Πρωτίστως, σωστά ξεκαθαρίζεται πως η ΣΑΔ δεν έχει καμία πολιτική σχέση με τον ΣΥΝ, πράγμα που γίνεται φανερό από τις εκατέρωθεν (δημόσιες πλέον) πολιτικές προσεγγίσεις, τις οποίες χωρίζει ωκεανός.
Απορούμε όμως για το τι εννοεί η εν λόγω παράταξη με τον όρο αυτονομία. Δεν μας εξηγεί αυτόνομη από ποιόν και από τι, διότι από τον ΣΥΝ το εμπεδώσαμε. Το γεγονός ότι κατεβαίνουν επί είκοσι συναπτά έτη (και εκλέγονται) με το ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΚ δεν είναι εξάρτηση, είναι ενότητα λέει. Ή να περνάει από μυαλό μας ότι την καθοδηγούν κιόλας.

Και σαν να μην φτάνει αυτό, υπερασπίζονται τον κυρίαρχο κυβερνητικό συνδικαλισμό λες και είναι οι θεμελιωτές του, λες και αυτό είναι το αριστερό πρόταγμα στον εργατικό χώρο.

Ο κρατικός συνδικαλισμός είναι μια «σοσιαλιστική» λαθροχειρία στην πορεία του εργατικού κινήματος προς την χειραφέτηση του. Δεν είναι η λύση, είναι το πρόβλημα, διότι υπακούει πάντα στα αφεντικά του κράτους και στους εκάστοτε συσχετισμούς του κι όχι στις ανάγκες των εργαζομένων, όπως κάθε φορά αυτές διαμορφώνονται στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία. Το κυρίαρχο μπλοκ δια του κράτους και της δοτής κυβέρνησης του σήμερα όχι μόνο δεν «συμβουλεύεται» τους συνδικαλιστές του (όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα είναι αλήθεια), αλλά τους καταργεί, όπως και τον μισό μας μισθό. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ξεπουλά τις μονάδες, τα ορυχεία και σπάει τα δίκτυα..

Στην περιοχή μας δε, είμαστε στην αρχή ενός εφιαλτικού σεναρίου σε βάρος κάθε έννοιας δικαιώματος στην εργασία, στην δημόσια υγεία, του φυσικού περιβάλλοντος, στη δημόσια περιουσία. Η μνημονιακή λαίλαπα επιζητεί ένα πράγμα, τη λεηλασία. Οι επιλογές των κυρίαρχων αποκαλύπτονται σταδιακά και οι δικές μας αντιστάσεις πρέπει να οργανωθούν έγκαιρα. Έτσι η δημιουργία ενός εκτεταμένου τοπικού δικτύου λαϊκής αντίστασης και αλληλεγγύης είναι στις προτεραιότητες μας και θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε αυτό να γίνει κυρίαρχο και νικηφόρο.

Τελικά για την επίθεση της ΣΑΔ-ΔΑΣΚ προς τις δύο Ν.Ε. του ΣΥΝ λυπούμαστε να παρατηρήσουμε πως εδώ συμβαίνει ότι συμβαίνει πάντα στη ρήξη με τους κυρίαρχους. Είμαστε καλοί μόνο στο βαθμό που μπορούν να μας χρησιμοποιούν. Είμαστε σύμμαχοι μόνο εφʼ όσον δεν αποτελούμε εμπόδιο στις ιδιοτέλειές τους. Το πάρτυ τέλειωσε.