριάς από το Δήμο (1938), πράγμα που απετέλεσε σημαντική εξέλιξη στην ιστορία της
o Σχεδόν 30 χρόνια από τη λεγόμενη «αναβίωσή» της το 1981 και τη συνεχή και αυξανόμενη στήριξη από την τοπική αυτοδιοίκηση
o Σχεδόν 15 χρόνια από την ίδρυση το 1996 της ΔΕΠΑΚ, σημερινής Δ.Ε.Π.Α.Κ.Π.Κ, η οποία και είναι θεσμικά υπεύθυνη για το θέμα και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην όλη οργάνωση.
o Καμιά δεκαετία από τότε που ασχολήθηκε ο «έξω κόσμος» και ιδιαίτερα η τηλεόραση με τα αποκριάτικα δρώμενα στην Κοζάνη και της προσέδωσε πανελλαδική «προβολή»
o 4 χρόνια από τότε που η Εγνατία έδωσε τόσο μεγάλη προσβασιμότητα στην Κοζάνη που μπορεί να αλλάξει όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά την πολιτιστική της παράδοση.
Δεν είναι καιρός να σκύψουμε όλοι μαζί πάνω της, να αναλύσουμε, να στοχαστούμε; Με σεμνότητα και αίσθηση ευθύνης. Κρατώντας τις ισορροπίες που χρειάζονται. Και κυρίως με συναίσθηση του πόσο ευαίσθητος είναι ο χώρος του λαϊκού πολιτισμού και πόσο εύκολα μπορεί να εξοκείλει σήμερα σε μορφές τουριστικών «ατραξιόν», που θα μας στερήσουν από πολύτιμα στηρίγματα της ψυχής μας.
Οποιαδήποτε διαμόρφωση και εξαγγελία πολιτικής επί του θέματος πριν από αυτή την απαραίτητη «στάση» και περισυλλογή όλων των εμπλεκομένων είναι και αλαζονική και επικίνδυνη.