αρνείται την εγγραφή. Επιχειρήματα όπως,  «ποιος θα το προσέχει, ποιος θα το πήγαινε από τάξη σε τάξη η ποιος θα το εξυπηρετεί στις άμεσες και καθημερινές του ανάγκες», κυριαρχούν στην κουβέντα. Παρότι ο νόμος παρέχει την δυνατότητα στην αρμόδιο λυκειάρχη να ζητήσει εκπαιδευτικό προσωπικό για την πρόσθετη διδακτική στήριξη, αλλά και βοηθητικό προσωπικό για τις ανάγκες του μαθητή, η ίδια αρνείται. Ο γονέας μαθημένος χρόνια από την «στενοκεφαλιά» των δημόσιων λειτουργών δεν το βάζει κάτω. Κινεί «γη και ουρανό» για τα δικαιώματα του παιδιού του. Χρειάστηκαν και οι υπηρεσιακές «νουθετήσεις» προκειμένου να καμφθούν οι γραφικές δημοσιοϋπαλληλικές ενστάσεις της συγκεκριμένης κυρίας, που θεωρείται από τα στελέχη της εκπαίδευσης. Μέχρι να έρθει το κατάλληλο προσωπικό για τον ανάπηρο μαθητή, οι συμμαθητές του -ξεπερνώντας την δημοσιουπαλληλο Λυκειάρχη- ανέλαβαν την εξυπηρέτηση του, μάλιστα, τα πήγαν περίφημα.
Ερώτημα, πως συμβαδίζει αυτή η προσβλητική συμπεριφορά και μάλιστα σε υπηρεσιακό επίπεδο, με τον ρόλο του δασκάλου η εκπαιδευτικού; Γνωρίζουν το υπηρεσιακό ατόπημα της κυρίας οι αρμόδιοι της Περιφερειακής διεύθυνσης εκπαίδευσης;