Τι αναφέρει ο καθηγητής Γιάννης Ζιώγας
Σήμερα, 8 Μαρίου 2023, στο Μεσονήσι, Φλώρινα, στο 1ο Εργαστήριο Ζωγραφικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας δεν κάναμε μάθημα,
δεν εργαστήκαμε όπως και όλη η Σχολή αλλά και όλη η Ελλάδα. Μια μέρα οδύνης για τις ψυχές που ΄χάθηκαν, μια διαμαρτυρία στο σύστημα που κατακρεούργησε αυτά τα σώματα, αυτές τις ψυχές, αυτά τα ανθρώπινα πλάσματα: τις αδελφές μας, τους αδελφούς μας, τα ξαδέλφια μας, τα παιδιά μας, τους πατεράδες, τις μανάδες μας. Εμάς τους ίδιους.
Μαζέψαμε όσα μαύρα πανιά είχαμε για τις συνθέσεις τους εργαστηρίου, κατεβάσαμε τις μαύρες κουρτίνες και φτιάξαμε ένα μακρύ σάβανο και δυο σημαίες διαμαρτυρίας. Κινηθήκαμε στην κεντρική οδό του Μεσονησίου, την οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, περπατήσαμε κατά μήκος των γραμμών μέσα από τα σπίτια του χωριού, δίπλα από το νεκροταφείο και καταλήξαμε στη σιδηροδρομική γέφυρα του ποταμού Σακουλέβα.
Εκεί σταθήκαμε, κι απλώσαμε το μαύρο σάβανο πάνω από το ποτάμι, πάνω στις γραμμές, κρεμασμένοι από τη γέφυρα, φορές φορές στο κενό και σταθήκαμε σιωπηλοί και σιωπηλές με μόνο τη ροή του ποταμού να ακούγεται, ή μήπως τις ψυχές που φεύγουν.
Συνεχίσαμε πάνω στις γραμμές ενός τραίνου που δεν θα κάνει δρομολόγιο σήμερα και όταν θα το ξανακάνει δεν θα είναι ποτέ το ίδιο, προς ένα καταπράσινο λιβάδι με τα πρώτα κίτρινα λουλούδια των αγριοράδικων να ξεπροβάλουν από τη γη.
Γέφυρα, ποταμός, ξερά ακόμα από το χειμώνα δέντρα, γεράκια να πετούν, λουλούδια να αρχίσουν να ανθίζουν. Οι γραμμές που στέρησαν τη Zωή, ο ποταμός που με αρχέγονο τρόπο παίρνει μακριά όσους αγαπάμε.
Και τα χαλίκια που κροταλίζουν στο πέρασμά μας…
Θρήνος και οδύνη για όσους και όσες δεν είναι πια μαζί μας.