Τέλος πάντων,άλλη εποχή,άλλες προτεραιότητες.

Το πρώτο σπίτι που νοίκιασα ήταν σε μια μεγάλη πολυκατοικία δεκαεπτά διαμερισμάτων.

Σε κάποιο από αυτά διέμενε ένα ζευγάρι εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας  εκπαίδευσης.

Όλα καλά και ωραία αλλά η πολυκατοικία είχε πυλωτή και εγώ ίδρωνα και αγκομαχούσα κάθε φορά που έπρεπε να μπω ή να βγω.

Ο σύζυγος εκπαιδευτικός που έβγαζε βόλτα το σκύλο του,πολλές φορές με βοηθούσε με οδηγίες.

Τον σκύλο του τον έλεγε ΙΑΝ από τον Ian Gillan των Deep Purple.Φορουσε δε μπλούζα “Sons of Anarchy” από την εξαιρετική ομώνυμη τηλεοπτική σειρά.Καλα σημάδια σκέφτηκα.

Τη δεύτερη φορά που με βοήθησε βγήκα από το αμάξι και αφού τον ευχαριστησα είπα «εγκεφαλικό παθαίνω κάθε φορά για να παρκάρω εδώ στα στενά της πυλωτής» για να μου απαντήσει «εγώ οδηγούσα νταλίκα αστα 13 μου» και φούσκωσε σαν παγώνι.Δαγκωθηκα λίγο αλλά συνέχισα από ευγένεια  την κουβέντα.Τι το ήθελα ο έρημος,άρχισε το εγώ του να φουντώνει.

«Είμαι στα θρανία 43 χρόνια», έβαζε και τα χρόνια του νηπιαγωγείου.

«Έχω και μηχανή,εξακοσαρα που τη βγαζω για να γκαζώνω».Ετσι εξηγείται και η μπλούζα,σκέφτηκα.

«Στο σπίτι όλα εγώ τα κάνω,πιάνουν πολύ τα χέρια μου».Ενταξει φίλε,σκέφτηκα,έχεις ξεφύγει.Στα αμπάρια μου τι κάνεις και πεινάω ξερεις.Εκοψα την κουβέντα και finally που λέμε και στο χωριό μου ανέβηκα σπίτι.

Την άλλη μέρα,Σάββατο και άνοιξη γαρ,έπινα καφέ το μπαλκόνι και άκουσα λογομαχίες κάτω στην πολυκατοικία.Ενας κύριος είχε κλείσει την είσοδο της πυλωτής μας και κατέβαζε κάτι από το αμάξι του.

Ο ήρωας της ιστορίας μας έβγαζε βόλτα το σκύλο του και του ζήτησε να πάρει το αμάξι «γιατί δεν είμαστε φυλακισμένοι εδώ».Βεβαίως του απάντησε ο κυριος σε 5 λεπτάκια τελειώνω.

«ΟΧΙ σε πέντε. ΤΩΡΑ ΡΕ Μα…» απάντησε ο γιος της αναρχίας-εκπαιδευτικός.

Κουβέντα στην κουβέντα,τι λέτε να έκανε;

Αμόλησε το πίτμπουλ εναντίον του κυρίου.

Έμεινα άφωνος,εγώ και όλη η γειτονιά που είχε βγει στα μπαλκόνια.

Ευτυχώς το σκυλί δεν έκανε κάτι,κουνούσε την ουρά του και κοιτούσε ξαφνιασμένο το αφεντικό του που ανέλαβε δράση.Ορμησε στον κύριο,άρχισαν τα  μπουνιδια και σπρώξιμο στο σπρώξιμο κυλιοταν στην άσφαλτο.Ουτε ο Bad Spencer στις ταινίες του τέτοια καφριλικια.

Οι γύρω ένοικοι σταυροκοπιοταν και ο διπλανός κούνησε το κεφάλι απαξιωτικά με το ύφος «πάλι τα ίδια».

Μπήκα σπίτι εμβρόντητος.

Ο καιρός κυλούσε και κάναμε δυο συνελεύσεις.Εκει ο εν λόγω ήταν πάλι ψευτοτσαμπουκάς και μαγκευόμενος ωσάν δεκαπεντάχρονος.Εβριζε δε σκαιότατα μια κυρία,με εμφανέστατο πρόβλημα..ψυχολογίας.

Τι να πεις και τι να αντικρούσεις.

Όλη αυτή η εικόνα ήταν που με έβαλε σε ηθικό δίλλημα.

Πας να τον καταγγείλεις στην αρμόδια διεύθυνση;Αυτος ο τυπάκος είναι εκπαιδευτικός στην πιο κρίσιμη ηλικία για τη διαμόρφωση χαρακτήρα του παιδιού,θα το αφήσω έτσι;

Φυσικά,δεν έκανα καταγγελία.Αρκεστηκα και εγώ στην εξήγηση του Ελληναρα μέσα μου:δεν θα γίνει τίποτα.

Μετά από κανα δυό μήνες,ο μέγας και τρανός βρίστηκε πάλι με μια ευτραφουλα,εξηνταπεντάρα κυρία της διπλανής πολυκατοικίας.

Του έκανε παρατήρηση γιατί έβαζε το σκυλί του να ουρεί μπροστά στην είσοδο του σπιτιού της.

Πάλι ήταν τζέντλεμαν….

«Ασταδιάλα μωρή πατσόγρια που θα μας την(sic) πεις κιόλας.»

Βγήκε ο άντρας της,έξω φρενών,τον σκυλόβρισε και αυτόν,πιάστηκαν στα χέρια και στο τέλος ο σύζυγος  του είπε:Θα σε καταγγείλω στον υπεύθυνο εκπαίδευσης.

Έλαβε την μεγαλοπρεπή απάντηση:Θα μου... πλάσεις τα….αμπάρια.

Όπερ και εγενετο.

Η καταγγελία,απ’ ότι έμαθα,έγινε και είχε την κλασική κατάληξη του Ελληναρα που λεγαμε:Στα αμπάρια.

Μέχρι που μια μέρα,φιλοξενούσα τις ανιψιές μου.Συναντηθηκαμε στην είσοδο και τα κοριτσια του είπαν:Γεια σας κύριε.

Ένιωσα σα να έπεσε όλο το Ice age στη ράχη μου.Μπηκαμε στο ασανσέρ και μέχρι να ανέβουμε,οι μικρές με κοιτούσαν σαν εξωγήινο,έτσι που είχα γουρλώσει τα ματια.

Όταν μπήκαμε,επιτέλους,σπίτι της ρώτησα αν είναι δάσκαλος τους και προς μεγάλη μου ανακούφιση αποκρίθηκαν όχι.

Είναι στο σχολείο τους,αλλά όχι στην τάξη κάποιας.

Ρώτησα την μαμα τους-αδερφή μου.Ο τυπακλας είναι περιπτωσαρα.Οποιες μάνες έχουν τα παιδιά τους στην τάξη του,κλαίνε με μαύρο δάκρυ.Δεν πολυασχολειται και δεν νοιάζεται.

Κατά τα αλλά συμφωνώ: και ποιος θα μας αξιολογήσει,και ποιος είναι αυτος,πότε ο Γιάννης δεν μπορεί,πότε  ο ποπος  του πονεί,κομματικοί εγκάθετοι,πονεμένες ιστορίες με δράκους κ.λ.π.

Όλα τα πιο πάνω είναι μια οξεία λοίμωξη που προσβάλει τους μόνιμους του δημοσίου και λέγεται Οξεία προσχηματίτιδα.

Όταν όμως  σηκώνεις το τηλεφωνο για να παραγγείλεις πιτόγυρο,παίρνεις σε αυτόν που τον κάνει καλύτερα.

Όταν πας για κούρεμα,ομοίως.

Για ποτό ομοίως.

Σε ταβέρνα ομοίως.

Για ρούχα το αυτό.

Για σπόρια το αυτό.

….κ.ο.κ…..

Επειδή δεν χρειάζεται να έχεις βγάλει πανεπιστήμιο,απλώς να ανοίξεις το λεξικό:

αξιολόγηση η [aksiolójisi] Ο33 : η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του αξιολογώ· προσδιορισμός της αξίας, της σημασίας, της ποιότητας ενός πράγματος με καθορισμένα κριτήρια.

http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=Αξιολογηση&dq=

. Ο όρος ιερή αγελάδα ή ιερή αγελάδα χρησιμοποιείται επίσης για ένα πρόσωπο, όργανο, ιδέα (συχνά μια θεωρία - έπειτα: "θεωρία κατοικίδιων ζώων") ή ιδεολογία αυτός είναι άνοσος (συνήθως αδικαιολόγητα έτσι) από την κριτική ή την αντίθεση

http://wikipedia.qwika.com/en2el/Sacred_cow