Σε μια εποχή του πρόσφατου παρελθόντος συνέβη το περιβόητο κραχ των χρηματιστηρίων.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει εδώ και καιρό, η ανατολή της φούσκας στα ακίνητα και στις πιστώσεις.

Στο αρχικό στάδιο του απατηλού θεσμού του χρηματιστηρίου, το παραμύθι ήταν ότι ο μικροαποταμιευτής θ’ αγόραζε μετοχές μιας εταιρείας, και αν η εταιρεία στο τέλος μιας περιόδου παρουσίαζε κέρδη, θα ’παιρνε κι αυτός το μερίδιο του. Τούτο βέβαια ακουγόταν ωφέλιμο και νόμιμο με ισχύ σε όλες τις αγορές του κόσμου, και οι μικροεπενδυτές προχωρούσαν στην αγορά μετοχών με την κρυφή περηφάνια ότι γίνονταν κι αυτοί ψιλοεπιχειρηματίες, χωρίς να έχουν τον πονοκέφαλο της διαχείρισης. Μάλιστα, κάποιοι διέθεταν και καλή πληροφόρηση αλλά και καλή τύχη οπότε κέρδιζαν αρκετό χρήμα - δηλαδή το αφαιρούσαν κι αυτοί από ξένες τσέπες.

Αναπόφευκτα το χρηματιστήριο μετεξελίχτηκε σε θεσμοθετημένο τζόγο. Ήταν οι λεγόμενοι χρηματιστηριακοί κύκλοι της τεχνητής ανόδου και του βίαιου καταποντισμού της αξίας των μετοχών.

Η εκτόξευση των τιμών των κατοικιών σε παγκόσμιο επίπεδο με πρώτο αυτό των ΗΠΑ και αρκετών Ευρωπαϊκών κρατών τύπου Ισπανίας, οδήγησε σε μία ραγδαία εξάπλωση στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου (subprime), σε κατηγορίες νοικοκυριών που υπό κανονικές συνθήκες οικονομίας δεν θα έπρεπε να έχουν δανειοδοτηθεί. Το θλιβερό βέβαια είναι, το γεγονός ότι η ανάπτυξη των χωρών αυτών στηρίχτηκε κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην αγορά ακινήτων.

Η subprime αγορά με μόνη εγγύηση την αναμενόμενη αύξηση στην τιμή της κατοικίας αποτελούσε το υπόβαθρο δημιουργίας, δομημένων προϊόντων που αγοράστηκαν από κεφάλαια υψηλού ρίσκου, ασφαλιστικές εταιρείες, επενδυτικές τράπεζες ανά την υφήλιο. Η αγορά των subprime στηρίχτηκε στο φθηνό χρήμα. Με την έναρξη του ανοδικού επιτοκιακού κύκλου, όλο και περισσότεροι δανειολήπτες δεν ήταν πλέον σε θέση να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Κάπου εκεί ξεσπάει ουσιαστικά η κρίση, προκαλώντας τριγμούς σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου. Οι κεντρικές τράπεζες, κυβερνήσεις κρατών αλλά και θεσμοθετημένοι οικονομικοί οργανισμοί με συνεχείς ενέσεις ρευστότητας προσπαθούν να «σώσουν» το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ τραπεζών με πελάτες, αλλά και τραπεζών μεταξύ τους ξέσπασε ξαφνικά και βίαια: μέσα σε ελάχιστο διάστημα οι διαχειριστές χαρτοφυλακίων βρέθηκαν σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούσαν όχι μόνο να πουλήσουν αλλά ούτε καν να πάρουν τιμές για τραπεζικά ομόλογα και μάλιστα βραχυπρόθεσμα.

Οι ειδικοί πίστευαν ή ακόμα και φανταζόντουσαν ότι κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες.

Από το περσινό καλοκαίρι οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη έχουν προέβη σε παρεμβάσεις, προκειμένου να αυξήσουν τη ρευστότητα στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, κινήσεις όμως οι οποίες, δυστυχώς –στην καλύτερη βέβαια περίπτωση-έχουν βραχύβιες θετικές επιπτώσεις στις αγορές, όπως σε αυτή της Γερμανίας.

Η κοινή συνισταμένη των δυο παραπάνω περιπτώσεων είναι μια: Ο κοινός νους υπαγορεύει ότι, δεν υπάρχει κερδισμένος χωρίς αντίστοιχο ή αντίστοιχους χαμένους.

Ίσως ήρθε η ώρα η συντηρητική ιδεολογία της απορρύθμισης των αγορών να δώσει τη θέση της στη λογική ρύθμιση των αγορών και στο σωστό εποπτικό έλεγχο με μηχανισμούς που θα θεσπίζονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Όχι όμως παροδικά, απλά για να ξεφύγουμε από την οικονομική κρίση και να επιστρέψουμε σε συντηρητικές και κοινωνικά άδικες ιδεολογίες μεσοπρόθεσμα, αλλά μόνιμα για να θέσουμε οριστικά πίσω μας τέτοιες κρίσεις και δοκιμασίες και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε όλοι μαζί μπροστά και να κτίσουμε μια πιο δίκαιη και ευημερούσα κοινωνία.

Με μεγάλη επιτυχία διεξήχθη η τελευταία για τη φετινή χρονιά συναυλία, που παρουσίασε η συμφωνική ορχήστρα του Δημοτικού Ωδείου Κοζάνης, το βράδυ της Kυριακής 28 Mαρτίου 2010, στην Αίθουσα Tέχνης του Δήμου Kοζάνης. Πλήθος κόσμου απόλαυσε το κονσέρτο που περιελάμβανε σπουδαία έργα του κλασικού  ορχηστρικού ρεπερτορίου. Το πρόγραμμα  ξεκίνησε με μια συμφωνία του Nicola Calandro, και συνέχισε με το συμφωνικό ποίημα «Danse Macabre»  του  Camille Saint-Säens.

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης διοργανώνει το 2^ο Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης & Τεχνών του Λόγου από τις 9 έως τις 18 Απριλίου 2010 στην Κοζάνη, στην Πτολεμαΐδα, στα Σέρβια και στο Βελβεντό.
Στα πλαίσια της διοργάνωσης πραγματοποιείται εκδήλωση με θέμα «Κείμενα που έγραψα για το Βελβεντό» της συγγραφέως Αγνής Στρουμπούλη, την Πέμπτη 15 Απριλίου 2010, στις 20:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου Βελβεντού.
Θα ήταν ιδιαιτέρως τιμητική για εμάς η παρουσία σας στην εκδήλωση. 

    Ο Δήμαρχος
Στεργίου Μανώλης

Υπογράφτηκε η σύμβαση του έργου της αποκατάστασης της συνδετήριας οδού Μαυροδενδρίου-Κοίλων-Καρδιάς, σήμερα το πρωί στην Νομαρχία Κοζάνης μεταξύ του Νομάρχη Κοζάνης Γ. Δακή και της αναδόχου εταιρίας ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΚΙΑΝΑΣ ΕΔΕ. Ο προϋπολογισμός του έργου ανέρχεται στις 118.862,00 ευρώ με συμβατικό χρόνο περαίωσης 3 μήνες και χρηματοδοτείται από τους πόρους της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Όπως ανέφερε ο Νομάρχης Κοζάνης Γ. Δακής «Το έργο αυτό είναι σημαντικό γιατί βελτιώνει καθοριστικά την οδική ασφάλεια και την κυκλοφορία, σε ένα σημείο που δέχεται πολύ μεγάλο φόρτο κυκλοφορίας, και βέβαια εξυπηρετεί ταυτόχρονα με σιγουριά ένα μεγάλο αριθμό συμπατριωτών μας που κινούνται προς το Δ.Δ Μαυροδενδρίου». Από την πλευρά του ο Δήμαρχος Υψηλάντη Κ. Μιχαηλίδης τόνισε ότι «το πρόβλημα προέκυψε μετά την κατασκευή του δρόμου στον κόμβο των Κοίλων», και επισήμανε ότι «μας δίνουν το δικαίωμα πλέον να δώσουμε την δυνατότητα για γρήγορη και σωστή μετακίνηση όλων όσων κινούνται προς τον Δ. Υψηλάντη». Όσων αφόρα την περαίωση του έργου, η ανάδοχος εταιρία δεσμεύτηκε ότι το έργο θα ολοκληρωθεί πολύ πιο γρήγορα από τον συμβατικό χρόνο.  
Σ.Φ.   

            Ο Ντράγκισα, ζωγράφος και ποιητής από τη Σερβία, εφήμερος κάτοικος Θεσσαλονίκης, με έδρα του διπλού επιδεύματός του το Τριγωνικό Κοζάνης (για λόγους αποφυγής του ασφαλειοκτόνου ΤΕΒΕ), έστησε το σκηνικό του. Στις βαλίτσες ασυνόδευτες ταξιδιού, για την οικονομία του σκηνικού (από το «Τσάι στη Σαχάρα!») νερό, αλάτι, γιαούρτι, εργαλεία της τέχνης του, ένα τάπερ και ένα κομμάτι μαύρο ψωμί. Στη μέση του φύτεψε ένα κερί. Κάτι σαν σπονδή στους πεθαμένους ποιητές

            «Είμαι στην Καστοριά/ κάθομαι στο Café Bar/ κοντά στη λίμνη//Στο νερό της λίμνης/οι χήνες παίζουν το παιχνίδι τους/Διαβάζω ποιήματα/Γράφω ποιήματα/(τα χαρίζω στις κοπέλες/που περνάνε από δίπλα μου)//Εχ, καμιά δεν βλέπει τη νιότη μου/Αχ! Την κρατώ στην καρδιά/σκεπασμένος με δέρμα βιζόν/από μικρά κομματάκια/από διαφορετικά χρώματα//Ολα τα έγραψα/ και με το φωτογραφικό/όλα τα παρουσιάζω/στην ποιητική βραδιά/που αρχίζει 8,30 μ.μ/στην παράσταση στο ΚΤΕΛ.

            -Γιώργο, πάρε με. Ντράγκισα. Μου χρωστάς 200 ευρώ...

            Αίθουσα αναμονής του ΚΤΕΛ Κοζάνης»

            ΟΙ επιβάτες με τις βαλίτσες και τα μπαγκάζια τους από τη Θεσσαλονίκη έφτασαν, αυτοί που θα αναχωρούσαν για Αθήνα μαζεύονταν. Περνούσαν ανάμεσα από το διάδρομο που άφησαν οι ακροατές, σοβαροί, αμήχανοι (τι είναι αυτό που γίνεται εδώ πέρα, τι είναι αυτά που διαβάζουν κι ακούν, σε τι μουσική χάνονται;) κι ακολουθούσαν τον προορισμό της μοίρας ή του ταξιδιού τους. Ηταν ένα αυθόρμητο, ζωντανό και διαρκές σκηνικό που παρόμοιό του ούτε ο κ. Θ. Αγγελόπουλος δε θα μπορούσε να στήσει.

            Κι ήταν σαν να διέσχιζαν την ποίηση ζωντανή.

            Την οποία και σε διάστημα μιας ώρας και κάτι, διεξήλθαν με τις αναζητήσεις τους πολίτες της πόλεως κανονικοί και με τα όλα τους οι: Σάκης Καρανάνος, Αννα Αγγέλη, Δουγαλής Γρηγόρης, (έκανε συνεχώς και τον πορτέρη εισόδου εξόδου), Ελένη Χασιώτη (μαθήτρια της α’ Λυκείου), Τάσα Βλάτσα, Κοραλί Μπαρμπέν, Γ. Δελιόπουλος, Γλύκα Διονυσοπούλου, Μιχάλης Πιτένης, Σίσσυ Τσιομπάνου, Κατερίνα Μαυροδή, το αναγνωστικό τρίο Κλέλια Κουγιουμζίδου, Μάριος Μόρος, Σβώλη Αθανασία, η κ. Θεοδωρίδου γειτόνισσα στο ΚΤΕΛ και κατά το μισό της Δραμινή, Λευτέρης Ελευθεριάδης, Δημήτρης Τσιμπέρης, Κούλα Καλογερίδου, Παναγιώτης Μπετσάκος, Γιάννης Παπαϊωάννου, Στάθης Νατσιός. Στο φλάουτο ο Νίκος Παπαπαρασκευάς από το Ωδείο του Δ. Δημόπουλου. Προϊστάμενος χειροκροτημάτων ο κ. Σάββας κι επόπτης της εκδήλωσης ένας αλλόκοτος νέος με ειδικές αισθητικές ανάγκες, μάτια γαλάζια γουρλωτά και πείνες αχόρταγες με μια πέπσι στο χέρι. Αυτοί ήταν οι συντελεστές του ποιητικού συντελεσθέντος που διοργάνωσαν το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και περιχώρων και το περιοδικό «Παρέμβαση» Κοζάνης και περι-πόλεων. Πλήθος αβλαβών και καλών προθέσεων άνθρωποι (ταξιτζήδες, οδηγοί λεωφορείων, υπάλληλοι του ΚΤΕΛ, μαζί με το ευσεβές κι ωραίο ακροατήριο παρακολουθούσαν και ζούσαν κάπως την τελική φάση της τριήμερης, ποιητικής διεγέρσεως.

            9.40 η κ. Ράνια Μπατσίλα επί των εισιτηρίων ανήγγειλε στο μεγάφωνο πως:

            -Το λεωφορείο των 10 παρά τέταρτο για Σέρβια, Λάρισα, Λαμία, Αθήνα αναχωρεί...

            Η ποίηση στάθηκε σ’ ενός λεπτού σιωπή για εκείνους που ταξιδεύουν γενικώς και χειροκρότησε.

            Η ποίηση και το ταξίδι (που ήταν και το θέμα της βραδιάς) δεν έχουν ορίζοντα. Λίγο πίσω στην άλλη αίθουσα αναμονής ένας εντεταλμένος, αδιάφορος για ό,τι γινότανε δίπλα του, δίπλωνε την εφημερίδα της Καστοριάς «Ορίζοντες»,για να την έχει έτοιμη για διανομή. «Ο καθεiς και τα όπλα του”.

            Τον αθεόφοβο...

            Τι σκηνικό μου έστησε χωρίς να ξέρει! Χαλάλι η μπύρα το προηγούμενο βράδυ στο καφέ-Γκάλερι όπου ξασάλωσαν (κάποιοι) από τους νεαρούς ποιητές με τα αθ(χ)υροστομίες τους• σιγά μην είναι ποίηση αυτό, αλλά αυτοί έτσι νιώθουν ότι διέρχονται άνετοι κι ωραίοι το εξεγερσιακόν κι εγερσιακόν καθεστώς της νεότητας. Εκεί έπαιζε μουσική ωραιότατη δική του ο νεαρός Γιάννης Παπαδημητρίου (να μη ξεχάσω να του ζητήσω το σιντί).

            Ωστε για τους νεκρούς ποιητές λοιπόν ήταν το σκηνικό του Σέρβου;

            Από νωρίς ο φίλος Αντώνης Παπαβασιλείου μου είπε στο τηλέφωνο το νέο. Ο Λιοσάτος (Δημήτρης) πέθανε! Εντελώς. Αντε πάλι «Ημίν τοις φίλοις πένθος…». Που θα πάει αυτό δηλαδή, αν και όλοι προς τα κει πάμε, αλλά κάποιοι πάντα προηγούνται ότι «ο θάνατος νωρίς νωρίς τους είχε σημαδέψει» (και συμμαζέψει). Μην είναι και οι καλύτεροι ή ν’ αρκεστούμε στο «ον θεός φιλεί κ.λπ.».

            Και τώρα; Τι τώρα; Περίλυποι όσο μας παίρνει η απόσταση και η απόσπαση του τόπου γράφουμε πως:

            Ο Δ.Λ. γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Εζησε στα Γρεβενά για 30 χρόνια, διέπρεψε στον πολιτισμό της πόλεως αυτής. Εφυγε στην Αθήνα. Βολεϋμπολίστας δεινός (δεν το ήξερα αυτό). Χρόνια είχε το βάρος στην καρδιά του. Αλλά ποτέ στα κάτω του, ακόμα κι όταν εφαπτότανε με τη γη από τον πόνο. Πολλές φορές μετείχε στις δικές μας βραδιές ποίησης, φίλος καλός κι αγαπημένος, όπως κι η Φρόσω του, η οποία όταν διάβαζε σε μια παρόμοια βραδιά την «Ψυχούλα» του Σολωμού είχε την αλαφράδα και τη γοητεία θλιμμένης πεταλούδας. Δημοσίευσε δύο ποιητικές συλλογές. Την πρώτη του «Η χρονιά που έχασε την άνοιξή της» (εκδ. Επαφή, Πτολεμαίδος 1997) την έψαξα κι εγώ μια βραδιά στα Γρεβενά και την άλλη, σε δύο μάλιστα εκδόσεις, «Δοκίμια θανάτου» (Κάκτος 2005) λογαριάζαμε να την παρουσιάσουμε στη Θεσσαλονίκη εδώ και λίγα χρόνια. Ομως κατά καιρούς τον γονάτιζαν διάφοροι πόνοι και ξεχάστηκε το θέμα. Μου μένει αδιάβαστο, θλιμμένο αμανάτι το κείμενο που έγραψα, σε απεγνωσμένη τρυφερότητα διατελών.

            Από το ποίημά του «Ηλθε το πλήρωμα του χρόνου» του.

Υ.Γ. 1 Τώρα που σημειώνω αυτά στο Τρίτο Πρόγραμμα παίζει του Σάμιουελ Μπάρμπερ το «Αντάτζιο για έγχορδα»

ΥΓ. 2 Την επαύριον από το καφενείο του ΚΤΕΛ αποχαιρετούσα τις βαλίτσες που αποτελούσαν το ντεκόρ της προηγουμένης. Οπως αποχαιρετάς ένα δικό σου πρόσωπο, μια εποχή που μετακυλίεται σε μια άλλη ανεπαισθήτως ή ένα φίλο, ξεχασμένο από καιρό και ξαφνικά σου προκύπτει με την εκκωφαντική παρουσία του θανάτου και τότε μουδιάζουν οι άκρες των δακτύλων σου, ένα συμβάν που από χρόνια σου το θυμίζουν τα κεριά που καίγονται στις εξωνάρθηκες θέσεις, πως σώματα ανθρώπων είναι κι αυτά που λιώνουν.