ελληνικής ελίτ και της κυρίαρχης ευρωπαϊκής, όπως κάθε πόλη και χωριό της επικράτειας. Τα τοπικά προβλήματα είναι εξίσου καυτά με τα γενικότερα και επιδεινώνουν δραματικά την κατάσταση στην πόλη και την περιοχή. Ενδεικτικά αναφέρονται: Μόλυνση του περιβάλλοντος, θάνατοι από ναρκωτικά και μάλιστα νέων, κλείσιμο δημοσίων υπηρεσιών, προβληματική τηλεθέρμανση, απαράδεκτοι δρόμοι, ανεργία στα ύψη και μισθοί στα τάρταρα, κλειστά μαγαζιά και επιχειρήσεις. Το νοσοκομείο επιβιώνει δύσκολα χωρίς αντιπροσώπευση της Εορδαίας στο Δ.Σ. των συνενωμένων νοσοκομείων και με την κλειστή παθολογική κλινική, για να μην αναφερθούν και άλλα.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται το μυστήριο: Γιατί η τοπική κοινωνία δεν αντιδρά σε όλα αυτά; Τι την κρατά στη σιωπή; Τι άλλο περιμένει για να αντιδράσει; Ως πότε;
ΩΣ ΠΟΤΕ;
Θα πρέπει ίσως να αποδοθούν τα εύσημα στον Εμπορικό Σύλλογο ή στην Κίνηση Πολιτών. Πρόκειται όμως για λίγα άτομα, μάλλον, παρά για κάτι ευρύτερο, δυστυχώς.
Για όσον καιρό η ετεροκαθορισμένη ζωή ήταν άνετη, γινόταν αποδεκτή όπως ήταν. Τώρα που πια, εκτός από ετεροκαθορισμένη, είναι και εξαθλιωμένη, πώς θα γίνει αποδεκτή; Το όλο σύστημα δεν συμβαδίζει πλέον με τα άτομα και τα συμφέροντά τους, ο κομφορμισμός ραγίζει ανεπανόρθωτα, ενώ το ισχύον δεν φαίνεται απαραίτητα και λογικό.
Η αδράνεια αυτή πηγάζει από την καχεξία, αν όχι απουσία, δευτερογενών θεσμών που να παρεμβάλλονται ανάμεσα στα άτομα αφ' ενός και των δυνάμεων της αγοράς και του κράτους, αφ' ετέρου. Εννοείται βέβαια εδώ ότι λείπουν θεσμοί που να μην έχουν μολυνθεί από την διαπλοκή τους, ή και την απλή επαφή, με την παθογένεια των κομμάτων. Χρειάζονται νέοι θεσμοί, ίσως μάλιστα μη θεσπισμένοι, αγέννητοι ακόμα.
Δεν υπάρχει εμπειρία αυτοοργάνωσης των πολιτών, ούτε και είναι εύκολο να την διανοηθεί κανείς χωρίς την μεσολάβηση κομματαρχών, συνδικαλιστών και άλλων ειδικών που έχουν, χρόνια τώρα, την «τεχνογνωσία» και προσφέρουν, με το αζημίωτο, τις «υπηρεσίες» τους.
Όμως, η εποχή που τα θεωρούμενα ως δεδομένα και προφανή τελειώνουν, ήρθε. Αν η ρήξη με την κατεστημένη και προχωρημένη σήψη δεν συμβεί μέσα στο μυαλό των άφωνων τηλεθεατών, η ευκαιρία αυτή θα πάει χαμένη. Πρέπει ν' αποδειχτεί. Οι άφωνοι ν΄ αποκτήσουν επιτέλους φωνή. Φωνή λαού.

Αντί υπογραφής

Γράψαμε το κείμενο αυτό μια ομάδα πολιτών της Πτολεμαΐδας, που, επειδή δεν ανήκουμε σε πολιτικό κόμμα, μας φοβίζει αυτή η αδράνεια. Θεωρούμε το κείμενο αυτό ως ύστατη προσπάθεια για αφύπνιση της κοινωνίας. Αν δεν πετύχει ούτε αυτή, είμαστε άξιοι της μοίρας που άλλοι καθορίζουν πριν από μάς για μάς.

Πτολεμαϊδα 20/2/2012