Το μαγαζάκι της γειτονιάς μου επέλεξε να δέχεται μόνο εμβολιασμένους, στα τραπέζια του. Το γράφει στην είσοδο: ελεύθερη ζώνη. Λέω "το έκανες μόνο για εμβολιασμένους;", για να δω τί απάντηση θα πάρω. Λέει "όχι, απλά μόνο οι εμβολιασμένοι μπορούν να καθίσουν". Εν τω μεταξύ, ο εξωτερικός σκεπασμένος χώρος θεωρείται εσωτερικός. Άρα, ούτε έξω μπορώ να καθίσω. "Ναι, αλλά", λέει, "μπορείς να πάρεις ό,τι θέλεις, και να καθίσεις λίγο παραπέρα, στο ύπαιθρο". Κι εγώ που νόμιζα πως ούτως ή άλλως μπορούσα να την αράξω στα χορτάρια, κάτω απ' τον μεστό ελληνικό ήλιο. Σκέφτομαι ότι αδίκως δέχομαι αυτού του είδους την υποτίμηση της νοημοσύνης μου, και ότι απλώς δεν θα ξαναπατήσω σ' ένα τέτοιο μαγαζί. Κατανοώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο να δέχεσαι μόνο εμβολιασμένους, από τεχνική άποψη, και γι' αυτό ακριβώς τραβάω τον δικό μου δρόμο. Ο ιερέας της ενορίας μου ασθένησε, προσφάτως, και από τότε έχει πάθει φοβία. Φοβάται να σου μιλήσει, μήπως και του κολλήσεις την καλή σου πρόθεση. Φοβάται μην πεθάνει. Κατά τ' άλλα, συνεχίζει να κηρύττει την ματαιοδοξία όσων σχετίζονται με την υλική μας υπόσταση.
Η πνευματικότητα περνάει απ' το στομάχι. Και καταλήγει εκεί όπου καταλήγουν όλες οι τροφές, μετά την είσοδό τους στον οργανισμό του πλέον παμφάγου ζώου. Πίσω απ' την πλάτη μου, οι συγγενείς μου ραντίζουν τα κλωνάρια της αμφισβήτησης. Μην τυχόν και ριζώσουν, βαθιά, στο χώμα που γέννησε αρχές και αξίες ιδιότυπες. Δημοκρατία, αλληλεγγύη, ισονομία. Λέξεις-έννοιες για έκθεση σε κάποιο μουσείο ξεχασμένου ελληνισμού. Μουσείο ανθρωπισμού, ελευθεροτυπίας, και αγροτικής-οικιακής οικονομίας. Με είσοδο ελεύθερη, μετά την συγκατάθεση του γιατρού σου. Γιατί μόνο ο γιατρός σου ξέρει. Αυτόν θα εμπιστεύεσαι, χωρίς ερωτήσεις. Με μάτια βγαλμένα, στόμα ραμμένο, και αυτιά κομμένα. Πώς είναι δυνατόν να μην ασπάζεσαι το επίσημο δόγμα; Είσαι αντίχριστος, λέω στον εαυτο μου. Και κάπου εκεί, συνειδητοποιώ ότι η ερώτηση δεν αφορούσε κάποια θρησκευτική πεποίθηση. Την αλλάζω. Πώς τολμάς να αντιτίθεσαι στην κυρίαρχη ιδεολογία; Πιστεύεις ότι οι ναζιστές ήθελαν το κακό της Γερμανίας; Όχι, κάθε άλλο. Μόνο που στην προσπάθειά τους αυτή, ξεφορτώθηκαν τυχαία κάπου 20.000.000 κόσμο. Τυχαία, επίσης, οι περισσότεροι από αυτούς τους μοναδικούς εγκεφάλους, προσχώρησαν μετά τον πόλεμο στην νέα Γερμανία, χωρίς ποτέ να δικαστούν. Η δίκη της Νυρεμβέργης εκδίκασε τα ηγετικά στελέχη. Και μόνον αυτά. Κάπως σαν την δίκη της Χρυσής Αυγής. Το κατάλαβες, τώρα; Ακόμα κι αν δικάσουμε την επιτροπή λοιμωξιολόγων, οι σύλλογοι των γιατρών όλης της χώρας θα επιμένουν ανενόχλητοι: εμβολιάσου, τώρα! Αυτό είναι το σύνθημα ενός επιστημονικού συλλόγου; Ναι, τί δεν καταλαβαίνεις; Ο γιατρός σου απαιτεί από εσένα πλήρη συμμόρφωση, αφού πρώτα υπέκυψε ο ίδιος στον υποχρεωτικό εμβολιασμό όλων των συναδέλφων του. Δεν υπάρχει εξατομικευμένη επιστημονική προσέγγιση. Υπάρχουν μόνο κανόνες. Αν ο συνάδελφός του είναι αλλεργικός, ασθματικός, εγκυμονεί, ή έχει άλλους χίλιους δυο σοβαρούς λόγους να αισθάνεται ανασφαλής στην χορήγηση μιας οποιασδήποτε ξένης και μη εγκεκριμένης ουσίας (το να μην θέλει, δεν το συζητάμε), θα πρέπει να το κάνει, ή να πάψει να είναι γιατρός. Το ίδιο ισχύει και για τους νοσηλευτές, προς το παρόν, και έπεται συνέχεια. Το γεγονός ότι η υποχρεωτικότητα έχει πρωτίστως ή αποκλειστικά νομική υπόσταση, δεν εμποδίζει τα επιστημονικά σωματεία των γιατρών ν' αποφανθούν με όρους της δικής τους επιστήμης. Και όχι, αυτό δεν θεωρείται διπροσωπία.
Είναι μια έκτακτη συνθήκη, στην οποία καθένας μπορεί να λέει και να κάνει ό,τι θέλει. Στον πόλεμο επιτρέπονται τα πάντα. Γι' αυτό κι εγώ σας λέω: εκκλησιαστείτε! Τώρα, ή αύριο. Υπάρχει πάντα χρόνος για επιστροφή στον ίσιο δρόμο. Ο ιερέας, σήμερα, φοράει μάσκα και ποδιά. Έχει αποστειρωμένα χέρια, και μια πέτρα στην καρδιά. Τον πληρώνεις, χωρίς ν' αναλαμβάνει καμία ηθική υποχρέωση. Δεν θα σας ζητήσει ποτέ εξηγήσεις, για ό,τι έχετε ή δεν έχετε κάνει. Θα έχει φροντίσει να το κάνετε, πριν καν το καταλάβετε. Δεν θ' αδικήσει ποτέ κανέναν. Θα είστε όλοι το ίδιο γι' αυτόν· πελάτες στο γραφείο του. Εκεί όπου πουλάει την ελπίδα, μετρητοίς. Κι ούτε θα χρειαστεί να σας κλείσει τα μάτια, όταν ο υλικός σας βίος φτάσει στο τέρμα του. Θα έχετε μάθει να ζείτε με τα μάτια κλειστά. Και θα γλιτώσετε και την αμοιβή της επιθανάτιας επίσκεψης.
Εκκλησιαστείτε.
Εμπιστευθείτε τον γιατρό σας, ή τον φαρμακοποιό σας.
