παρά πάσαν ελπίδα. Η θέση ανήκε, με βάση τον καταμερισμό αξιωμάτων και ευθυνών, στη Σοσιαλιστική Ομάδα. Προκάτοχός μου ήταν ένας Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης, ο οποίος ένα βράδυ στο μπαρ του ξενοδοχείου μου εξομολογήθηκε δακρύζοντας ότι μισεί τους Ρώσους, όποιο και αν είναι το πολιτικό και κοινωνικό τους καθεστώς, γιατί ο πατέρας του είχε χάσει τη ζωή του στο Στάλινγκραντ. Δεν ήμουν τόσο μεθυσμένος όσο αυτός αλλά είχα πιεί αρκετά ώστε να του παρατηρήσω ότι ο πατέρας του δεν είχε καμιά δουλειά, εν πάσει περιπτώσει, στο Στάλινγκραντ και ότι δεν έπρεπε να περιμένει ότι θα τον έραιναν με άνθη οι Σοβιετικοί. Δεν ξέρω πως του φάνηκε η τετράγωνη λογική μου αλλά έκτοτε δεν μου ξαναείπε καλημέρα.
Τέλος πάντων, το SPDείχε χάσει ψήφους και ο ορφανός αλλά πιστός στη μνήμη του πατέρα του Σοσιαλδημοκράτης δεν επανεξελέγη και έπρεπε να αντικατασταθεί. Έβαλα υποψηφιότητα χωρίς να το συζητήσω με κανέναν και αμέσως συνάντησα κάθε είδους πιέσεις, γιατί “η θέση αυτή δεν ταίριαζε σε Έλληνα”, “είμαστε Ορθόδοξοι”, “έχουμε αδυναμία στους Ρώσους” και άλλα προσβλητικά. Αντίπαλός μου ήταν ένας Ολλανδός Σοσιαλδημοκράτης, καθηγητής του διεθνούς δικαίου στο πανεπιστήμιο της Χάγης, στιλπνός, ακέραιος και ΝΑΤΟϊκός όσο δεν παίρνει. Οι προβλέψεις έδειχναν ότι ο Ολλανδός θα κέρδιζε με μεγάλη πλειοψηφία, αφού θα τον ψήφιζαν οι μισοί σοσιαλδημοκράτες και όλοι οι χριστιανοδημοκράτες και παραπέρα οι δεξιοί πάσης φύσεως. Ως Έλλην κέρδισα εγώ. Συνεργάστηκαν ο Ήλιος με τον Μπερίσα. Στο Στρασβούργο εκείνη την ημέρα της ψηφοφορίας, μετά από πολλές μέρες ανοιξιάτικου ψιλόβροχου, έλαμπε ένας υπέροχος Ήλιος και πολλοί συντηρητικοί βουλευτές θεώρησαν δεδομένη την εκλογή του Ολλανδού και προτίμησαν τις υπαίθριες καρέκλες των καφενείων. Ο Μπερίσα πάλι είχε δώσει εντολή να ψηφίσουν και οι τέσσερις βουλευτές του κόμματός του, δύο τακτικοί και δύο αναπληρωματικοί, τον Έλληνα υποψήφιο, γιατί εκτός που είμαστε “αδέλφια” (ή ξαδέλφια εν πάσει περιπτώσει) με θεωρούσε ως ένα είδος άκρως επιτυχημένου Αλβανού, που κάποια στιγμή (προ 1000 ετών) μετανάστευσε προς το νότο.
Ο Ιβάν Σαββίδης όταν τον γνώρισα ήταν αντιπρόεδρος της επιτροπής διεθνών σχέσεων της Δούμα. Από την πρώτη στιγμή διαπίστωσα ότι ήταν αγνός πατριώτης, πιστός στην υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνισμού αν και κάπως πρωτόγονος. Τον ρώτησα πως καταφέρνει να εκλέγεται στο Αικατερίνεμπουργκ, μεγάλη βιομηχανική πόλη στα πρόθυρα της Σιβηρίας, όπου δεν υπήρχαν αξιοσημείωτες ομάδες Ελλήνων. Μου απάντησε ότι είναι μεγάλης σημασίας επιχειρηματίας και ότι οι Ρώσοι πολίτες ψήφιζαν αυτόν που έκανε κάτι για αυτούς πριν από τις εκλογές. Μετά από αυτό, σε ένα του ταξίδι στην Ελλάδα, μου ζήτησε να δει τον Κώστα Σημίτη. Όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο ήταν εξαιρετικά δύσκολο και δεν έγινε ποτέ. Με ρώτησε εάν θα έβλεπα θετικά την πρόθεσή του να χρηματοδοτήσει τους δύο Ποντίους υποψηφίους που είχαμε στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ της Περιφέρειας Αττικής και μετά πρότεινε ένα εξωφρενικά υψηλό ποσό για τον καθένα. Του τόνισα ότι από τον εκλογικό νόμο οι δαπάνες των υποψηφίων είναι περιορισμένες και ότι οποιαδήποτε ενίσχυση θα πρέπει να είναι μέσα στα πλαίσια του νόμου. Έκτοτε προσπάθησα να τον δω δύο ή τρεις φορές, όταν μάθαινα ότι ήταν στην Αθήνα, αλλά δεν κατέστη δυνατόν.
Συμπεράσματα από την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Ο κύριος Σαββίδης δεν ευθύνεται γιατί υποστηρίζει το κόμμα που είναι στην εξουσία. Έτσι έκανε πάντα στη ζωή του και κατά πάσα πιθανότητα έτσι θα συνεχίσει να πράττει. Μετά τον κύριο Σημίτη αγάπησε τον κύριο Καραμανλή και τώρα τον κύριο Τσίπρα. Υιοθέτησε την Μποδοσάκειο ρήση «Ο επιχειρηματίας οφείλει να είναι με αυτόν που κερδίζει τις εκλογές. Αν προβλέπει το μέλλον λανθασμένα, τότε η ζημία θα είναι δική του και όχι κανενός άλλου».
- Ο κύριος Σαββίδης δεν ευθύνεται για τον κατεξευτελισμό της Βουλής και του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση της περασμένης εβδομάδας. Εισπράττει ως επιχειρηματίας όσα του απέφερε ήδη η σχέση του με τον κύριο Τσίπρα. Γιατί ναι μεν το λαθρεμπόριο έγινε από την προηγούμενη διοίκηση της ΣΕΚΑΠ αλλά ο Σαββίδης αγόρασε τη ΣΕΚΑΠ ξέροντας ή ελπίζοντας ότι θα του χαριστεί το πρόστιμο.
- Ο κύριος Σαββίδης κάνει ότι κάνουν όλοι οι Έλληνες επιχειρηματίες. Προσπαθεί να είναι ενταγμένος θετικά μέσα σε ένα ισχυρό και αποτελεσματικό σύστημα διαπλοκής, που του αποφέρει κέρδη.
Δεν είναι δικιά του ευθύνη αν ο κύριος Τσίπρας, ο κύριος Καμμένος και συμπαγώς οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες έχουν υιοθετήσει ως πολιτικό επιχείρημα το δόγμα «Είμαστε εξίσου διεφθαρμένοι με τους προηγούμενους. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο». Ομολογούν σήμερα ότι με τα φληναφήματα περί «αλλαγής», «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς», «τέλους της διαπλοκής» στόχος τους ήταν η χρήσιμοι ηλίθιοι, που τους βοήθησαν, με τον τρόπο του ο καθένας, να υφαρπάξουν την εξουσία.
για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο πατήστε εδώ
