«Επιτέλους η πολιτεία πρέπει να μάθει να συμβουλεύεται την επιστήμη. Εάν πολιτεία και επιστήμη δεν συμβαδίζουν θα συνεχιστούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και σήμερα. Που μάς οδήγησαν για παράδειγμα από την κλιματική αλλαγή στην κλιματική κρίση», δήλωσε εισαγωγικά.
Παρέθεσε τα δύο κύρια αίτια του προβλήματος διάβρωσης των αμμωδών ακτών της χώρας. Τις λαθεμένες ανθρωπογενείς παρεμβάσεις, δηλαδή λάθος σχεδιασμένα έργα και τη μείωση της εισφοράς φερτών υλών από τους ποταμούς και χειμάρρους, δηλαδή η μείωση βροχοπτώσεων, φράγματα κλπ.
Το φαινόμενο, πρόσθεσε, θα γίνει πιο έντονο λόγω κλιματικής αλλαγής (αύξηση της μέσης στάθμης θάλασσας, ενίσχυση κυματικών επεισοδίων κ.α.). «Η αντιμετώπιση των θεμάτων διάβρωσης απαιτεί ολοκληρωμένες ακτομηχανικές μελέτες που περιλαμβάνουν ευρύτερες περιοχές από την «στενή» περιοχή του τεχνικού έργου και λύσεις προσαρμοσμένες στο περιβάλλον-φύση (nature based solutions)».
«Δεν βλέπουμε όμως ριζική αλλαγή πορείας σε αυτήν την κατεύθυνση. Δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον για την Ελλάδα και τον πλανήτη μας εάν δεν προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Ειδικά η Ελλάδα που βρίσκεται σε hotspot της κλιματικής κρίσης, στη Μεσόγειο. Τις επιπτώσεις τις έχουμε ζήσει ήδη στη Θεσσαλία και στον Έβρο».
Η Π. Πέρκα σχολίασε και τη στάση του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ) στη διαδικασία νομοθέτησης τα τελευταία πέντε (5) χρόνια: «Το ΤΕΕ δεν στέκεται στο ύψος του. Έχει μετατραπεί σε σύμβουλο του εκάστοτε Υπουργού της κυβέρνησης και να υπερθεματίζει ό,τι κάθε φορά προτείνει η κυβέρνηση, αντί να λειτουργεί ως σύμβουλος της πολιτείας, όπως είναι και ο θεσμικός του ρόλος».
Τόνισε επιπλέον πως χρειάζεται πιο ηχηρή και δυνατή παρέμβαση των επιστημονικών φορέων κατά τη διαδικασία νομοθέτησης και επικεντρώθηκε στο πρόσφατο νομοσχέδιο για τον αιγιαλό:
«Η συνθήκη της Βαρκελώνης που ορίζει ότι θα έπρεπε αδόμητη ζώνη προστασίας από τον αιγιαλό τουλάχιστον 100 μέτρων πήγε «περίπατο». Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επέλεξε η παράκτια ζώνης προστασίας να ανέρχεται στα μηδέν (0) μέτρα όταν, στη Γαλλία για παράδειγμα η παράκτια ζώνης προστασίας είναι εκατό (100) μέτρα ,στη Γερμανία εκατόν πενήντα (150) μέτρα, στη Δανία τριακόσια (300) μέτρα, στην Ιταλία τριακόσια (300) μέτρα, στην Ισπανία εκατό (100) με διακόσια (200) μέτρα. Μηδέν (0) αδόμητη παραλία! Αυτό δεν μπορεί να παραμείνει».
«Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το θαλάσσιο μέτωπο πρωτίστως ως αξιοποιήσιμη έκταση και όχι ως ευαίσθητη κοινόχρηστη περιοχή. Οι αιγιαλοί, οι παραλίες και οι όχθες ποταμών και λιμνών βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης της ΝΔ. Εξαφανίσατε την απαγόρευση παραχώρησης των "μικρών αιγιαλών" με μήκος ή πλάτος μικρότερο των 5 μέτρων, ή έκταση μικρότερη των 150 τετραγωνικών. Ακόμα και αυτές οι εκτάσεις, τώρα μπορούν να παραχωρούνται σε “όμορα” ξενοδοχεία, με την διευρυμένη έννοια του όρου. Δηλαδή “όμορα” ακόμα και αν παρεμβάλλεται οδός, πλατεία, δημόσιο ή ιδιωτικό ακίνητο».
«Οι πιέσεις για οικοδομική εκμετάλλευση και για παραχωρήσεις αποκλειστικής χρήσης και περιορισμού του κοινόχρηστου χαρακτήρα τους ως υπερατομικά έννομα αγαθά, είναι ασφυκτικές και έντονα δυσανάλογες με τη ζωτική αξία τους για το κοινωνικό σύνολο».
«Δεν έχει γίνει στο σύνολο της ελληνικής ακτογραμμής η χάραξη του αιγιαλού. Δεν έχει γίνει το Ειδικό Χωροταξικό για την παράκτια ζώνη. Δεν έχουν ολοκληρωθεί τα Περιφερειακά Σχέδια Προσαρμογής στην Κλιματική Αλλαγή στα οποία περιλαμβάνεται και η αντιμετώπιση της παράκτιας ζώνης. Και βέβαια αυθαίρετα αντί να κατεδαφιστούν παραμένουν σε λειτουργία και συχνά καταλήγουν σε “τακτοποιήσεις”».
Η Πέτη Πέρκα επισήμανε ότι πρέπει να κυρωθεί άμεσα το Πρωτόκολλο για την ολοκληρωμένη διαχείριση των παράκτιων ζωνών της Μεσογείου, το οποίο προτάσσει ως μέτρο θεσμικής θωράκισης των ακτών τον ορισμό 100 μέτρων από την υψηλότερη χειμερινή γραμμή ζώνης στην οποία δεν επιτρέπεται η δόμηση, καθώς και ότι πρέπει να ολοκληρωθεί άμεσα η διαδικασία θέσπισης των μέτρων προστασίας και διαχείρισης για όλες τις περιοχές Natura 2000. Η έγκριση των ειδικών περιβαλλοντικών μελετών και των σχεδίων διαχείρισης και θέσπιση των Προεδρικών Διαταγμάτων.
«Ημίμετρα όπως η επιλεκτική θέσπιση ‘απάτητων’ παραλιών και άλλων οικοσυστημάτων μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα επιτυγχάνουν», είπε χαρακτηριστικά.
Έκλεισε την τοποθέτησή της εστιάζοντας στο ζήτημα της συμμετοχής;
«Όσο πιο πολύ συμμετέχουν η τοπική αυτοδιοίκηση, οι τοπικοί κοινωνικοί και παραγωγικοί φορείς και όσο ευρύτερες και ουσιαστικές είναι οι διαβουλεύσεις σε όλα τα νομοσχέδια, ειδικά σε όσα αφορούν περιβαλλοντικά ζητήματα, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η αποδοχή της κοινωνίας. Άρα υπάρχουν σοβαρά ελλείμματα στην ουσιαστική διαβούλευση και την ενημέρωση της κοινωνίας και σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να εργαστούμε. Εύχομαι τέλος η πολιτεία να αρχίσει να συμβουλεύεται την επιστήμη».
