Με μια ψηφιακή κάμερα και έναν υπολογιστή ο καθένας μπορεί να γίνει όχι μόνο φωτογράφος ή σκηνοθέτης αλλά και να προβάλει την πλέον κοινότοπη προσωπική στιγμή του σε όλων τον κόσμο. Ενώ είναι σχετικά εύκολο να βρει κανείς πληροφορίες στο Διαδίκτυο, δεν είναι εξίσου εύκολο να βρει τις πιο σχετικές ή καλύτερης ποιότητος πληροφορίες για κάποιο συγκεκριμένο θέμα.

Λίγοι είναι αυτοί οι οποίοι έχουν διδαχτεί τις απαραίτητες τεχνικές έτσι ώστε να περιορίσουν τις πληροφορίες που μπορεί να τους έρθουν πίσω καθώς χρησιμοποιούν βασικές στρατηγικές έρευνας αλλά και διάφορα εργαλεία. Ο κόσμος της πληροφορίας είναι γεμάτος από απαντήσεις σχεδόν για κάθε ερώτηση, με μια κίνηση του καρπού. Το πρόβλημα είναι να αποφασίσει κανείς πια πληροφορία είναι αξιόπιστη και εάν υποστηρίζει το θέμα που ερευνάται. Κάποιες φορές η πληροφορία που δημοσιεύεται στο διαδίκτυο δεν είναι πάντοτε αξιόπιστη ή ακριβής.

Πώς ένα άτομο μπορεί να αποφασίσει εάν η πληροφορία προέρχεται από αξιόπιστες πηγές; Είναι οι offline πηγές όπως τα περιοδικά, τα αρχεία ή τα βιβλία καλύτερα από τις πληροφορίες που βρίσκονται online; Οι παράγοντες που καθορίζουν αν οι διαδικτυακές πηγές είναι αξιόπιστες είναι ίδιοι με αυτούς που καθορίζουν και για τις offline. Πολλά άρθρα που βρίσκουμε στα περιοδικά δεν είναι πάντοτε αξιόπιστα. Είτε η πληροφορία έρχεται από ένα online website είτε από μία offline πηγή δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το εάν η πληροφορίες τους είναι ακριβής και αξιόπιστες.

Τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό; Όπως αναφέρει ο John Thompson δημόσιο σημαίνει ανοιχτό αντίθετα το ιδιωτικό είναι το κρυμμένο. Καθετί που πουλάει για τους μεγιστάνες των μέσων  είναι κέρδος για το κοινό πρέπει να είναι είδηση. Το κοινό είναι ο δέκτης και μόνο αυτός θα κρίνει αν είναι αποδεκτός αυτός ο τρόπος πληροφόρησης (δημοσίευση προσωπικών στιγμών). Βάση νόμου ο θιγόμενος υποστηρίζεται από την ελληνική δικαιοσύνη. Αλλά το πρόβλημα δεν έγκειται στον νόμο, αλλά στην δημοσιογραφική δεοντολογία και κατά πόσο πρέπει να θυσιάζονται οι προσωπικές στιγμές στο βωμό της τηλεθέασης, δηλαδή του χρήματος.

Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έχουν χύσει πολύ μελάνι, τα blogs και τα "παράθυρα" των τηλεοπτικών καναλιών έχουν αναπτύξει αναλυτικά και την πιο παραμικρή λεπτομέρεια της κάθε υπόθεσης που βγαίνει στην δημοσιότητα. O δημοσιογράφος ασκεί λειτούργημα και αυτός θα πρέπει να είναι σε θέση να κρίνει με αντικειμενικό τρόπο, αν οι ιδιωτικές στιγμές πολιτικών ή άλλων δημοσίων προσώπων, είναι πηγή για ρεπορτάζ. Στην Ελλάδα η κοινωνία αποδεικνύει (ποσοστά τηλεθέασης μεσημεριανών εκπομπών) ότι αρέσκεται να βλέπει από την κλειδαρότρυπα τη ζωή και τα βιώματα του διπλανού της. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε, ότι κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς, με ποιο τρόπο και υπό ποιους όρους θα έρθει η δική του στιγμή να αντικρύσει τα φώτα της δημοσιότητας.

Όπως είχε πει άλλωστε και ένας από τους μεγαλύτερους εικαστικούς του 20ου αιώνα ο Άντι Γουόρχολ σε ένα από τα πνευματώδη αποφθέγματά του «Στο μέλλον όλοι θα είναι διάσημοι για 15 δευτερόλεπτα».

www.opiniononair.blogspot.com